Kekten Karne Alınır Mı?

Orhan eve sevinçle geldiği o günü hala hatırlıyordu, karnesi hep pek iyilerle doluydu. Hele de davranış notları. Matematik? Matematik önemliydi tabii. Kuzenleri, komşu çocukları hep imrenecekti notlarına. Bir de annesi, annesini mutlu etmeyi o kadar seviyordu ki. Zorluklarla büyümüş bir kadının çalışkan oğlu olmak onu gururlandırıyordu. İşte o gün öyle bir gündü. Elinde karnesi, sokakları nasıl uçarak geçti, nasıl eve geldi… 

Ev kalabalıktı, yurt dışındaki Salih dayısı çoluk çocuğu alıp uzun süre sonra memlekete gelmişti. Bir haftadır da Orhanların evinde kalıyordu.

 

Soluk soluğa misafir dolu evlerinin kapısına yüzündeki kocaman gülümsemeyle vurmaya başladı: “Tak! Tak! Tak! Tak! Tak! Tak!”

 

Annesi yetişti:Oğlum yavaş! Kapıyı kıracaksın.

 

Orhan:Hepsi pek iyi anne bak. Bak pek iyi.

 

Annesi Orhan'ı kucaklayıp tebrik etmişti. Salona geçerlerken mutfak kapısının aralığından anne kekini görmüştü. Bu yıl güzel çalışmıştı. Ee, bugün de karne günüydü, belli ki kutlama olacaktı! Çok severdi annesinin kekini. Her defasında nasıl daha da güzel yaptığını anlayamazdı. Aynı malzemeyi karıştırıyordu sonuçta.

 

Dayısı nadiren gelebildiği için evde pek çok akraba vardı. O gün herkes Orhan'ı tek tek tebrik ediyor, bazıları karnesinin arasında bir miktar harçlık bırakıyordu. “Hepsi pekiyi…” Bu cümleyi ne kadar da çok tekrarladı. 

 

En son Salih dayısı çağırdı: Aferin benim Orhan'ıma.

Orhan:Tabii ki aferin bana dayı. Bak nasıl bir karne…

Salih Orhan'ı kucağına aldı, dizine oturttu, diğer elinde meşhur karne: Orhan'ım dedi, çalışkan yeğenim. Karnendeki notlar çok güzel ama onlar bu bir yılın sadece sonucu. Hadi gel senenin değerlendirmesini yapalım.

 

Orhan diğerlerinden farklı gördüğü bu yorumu anlamakta zorlandı. Ama dayısını çok severdi. Dinlemeye devam etti. 

 

Salih Orhan'a tane tane soru sormaya başladı: Bu sene boyunca en sevdiğin ders hangisiydi?

Orhan: Fizikti dayı.

Salih:Peki fizikte en kolay hallettiğin konu neydi?

Orhan:Vektörler. Mantığını anladın mı hemencecik çözülüyor.

Salih: Peki zorlandığın kısım var mıydı?

Orhan: Olmaz mı. Basınç konusu. O kadar uğraştırdı ki!

Salih: Hmm zor konuymuş. Nasıl geçtin ki?

Orhan: O konunun yazılı öncesi üst sınıftan bir arkadaşımla çalıştım, o bana püf noktalarını gösterdi.

Salih: Ne güzel, bilen birinden yardım almak işine yaradı yani. Peki en zorlandığın ders hangisiydi?

Orhan: Türkçe.

Salih: Türkçe'nin nesi?

Orhan: Paragraf soruları çok uzun dayı ya! Oku oku bitmiyor. Sonuna gelince başını unutuyorum.

Salih: Onu nasıl başardın?

Orhan: Kitap okumaya başladım, amaaa önce sevdiğim kısa kitaplardan başladım sonra uzun kitaplara geçtim.

Salih: Oo güzel taktikmiş. Türkçe'nin içinde sevdiğin kısımlar var mıydı?

Orhan: Evet dayı, ezberim iyi olduğu için yazar isimlerini sınıfta en iyi bilen bendim.

Salih: O zaman diğer arkadaşlarına da yardım etmişsindir değil mi.

Orhan: Tabii ki. Hatta yan sınıftakilere bile öğrettiklerim oldu.

Salih: Aferin sana. Peki önceki senelere göre sence bu sene neleri daha iyi yaptın?

Orhan sıralamaya başladı, ders çalışma düzeninden, sınıfa hazırlıklı gitmesine, televizyonu daha az izlemesinden annesini daha çok dinlemesine kadar pek çok etken saydı. Dayısı sormaya devam etti:

 

-Pekiii, önümüzdeki dönemlerde neleri daha iyi yapabilirsin?

Orhan bu sefer de sayarken karnesi ne kadar güzel olsa da aslında geliştirebileceği şeyler de olduğunu fark etti.

 

Bu soru cevaplar ilerledikçe Orhan şimdiye kadarkinden çok daha farklı bir bakış açısından baktığını fark etti. Aslında eğlenceli de gelmişti. Resmen bulmaca çözüyor gibiydi. O gün sevdiği bu değerlendirme işini ilerleyen zamanda hayatının diğer alanlarında da kullanmaya devam etti. Ufak olsun büyük olsun sonuçlanmış her işin, bitmiş her dönemin ardından şöyle bir geriye bir ileriye bakıyordu. Hayatla oynadığı geliştirici bir oyun gibi. Bu işte neler iyiydi? Peki neler geliştirilebilir?

İş yerinde saygın bir müdür olmasından evliliğinin zor dönemeçlerinde ailesini toparlamasına, çocuk yetiştirmesinden arkadaşlık ilişkilerine hatta sağlıklı beslenmesine varana kadar hemen her yerde kullanabildiği bir yetişkin oyunu gibi görüyordu. Her defasında dününe göre biraz daha iyi olmasını bu değerlendirmelere bağlıyordu. Öyle ya yoksa yaşanan sadece yaşanmışlık olarak mı kalacaktı?Halbuki değerlendirmeler kişinin ilerlemesine olanak sağlıyordu. Yaşanmışlıklardan ders çıkarmaya yardımcı oluyordu.

 

Bugün de terfi almıştı. Oluşturduğu sebepleri düşünerek bu verimli oyunu tekrarlamış, güzel eşine haberi vermek üzere eve gelmişti. Salona geçerken aralık mutfak kapısından masada duran anne kekini gördü. Düşünmeden edemedi; “Anneler de yaptıkları keklerden karne alıyorlar mıydı acaba?” Değerlendirmeleri iyi olmalıydı ki her defasında daha da lezzetli oluyordu bunlar. Kabarması iyi, çırpma işlemi iyi, fırın ısı ayarı geliştirilebilir, sağlıklı malzeme kullanımı pekiyi, çocukların bayılarak yemesi pek pek iyi…

  &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu