Kıvırcık, güneşte kızılca parlayan kınalı saçları, salıncağın gidiş gelişiyle dalgalanıyordu. Gıcır gıcır ses çıkaran bu eski salıncağın demir kolları, pası nedeniyle avuç içinde pütür pütür his bırakıyordu.
Havanın serinliğinde Ayşe, kızı Nur’un parlayan gözlerinin içine baktı. Zaman geçmişti...
Doğmuştu, bebekliği bitmişti... Çocukluğu başlamıştı.
Aynı kendisi gibi...
Aynı büyükannesi gibi...
Aynı herkes gibi...
Çocukluk bitiyor, gençlik başlıyor
Gençlik bitiyor, orta yaş başlıyor
Sonra o da bitiyordu
Aynı her şey gibi...
Herkesin gözünün önünde olan bir şey değil miydi?
Çiçekler açıyor sonra soluyordu.
Hiçbir şey sonsuza kadar devam etmiyordu, bir başlangıç ve bir son vardı.
Hiç değişmeyen, gözler önünde olan bu kural, nasıl kabul edilmiyordu?
Öyle ya, kabul edilse
Hep mutlu olacak sanır miydi insan,
Ya da hep mutsuz ?
Hep genç kalacak sanır miydi mesela?
Gençliğin biteceğini kabul etse
Hiç olmaması gerekiyormuş gibi düşünülür müydü kırışıklıklar?
İnsanın hiç değişmeyen bu kurala uyum sağlayamaması, kabullenmemekten değil miydi?
Oysa, her şeyin bir sonu var. Hep gülmüyoruz, hep ağlamıyoruz, hep sevmiyoruz.
Hep 30 yaşında kalamıyoruz,
Hep nefes alamıyoruz, veriyoruz da...
Hiçbir şey sonsuza kadar sürmüyor.. Bir an, bir saat, bir ay...
Mutlaka sonu var.
Her şey geçiciyken kalıcı olmaya çalışan insan, kaybediyor. Yapması gereken, baş ve son arasında verilen sürede, en doğru tepkileri vermek, yapması gereken en iyi seçimleri yapmak.
"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,
En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.
Aynadaki kişi...
Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"
Yahya Hamurcu
Iyi ki herşeyin bir sonu var.. Napardık yoksa¿ :)
YanıtlaSilHerşey geçici… Bu güzel yazı için emeklerinize sağlık.
YanıtlaSil