OKU ATAN SEN DEGILSIN !

Bir, iki, üç, dört, beş, altı… Tek tek her birine bastı. Beyaz reflektörlü yazılar, yumuşak, siyah plastikten yapılmış dikdörtgen tuşların üzerinde parlıyordu. Geniş konsolun tam ortasındaki radyonun düğmelerine her dokunduğunda farklı tarzda bir kanal çıkıyordu. Yeni arabaların da sorunu buydu. Radyo var ama bir CD çalar yoktu. Sevdiği sanatçıların CD’lerini dinleyemiyordu. Bu cep telefonlarına yüklenen yeni uygulama zımbırtılarından anlamıyordu ki! Tam şarkıya heveslendiğinde reklam giriyor ve bütün keyfini yerle bir ediyordu. Bir sürü CD’si vardı. Hoşuna giden albümleri almıştı. Ama sonra teknoloji değişmiş ve bir şeyler eskide kalmıştı. Ve şimdi arabasında CD çalar yoktu. Parmakları yeniden tuşlara dokundu.

Güzel bir gündü aslında. En başında, yataktan kalktığında havada hoş bir esinti vardı. Pencereden solgun yapraklı ağacı seyrederken keyfi yerindeydi. Sonra duş aldı, tıraş oldu ve şık takımını giydi. Güzel aydınlık bir hava, tatlı bir serinlik ve mavi gökyüzü eşliğinde iş toplantısına gidecekti. Elinde kıymet verdiği bir ürün vardı. Ve onu satması gerekiyordu. Nihayet ciddi bir alıcı bulmuştu. Yüklü miktarda satarsa hayatında yeni bir sayfa açılacaktı. Ve hakikaten bunun için çok uğraşmıştı. Yıllardır ödediği bedeller sonunda karşılığını bulacak mıydı? ‘’Başaracağım’’ diyordu kendi kendine. Oku atacak ve onları tam on ikiden vuracaktı.

Şimdiye kadar olmamıştı. Çalışmalarının karşılığını bir türlü alamamıştı. Yıllardır uğraşıyor yeni bir ürün hazırlıyor, Pazar buluyor ama sonrasında müşterilere satma konusunda çuvallıyordu.

İki gün boyunca son bir haftadır hazırladığı konuşmaya çalışmıştı. Ona yöneltilecek her türlü soruya hazırlanmıştı. Ve evde kendi kendine bir sahne hazırlamıştı. Elleri cebinde ayakta konuştu. Oturarak koltuğa sırtını dayayıp konuştu. Oturarak masaya doğru eğilip konuştu. Beden dilini nasıl en iyi kullanarak karşı tarafı ikna ederim konusunda çalışmalar yaptı. Sesini ayarladı. Güçlü ve kendinden emin durmaya çalıştı. Ne de olsa ürününe güveni tamdı. Müşteriyle toplantıyı bitirdiğinde, herkesi kendisine hayran bırakacaktı.

Ama hayat bazen başka karar verir…

Onca hazırlıktan sonra toplantı tam bir fiyaskoydu. Şık takım elbisenin içinde gömleği terden sırılsıklam olmuştu. Masada çok satma ümidiyle gittiği ürünleri beğenmişler ama karar verememişlerdi. Heyecanına yenik düşüp aktifleşmişti. Aklında sadece ‘’ bunu satacağım, yapacağım, başarmalıyım’’ cümleleri vardı. Aktifleşince de hiç soluk almadan konuşmuştu. Bir süre sonra müşteri de sunumdan uzaklaşmıştı.

Toplantı sonrası binadan çıkarken kendisini, topu mahallenin huysuz amcası tarafından patlatılmış bir çocuk gibi hissediyordu. Resmen boynu büküktü. Erkek olmasa gözleri bile yaşaracak, göz bebekleri büyümüş bir kedi yavrusu gibi bakacaktı. Ama koca adamdı. Ağlamak yerine nerede hata yaptığını anlamaya çalışacaktı.

Ama hayat sonuç değerlendirmesi ister…

İşte tam da o sırada radyoda zihnini dağıtacak bir kanal arıyordu. Tekrar tekrar başa dönüyor birden altıya kadar sırayla düğmelere basıyordu. Yumuşak tonda konuşan bir konuşmacıya denk geldi. Öğüt almak da istemiyordu. Ama öğüt verir gibi değil de sanki bir gerçekten bahsediyordu. Tam da kendisini anlatıyordu.

•        ‘’Sen yayı güçlü çek, oku atan hayattır’’ diyordu.

İnsan hep on ikiden vurmaya odaklanır. Yayı nasıl çektiğine bakmaz. Oysa ‘’oku atan sen değilsin’’ der hayat. Sen ön hazırlığınla, oluşturduğun sebeplerle, o noktaya varırken ki niyetlerinle ilgilenmelisin. Sonuç insanın kendisine bağlı değildir. Ama tüm problem çözmek için çabalamaları, tüm oluşturduğu sebepleri, tüm bedelleri, kendisine bağlıdır.

Fakat insanların çoğu sonuç odaklıdır. İsteklerine ne zaman ulaşacağı ile ilgilenir. Karşılığında kendisinden çıkacaklara konsantre olmaz.

Peki, o nasıl gelmişti bu noktaya?

Biraz düşündü dinlediklerini... Yoğun bir trafikte, bir arabanın içinde, siyah ön konsolda parmaklarını dolaştırırken, nerede hata yaptığını düşündü.

İsteklerini düşündü ve ihtiyaçlarını. Sonra sahip olduklarını, ona verilenleri getirdi gözünün önüne.

•         Bir şeyi çok istemek sahip olmayı gerektirir mi?
•         Ya da biz mi sahip oluyoruz istediğimiz şeylere?
•         Ürünü satan biz miyiz?
•         Yoksa hayat mı ikna ediyor karşımızdakini?

Bir daha ki sefere, yine çok çalışıp gidecekti. Sonra susacak, cevabı hayattan bekleyecekti.

Deneyimsel tasarım öğretisi der ki; İnsanların çoğu kendisine verilen desteği, yapılan iyiliği görmezden gelir. O satışı kendisinin yaptığını, kendisinin kazandığını, ateşi kendisinin yaktığını zanneder.

Ama azı da vardır ki, verilen her türlü yardıma teşekkür eder, yayını çeker ve sonrasını bekler. İşte asıl başarılı olanlar da onlardır.

&

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.