Herkes Doğruyu İster Ama Güzelin Peşinden Koşar

Hayriye işten gelmiş koştura koştura yemek hazırlamaya başlamıştı. Kızından da yardım etmesini istemişti. Kızının masa düzeni ile detay detay uğraştığını görünce tutamadı kendini ve çıkıştı kızına:

“Kızım ne gerek var o kadar süse püse. Ben zar zor size yiyecek bir şeyler hazırlıyorum zaten sende bir işin ucundan tutacağına işin eğlencesindesin…”

Hayriye’ ye göre yapılması gereken bir sürü iş vardı ve o işlerin hepsinin bir düzen içinde olması gerekiyordu. Eğer o iş yapılması gerektiği gibi yapılmışsa üzerine süse, püse, eğlenceye ne gerek vardı. Zaman kaybı, para israfıydı bunlar. “Anaokulunda sürekli kes-yapıştır, boyama etkinliği yapınca çocuk hayatı bundan ibaret zannetmeye başladı.” diyordu kızı için.

                                                                                     

Hayriye hayatı hep bir düzen içinde yaşayan bir insandı. Her şeyin kuralı vardı. Sabah kalkışından akşam yatışına kadar bir plan ve düzen içinde yaşamaya çalışıyordu. Böyle olmaya hayat onu biraz da zorlamıştı. Çünkü çalışma hayatı, evlilik, çocuklar, evin büyük ablası olma gibi birçok sorumluluğu vardı. Bunların hepsine yetişebilmek için düzenli ve kurallı olmak zorunda kalmıştı biraz da ama bu durumdan hiç de şikayet etmiyordu. Aksine her şeyin kontrolünde olması hoşuna gidiyordu. Gece yastığa kafasını koyduğunda günün muhasebesini yapıyordu:

-Bulaşıklar toplandı mı? Evet

-Çamaşırlar makineden çıkarılıp serildi mi?

-Evet

- Çocuklar ödevini bitirdi mi? 

-Evet.

-Annemler iyilermiş, akşam telefonda konuştuk.

- Yarın için çocukların beslenmesi hazır mı?

-Evet.

- Yarın giyeceğimiz kıyafetler ütülendi mi?

-Evet

Liste böyle uzayıp gidiyordu.. Yapılması gerekenler yapılmışsa derin bir ohh çekip uykuya dalıyordu.

Hayriye için hayat böyle düzen içinde giderken Hayriye’nin etrafındakiler için hayat pek de o kadar kolay değildi. Sürekli komutlar veren, yapılması gerekenleri hatırlatan, yapılmamışsa kızan, cezalandıran, küsen bir eş, bir anne, bir çocuk, bir arkadaş vardı etraflarında. Kimse bir gardiyan gibi tepesinde durup sürekli yapması gereken işleri hatırlatan biriyle yaşamak istemezdi. Çevresindeki insanların bu memnuniyetsizliği Hayriye’yi çok yıpratıyordu. “Ben kendimi onlar için bu kadar tüketirken onların gözünde yaptıklarımın hiç kıymeti yok, hiç değer bilmiyorlar.” diye hayıflanıyordu. “İnsanoğlu gerçekten çok nankör, annen de olsa, çocuğunda olsa memnun edemiyorsun işte!” diyordu bir filozof edasıyla.

Bir gün büyükannesini ziyarete gitmişti. Büyükannesi gücü yettiği kadarıyla evini temizlemiş ve sonrasında koltuk örtülerini bir leğene koymuş ve elinde yıkıyordu. Onun o hasta ve yaşlı haliyle evi temizlemeye çalışmasına çok kızıyordu. Temizlikle yorulduğu yetmiyormuş gibi bir de sanki yeni gelinmiş gibi o dantelleri ütülüyor, nakışlı örtüleri makinede yıpranmasın diye geceden suya bastırıyor sonra da elinde yıkıyordu. Ne gerek vardı ki bunlara. “Evin temizse, yiyecek yemeğin varsa ve sağlıklıysan neden daha fazlası için uğraşıyorsun ki!” diye kızdı büyükannesine. Büyükannesi “Gel yavrum otur şöyle yamacıma da senle azcık sohbet edelim.” dedi.

                                                                                    

“Bak benim güzel Hayriye’m, kınalı kuzum. Tabi ki evim temizse, yiyecek ekmeğim varsa ve sağlığım da yerindeyse başka bir şey istemem. Ama insan bunları aynı zamanda güzel de görmek istiyor. Evim temiz ama güzel de görmek istiyorum. O danteller nakışlar beni mutlu ediyor. Hayatımın süsü onlar benim. Yemeğim var, evet ama insan güzel güzel yemek istiyor. Masa örtüsü olsun, tabağı boyalı olsun istiyor. Bak RABbime nasıl yaratmış. O da bize ihtiyacımız olan her şeyi vermiş ama güzelinden vermiş. Alsınlar şu meyveyi de yesinler, karınları doysun dememiş. Ona güzel güzel tatlar, çeşit çeşit renkler, türlü türlü şekiller, rayihalı rayihalı kokular vermiş. Sana ev diye koca dünyayı vermiş ama düz bir mekan yapmamış. İçini de çeşit çeşit döşemiş. Farklı renkte, boyda, özellikte ağaçlar vermiş, çiçekler vermiş, türlü türlü hayvanlar vermiş. Kimisini yersin, kimisini dinlersin, kimisini izlersin. İnsanı da yaratmış türlü türlü. Kimi sarı, kimi siyah, kimi kızıl. Kimi konuşkan, kimi sus pus, kimi boyanmayı seviyor kimi rahatını… Yani RABbim bunları böyle yaptıysa sana da doğru olanı yap ama güzelinden yap demek istiyor benim doğrucu kuzum. Tamam evini temizle ama süsle de aynı zamanda. Kocanın, çocuğunun, gelenin içi açılsın. Yemeğini yapmak iyi ama sofran da güzel olsun. Doğru işler yapıyorsun tamam ama sözün de güzel olsun, sen de güzel ol, bakımlı ol, yumuşak ol güzel kızım benim…”

Büyükannesinin bu konuşması ve nasihatleri tokat gibi çarpmıştı Hayriye’ ye. Şimdi kızının ve çevresindekilerin davranışlarını anlamaya başlamıştı. Onlarda yapılanların doğru olmasının yanında güzel olmasını seviyor ve istiyorlardı. Aslında tüm insanlar böyleydi. Herkes doğru olanı istiyor ama güzel olanın peşinden koşuyordu.                          

O halde kolları sıvamanın zamanı gelmişti. Kendini, evini, konuşmasını, bakışını, gülüşünü güzelleştirecekti. Mutlu bir hayatın sırrının doğruyu güzel yapmaktan geçtiğini anlamıştı Hayriye. İlişkide olduğu insanların gerçekten iyiliğini istiyorsa onlar için yaptıklarını güzel bir şekilde sunacaktı onlara. Artık biliyordu ki kendi güzelleştikçe hayatta kendi ile birlikte güzelleşecekti ve o kendini görünce “Eyvah yine bir şey söyleyecek!” korkusuyla yanından kaçan eşi, çocuğu, arkadaşı artık onun peşinden koşacaktı. Çünkü herkes doğruyu ister ama güzelin peşinden koşar.

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu