SADELİK

Bir hafta sonraki arkadaş toplantısı için şimdiden hayaller kurmaya başlamıştı Selma. Yıllar geçmişti, herkes başka bir hayata savrulmuştu. Arkadaşlarının şimdiki halini çok merak ediyordu. Çocukluğunda ailesinin yokluğundan dolayı çektiği acılar, içindeki en büyük yaraydı ve yine sızladı içi. O dönemde yaşadığı eksiklik, sonrasında onun okul seçimine, eş seçimine, evinin iç düzenine, çocuğunun okuduğu okuldan, yaşadığı muhite kadar her şeyi etkilemişti. Selma bir eksikliğinin olmasından dolayı ona verilen desteğin pek farkında değildi. Hatta hep oradan kurtulmaya ve tam zıttı bir dünya kurmaya çalışmıştı kendine...

Yeni yerleştikleri 3 katlı villada, giyinme odasına gitti. Dört duvarı kaplamış olan kıyafet, ayakkabı, çanta ve aksesuarlara baktı… Hali çok önemli bir şey arayıp da bulamayan insanların haline benziyordu. Birçok kıyafet denedi hiçbiri içine sinmedi. Sonunda sürekli gittiği o lüks butiğe gitti ve önemli bir görüşme için yeni ve şık parçalar istedi, beğendiklerini aldı. Eve geldi, çok yorulmuştu ama değmişti emeklerine.

Beklenen gün gelip çattı. Selma çok şık ve yeni kıyafetleriyle ve gösterişli aksesuarlarla buluşmaya gidiyordu. Artık doğal halini çoktan saç boyasıyla iyice bozduğu saçlarına bakım ve makyajsız halini görmeye tahammül edemediği yüzüne makyaj yaptırmak için güzellik merkezine de gitti.

 

Oysa bizler, sade, yani bozulmamış hallerimizle zaten çok güzeldik...

Ne zaman ki sade hayatlarımızı bozup sahtelikle süslü hayatlara geçtik, sadelikle süslü güzellikleri unuttuk. Kendi güzelliğimizi bile fark edemez olduk.

 

Nihayet büyük buluşma için hazırdı. Buluşacakları kafeye girdi. Henüz kimse gelmemişti. Birçoklarının vitrinde bile göremeyeceği çantasını sanki sıradan bir şeymiş gibi masanın üstüne koyuverdi.  Yanına da lüks arabasının anahtarını ve yine son model cep telefonunu...

Günler süren hazırlıklar, alışverişler, kuaför randevuları hepsi şu 3 saatlik kahve buluşması için oluyordu.

Selma masada arkadaşlarını beklerken eski günlere doğru gidiverdi. Çocukluğu geldi aklına, anne ve anneannesi birlikte büyütmüştü Selma’yı... Evlerinin önü ve bahçesi onların oyun alanıydı. İki göz odalı eski küçük bir müstakil evdi. Arkadaşları ise çevredeki yeni ve çok katlı binalarda yaşıyorlardı. Selma’nın hep hayalini kurduğu, her odasının sıcacık olduğu kaloriferli evlerde ama bir oyun alanı olmadığı için Selma’ların bahçesinde toplanırdı bütün çocuklar... Su kuyusuyla, çardağıyla, bir demlik çay ve koca bir tabak çekirdeğiyle çok keyifliydi o bahçe. Yetiyordu o bir demlik çay her şeye, sanki yorgun omuzların ağrısını almaya...

Bize yeterli gelmeyen ne?

O dönemde her şey zaten yetiyordu. Ayakkabılarımız yetiyordu, giysilerimiz yetiyordu, yiyeceklerimiz yetiyordu, zamanımız yetiyordu, birbirimizi ziyaret edebiliyorduk, halini hatırını sorabiliyorduk ve eskilerimizi de başkalarıyla paylaşabiliyorduk. Yetiyordu da artıyordu bile.

Ondan sonra yetmemelerimiz başladı nedense. Hep daha fazlasını, daha süslüsünü, daha markasını, daha büyüğünü, daha yenisini, daha modasını istemelerimiz... Daha evdekinin etiketini koparmamışken sıkılmalarımız... Eşyamızdan, evlerimizden, eşlerimizden ve en sonunda hayattan sıkılmalarımız...

Sahi ne zaman tutulduk biz şu ’’yeterli gelmeme’’ hastalığına?   

•  Hatırlayanınız var mı?
• Ve nasıl bulaştı bütün dünyaya?
•  Ne zaman yetmez oldu bize o 2 gözlü sıcacık evlerimiz, 3 kapılı gardıroplarımız?
• Ne zaman geçtik duvardan duvara dolaplara, oradan da giyinme odalarına?

 Bu hayatta miktar arttıkça etki azalıyor mu?

Sanki bu hayatta miktarla etki üzerinde ters bir orantı vardı. Yoksa giderek doyum becerimiz mi düşüyordu? Böylece kısır döngülere mi giriyorduk?

Çünkü eskiden hiç bu kadar kıyafetimiz, takımız, ayakkabımız yoktu. Her şey aslında çok sadeydi. İstediğimiz an, istediğimiz her şeye de ulaşamıyorduk. Ama biz yetmemezlik , yetinememezlik hastalığına tutulmamıştık henüz. O sebeple o sade evler, sade sofralar, sade hayatlar bizi mutlu etmeye çok çok yetiyordu.

Sadece bir çift ayakkabımız olurdu, O da ya büyük kardeşimizden ya da komşunun çocuklarından kalmış. Hırkalarımızı ve şapkalarımızı annelerimiz örmüş olurdu genelde ilmek ilmek. Günlerce onun bitmesini beklerdik ve yıllarca da kullanırdık.

 

Sofralarımız da sadeydi. Sabahları sofraya konan peynirle, zeytin ve yanında sobanın üstündeki tereyağlı ekmek yetiyordu insanların karnını da gözünü de doyurmaya...

İnsan ne kadar çok malı mülkü varsa o kadar zengin olduğunu zannediyor günümüzde. Oysa zenginlik neye sahip olduğumuz değil neye ihtiyacımız olduğuyla ilgili olan bir şeydir. Eskiden insanların çok sade hayatları vardı ama ihtiyaçları da azdı.

Tam da bu nedenden o sade hayatların içinde kendimizi çok zengin hissederken, bugün bu kadar lüks hayatların içinde çok fakir ve hep daha fazlasına ulaşmak için daha fazla çalışmak zorunda hissedebiliyoruz.

Ama insan istek ile ihtiyaç arasındaki farkı bilmediği için, abartılı isteklerini ihtiyaç gibi düşünebiliyor.

Sadece bir eve ihtiyacı varken, kocaman bir villaya ihtiyacı olduğunu zannediyor.

Sonra onu dolduracak eşyalar, sonra da onu temizleyecek insanlar derken kendini anlamsız ve karmaşık bir koşuşturmanın içine sokabiliyor.

Bu hayatta insan ne yaparsa daha fazla yapmaya meyilli oluyor.

Tükettikçe daha çok tüketmek, ürettikçe daha fazla üretmek istiyor.

 

Dolapta etiketli kıyafetleri dururken, sanki hiçbir şeyi yokmuş gibi davranabiliyor. Tezgahların altına üstüne getirebiliyor, rafları indirtiyor, askıları boşaltabiliyor. Peki gerçekten mutlu olabiliyor mu?

Sahi ne zaman tutulduk biz bu elindekilerle yetinememe hastalığına?

Sade yaşamlarımız ne zaman sahte süslerle değişti?

Sadelik, sahteleşti.

&

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu