Savaşçılık

 

SAVAŞÇILIK

“Tşink tşink! Vurdum seni! Düşmanı yendim!” diye sevinçle bağırıyordu Emrah. Abisi ile birlikte oynadıkları savaşçılık oyununa kendini öyle kaptırmıştı ki, bir an sanki karşısındaki canından biri değil de gerçekten düşman askeri gibiydi…

Düşmanlık, savaşçılık, kazanma hırsı nasıl bir şeydi ki, insana insan olduğunu unutturuyordu…

Hasan vurulduğu yerden kalkıp, “Tamam, hadi sen kazandın!” diyerek kardeşine teslim olmuştu. Her zaman “Sen abisin!” ve benzeri cümleleriyle büyüdüğü için kardeşine bilerek yeniliyordu. Çünkü babalarını yeni kaybetmişlerdi. Kardeşi üzülmesin, mutlu olsun istiyordu.  

Babalarını büyük bir salgında kaybetmişlerdi. Sanki gerçek bir savaştan çıkmış gibiydiler. Ne hikmettir ki babaları da yetim büyümüştü. Bahçeye bakan ahşap evin tahtında oturan Naime neneleri genç yaşta dul kalmış, o bembeyaz yüzündeki her bir çizgide kim bilir ne kederli hatıralar saklanmıştı…

Hasan bu düşüncelerle kardeşinin elini tutup “Acıkmadın mı sen? Ben çok acıktım. Hadi gidip anamız ne yapmış bakalım.” dedi. Emrah hızını alamamış hala elindeki plastik tabancayla oraya buraya hayali ateşler savuruyor, iki kardeş sevinçle annelerinin yanına doğru koşuyordu.

Evin girişindeki merdivenlerden hızla yukarı çıktılar, neneleri boncuk gibi masmavi gözleriyle gülümseyerek; “Hoş geldiniz, sabahtan beri bahçedesiniz, acıkmadınız mı siz?” deyince Emrah; “Acıkmaz olur muyuz hiç? Savaşçılık oynadık neneee! Ben abimi yendim biliyor musun?” dedi.

Naime nene savaş sözcüğünü her duyduğunda yüzünden bir hüzün bulutu geçerdi. Gözlerini boşluğa dikti, bir şey demek istedi, diyemedi. Hasan çok hassas bir çocuktu, sanki o küçük bedeninde olgun bir ruh taşıyordu. “Neneciğim üzülme, ben yenildim ama sorun değil.” dedi.

Naime nene; “Savaşta yenen de yenilen de birdir oğul!”

“Nasıl yani?”

“Siz hiç gerçek bir savaş gördünüz mü yavrum? Oyun oynadığınız o savaş, dedenizi benden aldı, babanızı yetim bıraktı…”

Emrah’ın gözleri parlamıştı; “Aaa, sen savaş gördün mü gerçekten nene?” deyiverdi.

“Hee yaa, görmez olur muyum hiç?” dedi nenesi buruk bir tebessümle…

“Nenee, bize gerçek savaşı anlatsana! Ne olur anlat!”

“Yavrum savaş dediğin şey, insanın kalbine öyle bir korku salar ki, kimse kimseyi tanımaz hale gelir, insan düşmandan çok kendi içindeki korkuyla savaşır.”

“Peki sizi kim öldürüyordu nene?”

“Bizi düşman askeri öldürmedi yavrum, bizi imkansızlık bitirdi, bizi bitler yedi yavrum.”

“Bit mi? Ne alaka?”

“Evet yavrum, savaş döneminde doğru düzgün su, temizlik olmadığı için, bit, uyuz ve sinek öyle çok yayılır ki, insanlar parklarda yerlerde ölüvermişlerdi, o görüntüler yıllarca hatıralarımıza kazındı. Onun için ne zaman savaş dense şakayla da olsa ben huzursuz olurum.”

Emrah daha da heyecanlanmıştı, gözlerini ayırıp; “Neneciğim, ne olur bize anlat!” dedi.

“Ne anlatayım yavrum, savaş döneminde öyle bir kıtlık olur ki, kurtuluş savaşında doğru düzgün buğday olmadığından kayısı çekirdeklerini biriktirip yiyerek bir şehrin insanları zehirlenmişti. O nedenle savaş olmadan önce insanların toprağı ekip biçmeyi öğrenmesi, tohumlarını saklamaları icap eder. Yani tedbir almak gerekir yavrum.”

“Nasıl bir tedbir?”

“Örneğin istiridye mantarı yetiştirmek, hem kolay hem de çok besleyici, et yerine geçebilen bir yiyecektir.”

“Neneciğim, peki savaşta en çok ne lazımdı size?”

“O dönemde herkesin evinde mutlaka gaz yağı ve alkol bulunması gerekir. Çünkü ikisi de yaşamın devamı için çok önemlidir.”

“Çok mu soğuktu nene?”

“Evet yavrum, bütün kıyafetlerimizi kat kat giymek zorunda kalıyorduk. Normalde çok pahalı olmayan bir iç çamaşırına kaç kat fiyat versek bile bulamıyorduk. Yıkayamadığımız için uzun süre giyip atmak zorunda kalıyorduk. Savaş öncesinde bol bol iç çamaşırı biriktirmek gerekir.”

Çocukların sohbetine tanıklık eden anneleri de söze dahil oldu;

“Çocuklar biliyor musunuz babanız salgın öncesinde yazın denize gideriz diye kamp çadırı ve uyku tulumu almıştı, savaş olunca insanlara bu tarz malzemeler de gerekiyormuş.”

Emrah sevinçle; “Oleey! Kamp mı yapacağız?”

“Hayır Allah korusun yavrum! Sadece tedbirleri sorunca aklıma geldi.”

Hasan annesine doğru dönüp; “Peki başka ne geliyor aklına anneciğim?”

“Mesela çok enteresan bir bilgi; savaşta en önemli şeylerden biri de su kadar tuzdur.”

“Peki neden?”

“Çünkü eğer vücutta sodyum eksikliği olursa insanlar bu sefer susuzluktan değil halsizlikten ölürler. O nedenle cepte bir miktar tuz bulundurup ara ara yalamak gerekiyormuş.”

“Offf, ağzımın suyu aktı valla, canım tuz yalamak istedi anne!”

“Sakın, sen aç olmayasın?”

“Hem de kurt gibi!”

“Hadi o zaman sofra hazır, size savaşta yenen yemeklerden birini yaptım biliyor musunuz?”

“Nedir?”

“Buğday çorbası”

“Oleey! Çok severim. Peki hoşaf da var mı?” dedi Naime nene gülümseyerek.

“Evet, o da var!”

“O halde ben de bir kase hoşaf içeyim yavrularımla…” 

Savaşın her türlü zorluklarını bilen Naime nene yaşlı belini doğrultup torunlarının elinden tuttu. Hep birlikte sofraya oturup hüzün ve mutlulukla karışık çorbalarını içmeye başladılar…