BEKLEDİM, BEKLEDİM GELMEDİN MUTLULUK!

 “İnsan bazen kendini çok sıkışmış hissedebiliyor. Üzerinden vızır vızır geçen arabaların korkusuyla yol ortasında kalmış bir kaplumbağa gibi. Bakınca güvende gibi, sert kabuğu içerisinde korunaklı gibi. Aynı zamanda birisinin arabasını durdurup onu güvenli alana götürmesine de muhtaç gibi. Korkmuş, çaresiz. Dışardan sert kırılmaz görünse de, birinin merhametine muhtaç, yardımına aç.”

Bir bir dökülüyordu sözler Cansu’nun kaleminden. Saat gece ikiyi gösteriyordu.

“Uyku tutmadı bari yazayım, belki içim ferahlar..” beklentisiyle yazmaya başladı hislerini, duygularını.

Eğer hislerini, dileklerini bir kağıda yazarsan derdin geçer, dileğin kabul olur demişti birisi. O günden beri yazıyordu Cansu ama ne bir dileği bu şekilde kabul olmuştu, ne de bir derdi yok olmuştu. İnsanoğlu işte; yine de bir umut kırıntısı içinde yazmaya devam etti.

“Kalbim yorgun ve dargın. Beni unutan herkese. Elini uzatmayan, beni duymayan, yol ortasında bırakan herkese.” diye devam etti cümlelerine. Bu kelimeleri yazarken gözlerinin dolduğunu hissetti. Zaten duygusal bir kızdı.

“Şu sıralar iyice duygusallaştım nedense. Venüs mü geriledi, Merkür'e mi bir şey oldu, yoksa dolunay mı vardı acaba... Bir bakayım...” diyerek bilgisayarı elinden bıraktı ve balkona çıktı. Yazın Ankara geceleri çok güzeldi onun için. Son zamanlarda kendisini yoran olayları düşündü güzel gökyüzüne bakarken. Onlarca yıldız; ne güzel süslüyordu gökyüzünü. Gecenin bile süsünün düşünüldüğü bir dünya… İnsan görmeye başlayınca dünyanın mucizelerini, unutuyor kendi derdini. Çok geçmeden önündeki deftere bakar bakmaz tekrar dertlerini hatırlayıp bıraktığı yerden devam etti Cansu.

“Ben neden mutlu olamıyorum?” dedi derin bir nefesle. Boynuna astığı telefonu eline alarak gün boyu izlemediği instagram hikayelerini izlemeye başladı. Herkesin mutluyum pozları, tatil fotoğrafları, düğün fotoğrafları. Arkadaşlarıyla toplu etkinlik 'Reels'leri, başka birisinin açıklama olarak "Yorgun ama mutlu..." yazdığı paylaşımı. “Hem yorgun, hem mutlu... Yersen... Arkadaş bu dünyadaki mutsuz tek insan ben olamam herhalde? İnsan nasıl yorgun ve mutlu olabilir? Ben mi yanlış tanımlıyorum mutluluğu?”

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister.

Ancak insanın mutluluğu ne bulduğuyla alakalı değil, ne beklerken ne bulduğuyla alakalı. İşte hayaller ve hayatlar dediğimiz yer de burası. Hayat hiçbir zaman hayallerle yarışamayacağı için, beklentimiz ne kadar yüksek olursa, gerçekte karşılaştığımız olaylar hep bir hayal kırıklığı ve mutsuzluk oluşturur.

Sabah olmuştu. Cansu gözlerini açtığında saatin henüz yedi olduğunu gördü. “Daha çok erken ama nedense çok dinç uyandım. Neyse fırsat bu fırsat yapacak çok şey var. Günü erkenden başlatalım...” diyerek kalktı rahat yatağından. Evlilik hazırlığı içerisinde bulunmanın stresi ve heyecanıyla, tarihin yaklaşması içindeki kıpırtıyı arttırıyordu Cansu'nun. “Acaba nasıl olacak? Düğünüm hayalimdeki gibi olacak mı? Ersin'le aynı eve girdiğimizde hala iyi anlaşıyor olacak mıyız? Kafamda bin bir sorular. Hepsi cevaplanmayı bekliyor.” Kahvaltı masasını hazırlarken sabah programını açtı. Bir yandan onlara kulak veriyor bir yandan kahvaltı hazırlığını yapıyordu. “Bodrum sahillerinde ünlüler ve yazlıkları” başlığındaki magazin haberini izliyordu. Bir iç geçirdi. “Bizim de böyle bir yazlığımız olur mu ki?" dedi. Şuna bak insanlar resmen denizle dip dibe. Al malzemeni, yap kahvaltını sahilde mis gibi... Ay Cansu... Şuna bak hayallerin bile fakir. Millet yatında katında yapıyor özel hizmetçileriyle sen diyorsun ki "Simidini al sahile git mis gibi..." Neyse bir gün benim de böyle bir yazlığım olacak inanıyorum...” dedi ve bir olumlamayı daha saldı evrene. Öyle diyorlardı çünkü. Evrene ne istediğinizi söyleyin o size yatları, yazlıkları verir.

Zihin kıyas yöntemiyle çalışır.

İnsanın kıyasları ne kadar yüksekse mutsuzluğu da o kadar yüksek olur. Bu sebeptendir ki; instagrama girer girmez bir çok kişinin morali bozulur. Eskiden kendi çevremizi bilirdik, çevremizde de benzerlerimiz vardı. Sahip olduklarımız bizi mutlu ederdi. Ama artık elimizde dünya var ve herkesin her şeyini biliyoruz, görüyoruz. Zengin daha zenginini görüyor, mutlu daha mutlusunu ve bunun sonucunda geneli mutsuz bir toplum oluşuyor. İnsanların kıyasları değişiyor.

Kapının zili çaldı. “Gelen Ersin. Ben açarım!” Ersin Cansu’nun zıttı bir kişilikteydi. Cansu ne kadar beklentisi yüksek bir insansa Ersin sürekli Cansu’ya “Beklentini düşür,” derdi. Cansu’yu annesiyle tanıştıracağı zaman, öyle bir anlatmıştı ki. Cansu büyük kaygılarla gitmişti. Ama tanışınca hemen çok iyi anlaştılar. Buluşma sonunda “Ne kadar iyi bir insan. Neden beni korkuttun?” diye sordu Ersin’e. Ersin kıs kıs gülerek “Bilerek yaptım canım. Sen ne kadar beklentini düşürürsen karşılaşacağın sonuçla o kadar memnun kalacaktın. Ben annemin, anlattıklarımın üstünde birisi olduğunu biliyorum elbette. Sırf sen mutlu ol diye yaptım.” dedi. “Ay şimdi anladım! Doğru diyorsun,” dese de o gün, Cansu bu sırrı unuttu; mutluluğun sırrını…

Gecenin süsünün düşünüldüğü bu dünyada, insanın süsü olan mutluluğa da yer verilmiştir mutlaka. Peki o zaman...

Gerçekten mutluluk neydi?

İstediğin her şeye sahip olmak mı?

Tüm imkanların kişinin eline verilmesi mi?

Yazdığımız detaylı dileklerimiz mı?

Ölmeden önce yapılacaklar listelerimiz mi?

Yoksa evrene gönderdiğimiz isteklerimiz mi?

Hangisi?

Yoksa burnumun dibinde olup göremediğim mi?