Hangi “Mutlu”sun?

Sıcak bir yaz günüydü ve dünden de sıcak olacak gibi görünüyordu. Güneyde sıcak olmayan günler nadir görülen bir olaydır. Bugün de o günlerden değildi Mutlu için. İsmi gibi Mutlu olmayı çok isterdi ama niyeyse pek mutlu değildi. Kendisine göre olumsuz olduğunu düşündüğü her konuya takılır ve "Niye böyle diye?" dert edinirdi. Ülke gündemine, politikacıların söylediği kelimelere, haberlerde duyduklarına takılırdı. Eleştiriyi bolca yapar kimi kırıyorum diye pek üzerinde durmazdı.

       

 

  

Hava durumuna yine canı sıkılmıştı işte. Yaz hazirandan önce bastırmış ve bu yıl geçmiş yıllardan çok daha şiddetli sıcak günler yaşanıyordu. Ve bu sıcaklar Mutlu'yu daha mutsuz ediyordu. "Neredeyse insanın terlemediği bir an bile yok." diye geçirdi içinden. Gün boyu terlememek, temiz kalmakla zamanını geçirdiğini düşündü. "Neden insan mutlu olabilecekken bir hava durumundan mutsuz olurdu ki?" sorusu ilk defa aklına geldi. "Diğer insanlar nasıl buna  katlanıyordu ki? Herkesin kliması yoktu. Hem klima insanı hasta etmez mi?"

"Neden bütün insanlar sıcak havada çılgın gibi havaya ateş etmiyordu ki?" Bazen bu havalarda cinnet geçirenlerle ilgili haber çıkıyordu ve Mutlu kendisi de öyle garip tepkiler verecek diye bazen kendisinden korkar olmuştu. Geçenlerde bir haberde okumuştu, amcanın biri otobüs durağında sıcaktan bunalmış ve "Ya bunun derecesi kısılmıyor mu?" diye Allah’a yakarmış, bütün durak da alkışlamış. Bu hem komik hem de sıkıntılı habere tepkisiz kalamadı. Mutlu adeta mutsuz olmak için bahane üretme makinası gibiydi.

                                                                                   

Bu sıcaklar yetmezmiş gibi bir de sızlayan kolunun verdiği zorlukla ayağa kalktı. Evinde neredeyse bir haftadır hapis gibiydi. Sanki bir kafeste gibi kendini çok yalnız hissetti. Kimsesi yoktu, çocukları yanında yoktu.

Dışarıdaki güneşin altında çalışan işçi kadınları izlemeye koyuldu camdan. Başlarına taktıkları siperlikli şapkalarıyla kavşaktaki çiçekleri dikiyorlar, güzel bir kavşak çiçeklendirmesi oluşturuyorlardı. “Yazık bu kadınlara.” dedi Mutlu. "Nasıl oluyor da bu sıcakta çalıştırılıyorlar ki?”... bir müddet daha izledi sonra “Yok yok bunlara hak eğri eğri diktiler çiçekleri." dedi içinden. Ve günü böylece geceye vardı Mutlu’nun.

İnsan okurken bile ne kadar içi sıkılıyor değil mi? Bunu yaşayan ve yaşatan, mutlu olmayan Mutlu’larımız var aramızda. Halbuki çok kolaydı olayların olumlu taraflarını görmek ve şükretmek:

Mesela "Sıcak ama en azından suyu bol olan bir şehirde en azından temizlenebiliyoruz." diyebilirdi insan.

Veya duyduğu trajikomik olaylara kızmak yerine gülüp "Biz de delirmezsek iyi." deyip geçebilirdi. O kadar da gündem olacak bir şey değildi.

Veya çiçekçi kadınlar "Sıcağa rağmen çalışıyorlar, helal olsun onlara, maşaALLAH." diyebilirdi. Ya da "Diktikleri çiçekler içimizi ferahlattı, ALLAH razı olsun çalışandan, bunu yöneten belediyeden." diyebilirdi.

                                                                                       

Olaylara nasıl baktığımız bizi mutlu veya mutsuz eder. Mutsuz insanın çevresinde kimse kalmak istemez. Çünkü mutsuzken başkasına da mutsuzluğu yayar insan. Bizim mutlu olmak için aslında çok fazla imkana, insana veya bir vasıtaya ihtiyacımız yok aslında. O yüzden bizim hayata bakışımızı etkileyen düşünce şeklimiz çok kıymetli.

Sizce de her şeyin olumsuz yönünü görmek çok yıpratıcı değil mi?

Siz hangi mutlusunuz?

Mutsuz, Mutlu mu, mutlu, Mutlu mu?

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu