Ayva..

Kışın çok çetin ve soğuk geçeceğini belli eden ayva ağaçlarının dallarında sarı sarı ayvalar sarkıyordu. Sanki bir görsel şölen gibiydi. Hele bir de o kokusu… Dallarına rüzgar vurdukça mis gibi kokuyordu.

Fatmaların evinde de kışa daha aylar olsa da şimdiden hazırlığı başlamıştı. Evleri sobalıydı ve kömür alma zamanı gelmişti. Her yıl evlerinde kömür taşıma rutinini ev halkı hep birlikte iş birliği ile yaparlardı.

          

Çünkü aile demek, emeklerin ortaklaşa verildiği yer demekti. Evin lideri baba, kömürü alır, kömür büyük bir kamyonun kasasında evlerinin önüne yığılırdı. Fatma ve ikiz kardeşlerinin en büyük keyfi o kamyonun kasasından kaldırıma düşen kömürlerin düşüşünü izlemekti. Ta ki içerden annelerinin sesi ile o keyif bir anda acıya bırakırdı yerini “Haydi çocuklar eski kıyafetlerinizi giyip poşetlerinizi alın aşağıya kömür poşetlemeye gelin.” Çünkü kömüre dokunmak el ile poşete doldurmak, artı kokusu ve de elden günlerce çıkmayan siyah rengi de cabasıydı.

Ama annesi ile babasının kömür poşetleme işini oyun ile yaptırmaları onların çok hoşuna giderdi. Büyük tombul kömürleri bir poşete, küçük kömürleri bir poşete, orta büyüklükte olanları bir poşete koyarlardı. Bunu da yarış ile verilen bir sürede yapmalarını isterdi babaları. Sonrasında da ilk kim bitirdiyse onun istediği yemek o akşam dışarda lokantada yenirdi.

Birlikte bedel ödeyerek aynı yöne bakarak doğruyu güzel yapmak gerekir diyen babalarının o kocaman ellerini yüzlerine sürerek kaçması ve sonrasında kovalamaca oynamaları en neşe dolu anlardı.

Şimdilerde Fatma büyüdü ve ne zaman kömür kokusu duysa ya da bir sobalı ev görse o anıları canlanırdı. Aynı yöne bakan ve ortak bedel ödeyen insanların doğruyu güzel yapması kadar muazzam bir şey yok diyerek, o çocukluğunda ki yıllarını hasretle hatırlardı.

Peki şimdilerde aile olmanın, bir topluluk olmanın, ortak hedef doğrultusunda birlikte hareket etmenin ve bu hedef için birlikte sevinmenin ve birlikte üzülmenin gerçeğini bilen kişilerin sayısı ne kadar ki diye içinden geçirdi.

Çevresindeki aileleri düşündü. Kış geldiğinde birlikte yapılan hiçbir hazırlık yoktu. Herkes modern ısıtma sistemlerini kullanarak ayrı odalarda takılıyordu. Kışı sıcak geçirmek için aynı emeği verip bir araya gelen bir aile kışı sıcacık samimi ilişkilerle bir arada geçirebiliyordu. Şimdiki çocukların, eskiden insanlar kışı nasıl geçirdiği ve ısındığından bile haberi yoktu.

Emek ortak olunca keyfi de ortak olurdu. Fatma kardeşleriyle aynı odada uyurdu. Sobanın ısısı düşmeye başlayınca üşür, gidip ablasının yatağına girer ve ısınmak için ona sarılıp uyurdu. Sabah olunca da kafasını yorgana gömer annesi sobayı yakıp oda ısınıncaya kadar da yataktan çıkmazdı. Sıcacık odaya uyanmak bile neşe kaynağıydı. Annesi çaydanlığı sobanın üzerine koyduğunda o cızırtılı ve fokurdayan ses, o kadar içini ısıtırdı ki! Akşam olunca da sobada kestane pişirirlerdi, sobanın etrafında komşu çocuklarıyla isim- şehir adlı oyunu oynarlardı. Çamaşırları bile annesi sobanın üzerindeki tellerde kuruturdu…

“Bir kömür taşımaya ortak ödenen bir bedel neleri doğuruyormuş meğer.” Dedi içinden ve o eski kış günlerine duyduğu özlemi ayva kokusunu ciğerlerine çekerek gidermeye çalıştı.

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu