Uygulamadığın Sende Kalır Mı?

Nazlı, bütün haftanın yoğunluğu ve eşiyle arasındaki tatsızlığın yorgunluğuyla kendini şirketten dışarı attı. Bir süredir ikisinin de çözemedikleri bir problemleri vardı. En ufak bir tartışmada konu büyüyor ve kendilerini büyük bir kavganın ortasında buluyorlardı. Artık ikisi de pes etmişti. Biraz ayrı kalıp problemin ne olduğunu ayrı ayrı düşünmeye karar vermişlerdi… 

Bu ayrı kaldıkları süreyi gerçekten iyi değerlendirmek istiyordu Nazlı. Eşini seviyor ve neden böyle olduğunu anlayamıyordu. “Bir yerde hata yapıyorum, ama nerede?” kendi kendine mırıldandı. Bunu enine boyuna düşünmek, sessizliğe çekilmek ve biraz da fikir danışmaya ihtiyacı vardı. Bu sebeple ananesinin yanına gitmeye karar vermişti. Ananesi çok iyi bir dinleyici, aynı zamanda da kimsenin aklına gelmeyen soruları sormakta bir üstattı. Tam bir çözüm makinesiydi...

                                                                                     

                                                                                       

Hiç vakit kaybetmeden arabanın kontağını çevirdi. Sabah işe gelirken her şeyini hazırlayıp arabaya koymuş, şimdi bir tek yola koyulmak kalmıştı. Yolu çok uzun olmadığı için de telaş etmedi, gece olmadan ananesinin mis gibi zeytinyağlılarına ve koruk suyuyla hazırladığı, düşününce bile ağzı kamaştıran meşhur salatasına kavuşma hayallerine dalarak yola çıktı. Gündüzün o basık, kavuran güneşi gitmiş; yerini hafif serinleyen hava almıştı. Gün batımıyla gökyüzünü kaplayan pembemsi kızıl turunculuk tam karşısında bir sanat eseri gibi duruyordu. Yol müziklerini de açıp biraz da olsa kafasını boşaltmaya çalıştı. Kendini tatile gidiyormuş gibi hissetti… Hâlbuki daha geçen ay eşiyle birlikte yurtdışında tatildeydiler. Ama kendini ne tatil yapmış ne de eşiyle mutlu vakit geçirmiş gibi hissediyordu; zaten geçirmemişlerdi de. 

“Elin memleketinde bile benimle kavga edecek bir şey buluyorsun? Seni nasıl mutlu edeceğimi düşünmekten yoruldum Nazlı!” Ozan’ın sesi kulaklarında çınladı. İçinde acı olduğu her halinden belliydi, tonlaması onları hiç tanımayan insanların bile dikkatini çekmişti, dönüp onlara bakmışlardı. İlk defa bu kadar utandığını fark etmiş, ama yaptığı davranıştan da pek pişman olmamıştı. 

Her şeyleri vardı. İkisi de iyi eğitimli insanlardı, iyi yerlerde de çalışmışlardı. Ama evlenmeden önceki hayatları biraz birbirinden farklıydı. Nazlı babasını erken yaşta kaybetmiş, eksikliğini hissetmesin diye el bebek gül bebek büyütülmüş, yokluk nedir hiç görmeden otuzlu yaşlara ulaşmış biriydi. İş hayatında ailesinin imkânları ile iyi yerlerde çalışmaya başlamış, her şeyin en iyisini görerek yaşamıştı. Eksik nedir bilmiyordu, bir şeye ihtiyaç duymamış, çevresinde de insanların ihtiyaçlarına dokunmamıştı, nasıl olsa yapan birileri vardı. Cam bir fanus içinde büyütülen kocaman bir kız çocuğuydu. Ozan ise zor şartlarda büyümese de zorun ne olduğunun, eksiğin ne olduğunun öğretildiği bir ailede büyümüştü. Herkese yardım eden, ihtiyacı olanı tanıyan, bilen bir ailesi vardı. O da ailesini örnek aldığı bir yol çizmişti kendine. Bu sebeple insanların bir şeye ihtiyacı olduğunu hemen fark ederdi. 

Nazlı ile aralarındaki en farklı özellik belki de buydu. Birbirlerinin dikkatini çekmelerinin sebebi de buydu aslında. Farklılıkları onlara çekici gelmiş, kısa sürede evlenmeye karar vermişlerdi. Ama kısa sürede de aynı sebepten sorunlar yaşamaya başladılar. Ozan’ın birilerinin ihtiyaçlarına destek olma isteğiyle Nazlı’nın bir şeyler alma isteği arasında gidip geliyorlar ve bu durum çatışmalara sebep oluyordu. 

-“Tatile gideceğimiz zaman yapma bari şunu, bu ayda başkaları yardım etsin, şart mı yani. Şu anda yolda olmalıydık!”

-“Hayatım biz yokken aklım burada kalıyor biliyorsun. Hem daha vaktimiz var, neden her seferinde bunu problem ediyorsun. Ben hep böyle bir insandım. Değişmedim ki.”

Ve yine o sarmalın içine girip kayboluyorlardı…

Nazlı düşüncelerinden sıyrıldığında yolu bayağı kolayladığını, havanın da artık karardığını fark etti. Müziği kapatıp, ananesini aradı.

-“Canım Münevver’im ben gelmek üzereyim. Senin ya da dedemin yoldan istediğiniz bir şey var mı?”

-“Yok, Nazlı’m sen gel, sofra hazır seni bekliyoruz.”

Ona göre yakın çevresindekilere ihtiyacı sorulurdu, başkalarından bize neydi…

Arabayı hemen bahçe duvarının yanına park etti. Zeytin ağaçlarının yanından geçerken çocukluğunda buralarda nasıl koşup oynadığını, ne kadar mutlu olduğunu düşündü. Anane ve dedesi onu merdivenlerin başında karşıladılar. İkisine de kocaman sarıldı, kokularını içine çekti, huzur doldu, belli etmemeye çalışsa da gözünden bir damla yaş süzülüverdi…

Oturuldu, yemekler yendi, sohbetler edildi, çaylar, meyveler derken, dedesi müsaade isteyip yatmaya gitti. Torununun eşiyle dertleşmeye geldiğinin farkındaydı. Eski toprak, halden anlardı…

-“Bak Nazlı’m, bu bile bir ihtiyaç görme, görüyor musun dedenin yaptığını?”

-“Evet, ananecim, harika bir adamla evlisin. Ne mutlu sana…”

-“Ah yavrum sen de öylesin, üstelik herkesi gören, fark eden bir genç adamla, ama bunun değerini henüz anlayamayacak kadar toysun. Bu biraz da bizim hatamız. Biz sen üzülme diye, mutlu ol diye hep ihtiyaçlarını giderdik; ama başkalarının ihtiyacına yardım etmeyi öğretmedik… Sen şimdi git bize bir çay koy bakalım sonra seninle biraz konuşalım…”

İnsanlar bu hayatta önce kendilerinin, sonra yakın çevrelerinin, sonra biraz daha uzak, biraz daha uzak derken, eli yetişebildiğinde; aslında kendilerinin ihtiyacını gidermiş olurlar. Çünkü halka ne kadar uzağa doğru giderse gitsin, hayatta yapılan hiçbir iyilik, verilen hiçbir emek karşılıksız kalmaz. Dönüp dolaşır ve mutlaka insanın kendisine yarar. Ozan bu bilgiyi çok küçük yaşta babasında öğrenmiş ve cebine koymuştu. Nazlı ise ailesinden gördüğü halde uygulamadığı için, bilgi onun olmamış, ellerinden uçup gitmişti…

Hayatta bir şeyleri öğrenmek, hele ki gerçek bilgileri öğrenmek paha biçilmezdir. Ama öğrendiğimizi uygulamazsak bir süre sonra ister istemez unuturuz. Bilgi bize biraz misafir olur gider, arkasından el bile sallayamayız. Çünkü gittiğini fark edemeyiz bile... Öğrendiğimiz bilgiye bile emek vermeden sahip olamayız…

Nazlı ananesiyle konuştukça gözleri dolmaya başladı. Ama bu sefer üzgün olmasına rağmen yorgun değil huzurluydu. Çünkü yolun sonundaki ışığı görmeye başlamıştı. Dümeni çevirmeyi başardığında gemi rotasına dönecek ve ihtiyacı olan varış noktasına ulaşacaktı…     

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu