Doğru Sandığımız Yanlışlar

-Elif şekeri bulamıyorum kızım. Nereye koyuyorsun? 

- Anneciğim hatırlasana bir süredir şeker almıyorum. 

- Kızım nasıl ev burası? Şeker olmayan ev olur mu? Hani evde yemek yapmaya başlamıştın? 

- Anneciğim şeker olmadan da yemek yapılabiliyor. 

- Nasıl yani? Şimdi ne koyacağım ben bu zeytinyağlı fasülyeye? 

 

"Bir şey koymana gerek yok anne, ben böyle de çok seviyorum", diyerek yumuşatmaya çalıştı. Bir süredir herkesi yumuşatması gerekiyordu Elif’in. Son yıllarda yediği şeylere bakış açısı değişmeye başlamıştı. Takip ettiği birkaç internet sitesinde okudukları ile beslenme konusunda aslında ne kadar raydan çıktığımızı anlamış ve besin adı altında tükettiğimiz bazı şeylerin neredeyse zehir kadar zararlı olduğunu farkedip bir şeyler yapmalı demişti. Bunun üzerine ‘Doğru sandığımız yanlışlar’ başlıklı bir blog başlatmıştı. Kalemi yettiğince anlatmaya destek olmaya çalışıyordu.

Çocukluğundan beri soframızdan eksik olmayan ‘’akar akar akar’’ reklamları ile hayatımıza giren rafine tuzları kullanmıyordu artık. Her türlü mineralden zengin kaya tuzları vardı hayatında.

Rafine şeker de aynı kategorideydi onun için. Bir süre sonra uyuşturucu gibi tüketiminin yasaklanacağını düşünüyordu. Ama şimdilik durum içler acısıydı. Bir aylık bebeğin emziği şekere batırılıyordu. En yemiyor denilen çocuk bile haftada 2-3 adet gofret, çikolata yiyordu. ”Ben çocuğuma paketli gıda vermiyorum, anne işi kek veriyorum.” diyen anneler de kullandıkları rafine şekeri hiçe sayıyordu. Neredeyse tüm kutlamalar şeker etrafında dönüyordu. Hep baş role yerleşmiş oluyordu. Bayramlar, yılbaşları, paskalyalar, doğum günleri, hoşgeldin bebek partileri... Her kapıdan dışarıya çıkış şeker yiyerek sonlanıyordu neredeyse. Bir cheesecake, bir dondurma, bir profiterol yer miyiz? Tüm bunlardan uzak duruyorum. desem bile soslar, tarlasından gelen reçeller, kompostolar şekersiz olmuyordu. 

Elif şekersiz olmaya çalıştığı ilk günlerde hayretler içinde kalmıştı. Her şeyin ama her şeyin içinde şeker vardı. Ama şimdi bunları annesine tekrar anlatmak yerine yemeği ben böyle seviyorum. deyip konuyu kapatmayı seçmişti. 

Şekeri kullananlar onun bu çabasını hoş görmek yerine neredeyse düşmanca yaklaşıyorlardı.

Asıl hayal kırıklığını teyzesine ekmeği anlatmaya çalışırken yaşamıştı:

- Biz yedik de ne oldu sanki? Benim rahmetli kayınpederim fırıncıydı. Tüm çocukları ekmek içinde büyüdüler. 

Diye çıkışmıştı en tatlı teyzesi. Elif’in boğazı düğümlenmiş dili döndüğünce anlatmaya çalışmıştı:

- Teyzeciğim sizin yedikleriniz rafine un ile yapılmamıştı ki. Hatırlasana renklerini. Tam buğday unlu ekmekler vardı. Sonra francala ekmekleri çıkmıştı. Babam her yediğinde midesi rahatsızlanır diye aldırmazdı bize. 

Hım hım, dese bile bir sonraki konuşmalarında fikri değişmemisti.

Elif de onlar sormadan anlatmaktan vazgeçmişti. Ancak ’’Ne kadar hoş görünüyorsun ne yapıyorsun?’’ dediklerinde anlatmaktan büyük zevk alıyordu ve kalemi yettiğince de bloğunda yazıyordu meraklısına...

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu