Annem Değilsin!

"Sen benim annem değilsin, git buradan!" diye bağırıyordu küçük çocuk. Herkesin içinde, annesine ağzına geleni söylüyordu. Henüz 9 yaşındaydı ama davranışları hiç de yaşına göre değildi. Daha çok saygısızca, kendinde değilmiş gibi hareketleri vardı. Mağazadaki müşteriler bir yandan ürünlere bakıyor bir yandan da olanları izliyorlardı. 

"Ben bu oyundan değil, 13 yaş için olanı istiyordum. Bana hala çocuklar için olan oyunları alıyorsun!" diyordu. "Sana kaç kere söyledim. İstemiyorummmmm! Artık istemiyorummmmm!" 

                                                                                     

"Tamam oğlum, şimdi eve gidelim, tekrar geliriz değiştirmek için" dese de annesi, Mert'i sakinleştiremiyordu. Sakinleşemedikçe daha çok sinirleniyor, sinirlendikçe de tekrar duyguları harekete geçiyordu. Annesinin yanlış oyun aldığı aklına geliyor, kaybettiği zamanı düşünüyordu. Artık onu sadece duyguları yönetiyordu. Bir süre sonra mağaza görevlisi yanlarına gelmek zorunda kaldı. 

Nevin, "Yeni nesil böyle işte, kendilerini böyle ifade ediyorlar. Duygularını içlerinde saklamıyorlar." diye açıklama yaptı görevliye. Bir yandan da Mert'in yere attığı çantayı alıp, içinden dökülen eşyaları topladı. Mert, görevliyi gördüğü anda süt dökmüş kediye dönüştü. Nevin de toparlandıktan sonra oradan ayrıldılar.

Normalde etrafına saygılı bir çocuktu Mert. Her şey annesi ile babasının ayrılmasından sonra başlamıştı. Hafta sonu buluşmalarında babası her dediğini alıyor, her istediğini yapıyordu. İlk zamanlar bu Nevin'in hoşuna gitmişti. "Babası ne güzel ilgileniyor." diye düşünmüştü. Ama gün geçtikçe Mert'in saygısı azalmış, annesine kötü davranmaya başlamıştı.

Çevresindekiler "9 yaş sendromu" deyip idare etmesini istiyorlardı. Fakat son zamanlarda artık idare edilebilecek gibi değildi. Gittikleri her ortamda annesini bozuyor, konuşma yanlışlarını düzeltiyordu. Annesi ne yapsa, ne alsa beğenmiyordu. Nevin artık baş edemeyeceğini anlayıp abisini eve davet etti. Kendisi gibi Mert de dayısını çok severdi. Yol yakınken bir şeyler yapılması gerekiyordu.

                                                                                    

Samed dayı Nevin’in mutsuzluğunu kapıyı açar açmaz suratından anlamıştı. Evlenirken mutluluğuna destek olduğu kardeşini böyle görmek içine dokunmuştu. Kahvesini yudumlarken Mert'i de etrafta görememişti. Bu odadan çıkmama halleri son zamanlarda çok sık yaşanıyordu. Özellikle yaz tatiline girdiklerinden beri de kontrol edilemez hale gelmişti. Tüm gün bilgisayar başında oyun oynuyordu. Artık yemeklerini de odasında yiyor, annesiyle sadece istekleri doğrultusunda görüşüyordu. 

Samed Dayı'nın tam 3 tane oğlu vardı. Bu yollardan 3 defa geçmiş denilebilirdi. En küçük oğlunun yaşı da Mert'e yakındı. Bu yüzden deneyim transferi yapmak artık şart olmuştu. "Yarın sabah dükkana gönder, ben icabına bakacağım" dedi, kahvesini bitirirken. Nevin bu konuşmadan sonra Mert'in babasını arayıp, durumu detayıyla anlatmıştı. O da Nevin'i onaylamış, Mert ile konuşmak için telefonu kapatmıştı. 

Sabah huysuz bir şekilde kalkıverdi Mert. Samed Dayı'yı severdi ama oyunlardan ayrılmak da canını sıkmıştı. Dayısı aşağıda bekliyordu, mecburen gidilecekti. Dükkana gittiğinde, dayısı eline süpürge sopasını vermiş, yeri işaret etmişti. O kadar canı yapmak istemiyordu ki küçücük dükkanı 1 saatte anca süpürmüştü. Sıra makina parçalarının tozunu almaya gelmişti. Dayısı durmadan iş veriyor, nefes aldırmıyordu. Telefonu da elinden almışlardı, artık oyalanacak bir şeyi kalmamıştı. 

Akşam Nevin kapıyı açtığında ekşimiş bir suratla karşılaştı. Önce ayakkabılarını fırlattı sonra kapıyı çarpıp kendisini odaya kapattı. O kadar yorgundu ki, bilgisayarın tuşuna bile basacak hali yoktu. Akşam yemeği yemeden yatağın üstünde sızıvermişti. İlk birkaç gün surat ekşiterek gitse de sonraki günler işler değişmeye başlıyordu. 

                                       

Henüz 1 hafta olmamıştı ki annesi kapıyı açtığında sarılmış, yemekte "eline sağlık" demişti. O haftanın pazar günü de dayısı Mert'in peşini bırakmamıştı. Bu defa genel temizliğe çağırmış, pazar tatili yanmıştı. 2. hafta annesine teşekkür etmeyi yeniden öğrenmiş, sonraki gün de aldığı harçlıkla eve mevye getirmişti. 2. pazar günü de tatil yapamamış, dayısı kalan işler için yeniden çağırmıştı. 3. hafta akşam yemekten sonra artık çayları Mert demliyordu. İş yerinde öğrendiklerini annesine göstermek istiyordu belli ki. Balkonda annesiyle sohbet ediyor içeri pek geçmiyordu. 3. hafta da bu kez babası gelmiş, Mert ile araba yıkamaya koyulmuşlardı. Sonra da birlikte bilgisayarı toplamışlar, tüm yazı Samed Dayı ile geçirme kararı almışlardı. 

Nevin, çözümün tüketimde değil de üretimde olduğunu anlamıştı. Mert, sabahları erkenden kalkıp güne üretimle başlıyordu. Akşamları tüketim yapmak aklına gelmiyordu. O kadar yorgun oluyordu ki tek istediği uyumak oluyordu. Her şey nasıl başladıysa öyle gidiyordu. Mert, tüketime daldığı zamanlarda dış dünyadan da uzaklaşmıştı. Okul arkadaşlarıyla da görüşmeyi kesmişti. Adeta kendi isteklerinin esiri olmuş gibiydi. Şimdiyse artık kendisi isteklerini yönetiyordu. Hemen duyguları aktifleşmiyordu, eski özlenen Mert'e hem de daha iyisine dönüşmüştü. Nevin ise oğlunun geçirdiği dönüşümü hayretler içinde izliyordu. 

  

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu