Kır Zincirlerini

Hande: “Ayşe akşam iş çıkışı oturup sohbet edeceğiz, hadi sen de gel.”

Ayşe: “Gelemem. Öyle ani planlara katılamıyorum biliyorsun. Önceden haber verirseniz bir dahaki sefere inşallah…”

“Bu sefer seni dinlemiyorum, artık kır şu zincirlerini…” deyip koluna girdi Hande ve onu daha önce hiç gitmediği deniz kenarında çok güzel manzarası olan bir kafeye götürdü. Çaylar söylendi ve sohbet başladı…

 

Ayşe’nin hayatta sahip olduğu bir kurallar tablosu vardı sanki ve onun dışına çıkarsa yüzme bilmeyen bir insanın denizden korkması gibi, boğulacağını zannediyordu. İşe gelirken aynı yolu kullanır, işten dönerken aynı yoldan geri dönerdi. Aynı saatte kalkar, aynı saatte yatardı. Yemek yediği saatleri de hiç şaşmazdı. Sabah kahvaltısı, öğlen yemeği, akşam yemeği hep aynı saatteydi. Bu saatlerin dışında yemek yerse ya rahatsız olur ya da yemekte geç kalırsa bayılacak gibi olur sinirli bir hali olurdu. Mahallede, iş yerinde aynı insanlarla sohbet eder, ilişki kurar, bunların dışında yeni insan almazdı hayatına. Tatil gününde yapacağı işlerin sıralaması, yürüyüşe çıktığında yürüyeceği parkurun yeri ve süresi hiç değişmezdi. Kendi içinde çok konforlu görünen ama aslında kendisini içine hapsettiği bir dört duvar içinde yaşıyordu. 

Vücudu da zihni de ruhu da bu duruma uyumlu hale gelmişti. Çünkü öyle akıllı bir yazılıma sahibiz ki hiç israf yok, işe yaramayan her şey çöpe atılıyor tıpkı bilgisayardaki çöp kutusu gibi. Kullanmadığını tutmuyor vücut ya da zihin. Bir süre sonra da elinde var olanlara fazlaca bağlanıp onlarla mutlu, onlarsız mutsuz hisseder hale geliyor. Karşılaştığı olaylara ve durumlara çözüm üretemez oluyor:

“Terliğim yok, nasıl yere basacağım.”

“Burada bana göre yemek yok, ne yiyeceğim?”

“Hiç kimseyi tanımıyorum, kiminle konuşacağım?”

Ayşe de yeni olan hiçbir şeye uyum göstermek istemeyen, hatta yeni ile karşılaştığında şüphe ile bakan, tedirgin olan bir insan haline gelmişti. Kimseye şans tanımıyordu. Hiçbir yeni yemek tarifi ona göre güzel olamazdı, zaten elinde yeterince iyi tarif vardı. Tanıdığı arkadaşları, eşi, dostu ona yeterdi. Başkasına gerek olmadığını düşünüyordu. Aslında içten içe evlenmek istiyor, ama kendini hapsettiği o dört duvarından çıkamadığı için böyle bir insanla tanışma ihtimali olamıyordu. 

Hande ve Ayşe arasındaki muhabbet epey derinleşmişti:

Ayşe: “Hem ben bu kadar kurallıyken, nasıl ayak uyduracak bana? Uydurmazsa ben mutlu olamam ki!” 

Hande: “Demek ki bu kadar kurallı olmak o kadar da iyi bir şey değil arkadaşım. Senin de herkes gibi kendine benzemeyen insanlarla iletişim kurmaya ihtiyacın var. Farklılık insanı zenginleştirir. Şifadır insana. Sen onu, o seni geliştirdikçe birlikte keyif alır insan hayattan.” 

Bu sözler Ayşe’de soğuk duş etkisi yaptı. 

Şifa… 

Benim gibi olmayan bir insan gerçekten bana şifa olabilir miydi? 

Şifa böyle bir şey miydi? 

Oysa onun zihnindeki şifanın anlamı çok farklıydı. Meğerse ne kadar yanılmıştı.

Gerçekten de güvenli alanından çıkmayan, konforlu ama hiç değişmeyen, aynı sınırlar içinde geçen bir hayat yaşıyordu ve bunun olumsuz bir şeylere sebep olacağını hiç düşünmemişti.

                         

Oturdukları kafede manzarayı izlemeye başladı. Birden çevredeki her şey anlam kazanmaya başladı.

Demek ki bu hayatta şifa ile çözüm arasında bir ilişki vardı. Çünkü farklılıklara uyum göstermek insana hem şifa oluyor hem de onu olduğundan daha iyi bir insana dönüştürüyordu.

Belki de bu sebeple iş yerinde yükselemiyordu. Yıllardır aynı firmadaydı ama istediği konuma gelememişti. İşleri yapmakta rutinleri olması onu aranan bir çalışan yapsa da lider olmak için tercih edilmiyordu. Liderlik demek, farklılıkları yönetebilmektir. Her çeşit insanla çalışabilmektir. Farklılıklarına rağmen insanları bir arada tutabilendir. Hep aynı rutinde kaldığımızda çözmemiz gereken bir şeyle karşılaşamayacağımız için hayat da bizi gelişeceğimiz bir soru sormuyordu. Her şey ne kadar da birbiriyle tutarlıydı. 

 Böyle böyle o sarmalın içinden çıkmadıkça kendiliğinden birtakım uyumsuzluklar oluşuyordu.

“Hayatta terliksiz yere basamam.”

“Patlıcanı ağzıma sürmem.”

“Arabasız şuradan şuraya gitmem.”

“Ölsem o Necati ile barışmam.”

“Hayatta yapamam.” ya da “Hayatta onsuz yapamam.” dediğimiz her ne varsa ayağımıza dolanan bir zincirden farksız olur. 

İnsanın hayatta başarıya ve mutluluğa doğru giderken çıktığı yokuşlar vardır. O yokuşları kendisinde var olan potansiyeli kullanarak bir yere kadar çıkabilir. Ama bir yerden sonra kendini zorlamalı, normalde göstermediği bir performans sergilemelidir ki o yolun sonundaki dağın zirvesine ulaşabilsin. 

Dağın zirvesine ulaşmak zor değildir, varlığından bile haberdar olmadığımız o potansiyeli kullanmaya karar vermek zordur.

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu