Hayat Zamana Uyumlandığında Toparlanır

“Tüm ömrümü bu yatakta geçirebilirim ve hiç sıkılmam valla!” diye düşünüp kafasına kadar çekti yorganı. “Oh ne ala!” dedi. Hiçbir yere gitme telaşı, zorunluluğu yoktu. İşten ayrılalı neredeyse 3 ay olmuştu. Gece boyu oturduğu koltuktan kah telefonuna, kah televizyona bakıyordu. Olduğu yerde uyuyakalıp bazen sabaha karşı geçiyordu yatağa. Günlerce evden çıkmıyordu. İnternet sağ olsun tüm alışverişini yapıyordu kolayca. Yemeğe çok düşkün değildi zaten. Donmuş bir şeyler olurdu hep buzlukta. Çok acıktıysa mikrodalgaya at, hop 5 dakika sonra yemek hazır işte! Olmadı döner, burger bir şeyler sipariş ederdi. Arada yumurta, makarna yaptığı da oluyordu tabi ki ama öyle uzun boylu yemek pişirmiyordu. Ne de olsa tek kişiydi. Bitmiyordu pişen yemek. Hem dışarıdan söylemek çok daha uyguna geliyordu.

Tek derdi şu: sürekli tekrarlayan rüyalarıydı. Rüyasında ailesiyle hep birlikte denize gidecek oluyorlar ama Ela bir türlü hazır olamıyordu. Kıyafetini bulamıyor, onu bulunca çantası olmuyor, onu da bulmuş yola çıkarken bir ayakkabısının olmadığını fark ediyor derken zaman akıp gidiyordu. Hadi, hadi geç kalıyorsun telaşını yaşarken akşam oluyordu. Ona rağmen gitmeye çalışırken kan ter içinde uyanıyordu. Bu rüyanın bıraktığı buruk tat olmasa hayatım cillop gibi dese de içinde bir yerlerde onu rahatsız eden bir şeyler vardı. 

Geçenlerde ninesinin adadaki yazlık evine gitmişlerdi. 10 yıldır kapısı açılmamıştı evin. Kimsenin öyle bir zamanı yoktu bu koşturmacada. Ev hiç hatırladığı gibi değildi. Dokunduğu her şey elinde kalıyordu. Renkler solmuş, bahçedeki ağaçlar sarmaşıkların eline geçmişti. Gövdeleri sarmaşık yapraklarından yeşilmiş gibi görünürken aralardaki dallarda bir tane bile yaprak yoktu. Tüm öz suyunu kendileri için kullanıyordu sarmaşıklar. Onlar güçlenip gürleştikçe ağaç zayıflıyordu. 

Sanki ev de öyleydi. Zaman onu sarmış ve ilerledikçe kuruyan bir ev bırakmıştı geriye. Çocukluğu geldi aklına. Tüm pencereleri maviye boyardı ninesi börtü böcek gelmesin, diye. Mavi renge gelmezlermiş. Bahçedeki güller baharda başlayıp yaz sonuna kadar kıpkırmızı açarlardı. Sardunyalar onlarla yarışırcasına tüm dallarını kırmızıya boyarlardı. Şimdi öyle durmuşlardı, durdukça da bozulmuşlardı. 

Huzursuzluk içinde zihni bir düşünceden diğerine geçiyordu. Dolapta kullanmadığım ayakkabılarım gibi diye düşündü. 3 sezon önce aldığı canım gülüm botlar öyle durdukları yerde çatlamışlardı. Giymek için eline aldığında derileri dökülmüştü. Oysa ne kadar tutarlı dedi içinden kullanmayınca bozuluyor tıpkı eskiden kurbağa heykelinin ağzında akan su ile devir daim olan süs havuzun içinde yosun tutmuş su birikintisi gibi. 

Bir anda ürperdi. Her şey bu kadar tutarlı ise ya kendisi! Son 3 aydır ne yapıyordu kendine? Gün geçtikçe kimseyle görüşesi de kalmamıştı. ”Ben de mi bozuluyorum?” dedi. Gözünün önünden resimler akıp geçiyordu, çocukluğundaki deli Emine. O cumbalı evinden çıkmadan bekliyordu sevdiceğini. Ya herkese çıkışan Nejata ne demeli. Adam önceleri denizciymiş. Bir kaza olmuş da sonra hiç denize açılmamış. İçi karardı hafif bir panik duygusuyla. ”Bu kadar tutarlı ise yol yakınken dönmeli.” diye geçirdi içinden Ela. 

”Tamam da nasıl? Önce şu evi toplayarak bir başlayayım.” dedi kendi kendine. Evi topladıkça kafasını topluyordu bir yandan. Böyle bütün gün evde oturup, hiç bir şey yapmadan geçmez bu ömür. ”Hemen iş ilanlarına bakıp kendim için uygun bir iş bulmalıyım. Annemleri de ihmal ettim ne zamandır, gidip onları da bir göreyim, hal hatırlarını sorayım. Annemin istihbaratı kuvvetlidir, etrafta tanıdıklarında bana uygun iş olup olmadığını sorar soruşturur hemen.” diye geçiriyordu içinden.

Küçük bir farkındalık ve hemen arkasından gelen ufak bir hareket Ela’nın hayatını toplamasında çok yardımcı olmuştu. Bulduğu işle birlikte hayatını düzene sokmuştu. Yatma kalkma saatleri, yeme alışkanlığı, insan ilişkileri ve gördüğü rüyalar... Hayatının her noktasında toparlanma başlamıştı. Yeterki önce farket sonra toparlamak için harekete geç. Sonu tahmin edemediğin kadar güzel yerlere gidebiliyordu. Ninesi görse çok sevinirdi. Çünkü hayatın sırrı zamana uyumlanmakta gizliydi. Zaman akıp giderken insan da zamana uyumlanmalı ve zamanın gittiği yönde bir hareket ortaya koyabilmeliydi ki hayatı toparlanabilsin.

    &

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu