METHIYE'NIN GÜNLÜGÜNDEN 1- YEMYESIL

 

Kopkoyu bir yeşil. Hatta nasıl biliyor musun? Yemyeşil. 

Yengem Arapça konuşur. Arapça da  ‘’Müdhammetan’’ deniyor. İşte öyle yeşil  bir defter hediye etti öğretmenim. Defter de değil, aslında bir günlük. Yemyeşil yazılarla dolduracağım yeşil  bir günlüğüm var artık.

Hiç beklemiyordum. Öyle büyük sürpriz oldu ki bana. Dersteyiz ve öğretmenim tahtada bir şeyler yazıyor. Ben ise elimi defterimin üzerinde gezdiriyorum. Arkadaşlarıma ayıp olmasın diye sarılmıyorum. Sevincimi gizliyorum onlar özenip üzülmesin diye. İlk kez hediye aldığımdan mıdır nedir, şu an sadece defterimi düşünüyorum.

                                     

Methiye benim adım. 9 yaşındayım. İlkokul üçüncü sınıfa gidiyorum. Babam ben doğmadan önce vefat etmiş. Üç yıl önce de annemi kaybettim. Amcam ve yengemin yanındayım. Tek çocuktum aslında. Sonra bir anda çok kalabalık bir aile olduk.

Amcam çok çalışır, gece gündüz koşturur. Zaten tır şoförü. Bazen çok uzaklara gider günlerce gelmez. Benden küçük kuzenlerim var. İki tanesi benden büyük, 3 tanesi benden küçük. 6 kardeşiz yani evde ama hepimiz çocuğuz. Amcam varken yaramazlık yapıyoruz. Koşuyoruz, oynuyoruz, birbirimize sataşıyoruz ya da sokağa çıkıp yarış yapıyoruz. Ama evde yoksa o zaman hepimiz usluyuz. Yengemi üzmek istemiyoruz. Çünkü o kadar güzel bir anne ki. Bazen annemin merhametini onda buluyorum. Bazen de fazlasını veriyor.

Yengem merhametli bir kadın. Evet ama aynı zamanda çok da adil. Beni hiç kendi çocuklarından ayırmaz. Hayır öyle değil, sizi kandırdım. Cümleyi yazarken aklıma geldi birden. Beni bazen ayırır. Hatta geçen gün hepimiz acıkmış bir şekilde okuldan geldik. Evde çorba vardı. Hepimizin tabağına koymuş yedik. Ama sonra canımız tatlı çekti. Tam pekmez isteyecektik ki, baktık kavanozun dibinde azıcık kalmış. Sustuk. Çünkü biz 6 çocuğuz. O üzülmesin diye vazgeçtik. Ama o bizi çağırdı. Eline çay kaşıkları aldı. Çay kaşığıyla en küçüğümüzden başlayarak pekmez verdi bize. Beni sona sakladı. Bana kalan tüm pekmezi yemek kaşığıyla verdi. Hayatımın en tatlı anıydı. Belli ki onun için daha fazlaydı. Yüzünde sonsuz bir zamanın hazzı vardı. O güne kadar ödediği tüm bedellerin karşılığı bir kaşıkta saklıydı.

Defterime resimlerde çizmek istiyorum. Hepimizin resimlerini çizeceğim. Bilmiyorum belki de bugün çok hevesliyim. Sanki hem ihtiyaç duymuşum da şimdi ihtiyacım karşılanmış gibi geliyor. En çok istediğim bu günlükmüş gibi hissediyorum. Öyle çok mutluyum yani.

Ne diyordum benim tatlı günlüğüm? Hah resimler çizeceğim. Yengemden başlayacağım çizmeye. Onu o anda ki güzelliğiyle çizmeyi çok istiyorum. Güzel, iyi ve yeşillikler içinde. Ay ışığı gibi huzurlu. Yüzümü okşadığında avuç içleri yumuşak ve şefkatli. Tüm üzüntümü atıp bulutlara karıştıran yengem. Hayata seninle başlamadım ama günlüğüme ilk seninle başladım. Emanete sahip çıkıp, öyküyü güzelleştirdin. Ve yeşil deyince aklıma sen geldin. 

Selam selam yengeciğim.

Selam olsun bizi bağrına basışına.

Emanetim deyip sarılışına.

Dilerim tüm yollara selamla gidersin

Selam sözü ile müjdelenirsin.

&

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu