BANA BİR ŞARKI BUL

 

Bir Cumartesi günüydü...

Aslına bakarsan sıradan bir kış günüydü de diyebiliriz. Pervazların arasından sızan esinti, dışarıda insanın içini donduracak bir havanın varlığını hissettiriyordu. Yatağın içinde kıvrılmış, hareketsiz bekliyordum. ‘Keşke sıcacık yatağımda biraz daha fazla kalabilsem’ diyordum. Ama sonra bırakın sıcak yatağı, bir yatağı bile olmayanları düşündüğümde utandım! Daha fazla acı çekmemek için yattığım yerde gözlerimi sımsıkı kapatıp, başka şeyler düşünmeye çalıştım.

Yapılacak ödevler, tamamlanacak testler aklıma gelince, bu görüntüyü silmek istercesine yorganı başıma çektim. Annemin gelip beni uyandırmasını bekledim.

Annem kapıyı iki kere tıkladıktan sonra odama girdi ve yatağımın yanına oturdu. Parmaklarıyla yüzümü alnımdan saçlarıma doğru okşarken, sevgi dolu gözlerle beni seyrediyordu.  Kapalı gözlerimi hemen açmadım tabi. Yavaşça eğilerek, kulağıma fısıldadı;

“Hadi bana bir şarkı bul bugün.”

Bir anda gözlerim şaşkınlıkla açıldı. “Efendim?” dedim.

Yüzündeki tebessümle: “Hadi bana bir şarkı bul bugün” diye tekrarladı.

“Ne şarkısı?” dedim.

“Çok basit bir şarkı. Bazı detayları var. Kalk bakalım, sana anlatacağım.”

Odadan çıktı. Arkasından bakarken düşünüyordum...

Kendisinin de rahatlıkla kullanabileceği teknolojik imkân dururken, benden şarkı istemesi tuhafıma gitmişti. Merak da etmiştim. Yataktan çıkıp, üstümü değiştirdim. Sonra geçtim karşısına. Hangi şarkıyı istediğini söylemesini bekledim.

Tabi ki söylemedi. 

Öylesine değil, bir disipline göre bir şarkı bulmamı istiyordu.

Nasıl mı?

• Canlı ve hareketli olmalı.
• Giriş bölümünde daha çok vurmalı çalgılar kullanılmalı.
• Sözleri anlaşılabilir ve faydalı olmalı.

Birçok özellik sıraladı. O bunları anlatırken güldüm içimden. Bu sabah yatağımı toplamadım diye bana söylenmemişti. Sonra anlattıklarına kulak verdim.

Bir şarkı bulmak ne kadar zor olabilirdi ki?

16 yaşındayım ve yüzlerce şarkı dinledim. Severim müziği yani. Ama o mutfak masasında otururken hiç şarkı dinlemediğimi fark ettim. Duydum ama hiç dikkat etmemişim.

Önemli bir şeye herkes dikkat eder..

Annen hastanedeyse, onunla ilgili bir haber geldiğinde herkes oraya konsantre olur, zorlanmaz. Dikkat etmekte zorlanan bir çocuk bile, çok önemli bir işe konsantre olabilir. Ama hiç aklıma gelmeyecek bir yerden başladı o sabah.

Çok önemsiz bir işi çok iyi yapmamı istiyordu annem.

Tam adamından istiyor diye geçirdim aklımdan. Daha yatağımı bile düzgün toplamıyordum. Düşününce utandım da aslında. Bu kadar basit ve benim sorumluluğumda olan bir işi bile yapmıyordum.

Yaptığımda ise uyduruk yapıyordum.

İçimden iki ses yükseldi.

Biri ‘’saçma sapan işlerle uğraşıp cumartesimi mahvetme’’ diye bağırıyordu.

Diğeri “bak eğer şimdi basite disipline olursan hayatında bir şeyler değişecek” diyordu.

Bu kadar basit bir şeyi yapamadığımı gördüğümde kibrim darmadağın oldu.

'Bu uygulama ne kadar saçma' demek isteyen tarafımdan utandım. Başıma ağrılar girdi.

Ama kibir büyük hataydı. Neyse ki o cumartesi yenik düşmedim. Hadi kızım dedim kendi, kendime yapabilirsin.

O basit şeye kendimi konsantre etmeye başladım.

Önce gittim yatağımı güzelce topladım. Sorumluluklarımın bilincinde olmalıydım. Doğru yere bedel ödemeliydim. 

İnsanlar basit şeyde sorumluluk alabilir hale geldiğinde bilinci açılır mı?

İnsanlar, yapamayacakları şeyi önce küçümsüyorlar.

Yapmaya kibirleneceği kadar basit bir şeyi yapamadığını gördüğünde bir seçimi var.

İki seçenek;

•       Ya yapmaya konsantre olur devam eder.
•      Ya da yapamayarak çamur atmaya başlar. 

Dedim ki kendime “hatalarımdan pişman olmam lazım.” Ben yanlış yapmışım, bir de onu diretmişim.

Kendimi düzeltmem lazım.

Soru sorarak başlamak bilinci açar mı?

“Yerli mi yabancı mı?” diye sordum.

Sözleri anlamlı olsun demişti.

“Fark etmez dedi.”

Bugünlerde çok popüler olan yabancı bir şarkının sözleri aklına gelince istemsizce güldüm. ‘Türkçe şarkı daha kolay olur’ dedim içimden.

Kahvaltıma başlamadan yapmak istedim

•  Bir liste yaptım,
•  Önce sözleri faydalı olanlar
• Sonra canlı olanlar. 
• Vurmalı çalgıyla başlayanlar

Canlanmıştım, uyandığımdaki uyuşukluktan eser yoktu artık.

Evin içinde kısa kısa neşeli müzikler hızla çalınırken, annem de bir saat içinde seçimlerimi belirlemem gerektiğini söyledi.

Sonrası kendiliğinden oluverdi.

Sadece ilk 15 saniyelerini dinleyerek seçimleri tamamladım.

Ve nihayet aranan özellikte bir şarkı buldum!

Başarının ilk anahtarı; Basite disipline olmak…

Görevi başarıyla tamamlamıştım. Annem bir şey söylemedi. Ama yüzündeki ifadeden yatağımı topladığımı da gördüğünü anladım.

Bir insanı yetiştirmenin yönteminin, kendini yetiştirmenin de yöntemi olduğunu gördüm.

Keyifle etrafa bakınırken, masasının üzerindeki kitaplar gözüme hiç de sıkıcı gelmedi. 

Yavaşça çalışma koltuğuma oturdum ve en zor bulduğum ödevi önüme çektim.

 Ben dersime yoğunlaşmışken, annem elinde tepsiyle odama girdi.

 Kahvenin yoğun ve portakallı kekin iştah açıcı kokusu odayı kaplamıştı.

Mutlu ve başarılı insanların hissettiği derin huzurla sessizce pencereden dışarı seyrettik.

Ne garipti insan, basit bir şeyi en iyi şekilde yapınca mutlu oluyordu.

&

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu