Hayırsız Anne

 

HAYIRSIZ ANNE

“Anne lütfen ne olursun biraz daha uzatalım doğum günümü… Zaten sadece bir pasta var!”

“Hayır!” dedi Zeynep, gülümseyerek küçük kızı Elif’e.

Çok rahat söyleyebiliyordu artık ‘’Hayır’’ kelimesini. Elinde tuttuğu on rakamı olan muma bakarken hala gülümserken, düşünceleri on sene önceki hayatına gitti. Duyguları yüzüne yansımıştı. İnsanın düşünceleri ister geçmişe ister geleceğe gitsin duyguları hep o anda yaşanıyordu. Kaşları çatıldı.

On yıl dokuz ay önce hamile olduğunu öğrendiğinde dünyası başına yıkılmıştı. Doktor ikinci çocuğuna hamile olduğunu söylerken aynı anda bebeğin kalp atışlarını son sesine kadar açmıştı. Ne doktorun söylediğinden ne de duyduğu kalp sesinden dolayı kulaklarına inanamadı ellerini yüzüne kapadı:

“Nasıl yani? Ben bu yaşta nasıl doğum yapabilirim ki?”

Ne olacaktı şimdi? On altı yaşına girmekte olan bir kızı vardı. Ununu elemiş eleğini çoktan asmıştı. Gerçi gençlik hayallerinde hep üç çocuk annesi olmak vardı. İlk kızı Ece dünyaya geldikten sonra bu fikri tamamen yok olmuştu. Çünkü öyle sıradan bir anne olamazdı. Kendi annesi gibi vurdum duymaz, gamsız bir anne olmayacağına dair kendine söz vermişti yıllarca. Dört kardeşin üçüncüsüydü ve kendini hep lüzumsuz hissederdi. Ablası ilk çocuk olmanın, abisi ilk erkek çocuk olmanın, kardeşi küçük çocuk olmanın şımarıklıklarını doya doya yaşamışlardı. Zeynep ise kendini hep fazlalık hissederdi. Hiçbir isteğine kolayca ulaşamaz, ulaştıkları için ise çok fazla mücadele etmesi gerekirdi.

Zeynep artık bu döngüyü kıracak kendi yavrusunun böyle duygularla büyümesine zemin hazırlamayacaktı. En başta çocuğunun arkadaşı olacaktı. O dönemlerde moda olan okuduğu kitaplarda da aynı öneriler vardı: “Çocuklarınızla arkadaş olun.” Mesela anne babasına hiçbir zaman sarılamadığını düşünüp hayatındaki tüm sarılmaları çocuğuna aktaracaktı Zeynep. Zaten arkadaş olacağı için her şeyini paylaşacak “ideal” bir çocuk yetiştirecekti.

Öyle de yaptı, kendini çocuğuna adadı. İlk yapacağı şey annesinin ona yaşatmadığı çocukluğunu o kızına yaşatacaktı. Çocuğum olursa kesinlikle ona sorumluluklar yüklemem derdi. Çocukluğunu yaşasın, okuldan başka bir şey düşünmesin isterdi. Çünkü kendisi de okulda başarılı olmasına rağmen annesi ona ders çalışabilmesi için ne zaman, ne de yer olarak bir türlü uygun zemin hazırlamaz, evin işlerini bitirmez ise ders çalışmasına izin vermezdi. Hep iki arada bir derede yapmak istediği şeyleri yapmak zorunda kalırdı. Kardeşleri ile okuldan geldiğinde yemeği hiçbir zaman hazır bulmazlardı. Kendi başlarına bir şeyler hazırlar yerler, kaldırırlar, temizlerlerdi.

Geçmişinde olumsuz gördüğü tüm bu şeyleri tersine çevirme fırsatı ellerindeydi artık. Kızının iyi bir okulda okuması için her türlü imkanı sunacak şartları hazırlayabilirdi. Öyle de yaptı, çocuğu iyi bir semt okulunda okusun diye yaşadığı, bütçesine uygun semti bırakıp standardının üzerinde bir semte taşındı. İşine yakın bir okul buldu ki her an çocuğu gözünün önünde olsun. Kolayca yanına ulaşabileceği bir mesafede olsun istiyordu. Böylece Ece’nin evde unuttuğu defterini kitabını okula götürebiliyordu. Okula kendi bırakıyor, kendi alabiliyor, her türlü problemi çözmede ne kızına ne de eşine sorumluluk yüklememiş oluyordu.

Kendisi için de; “Annem, babam da bana birazcık destek olsalar ne iyi okullara gidecektim kim bilir ben de.” diye üzülür dururdu. Zaten o açığı kapatmak için içindeki öğrenme açlığı hiç bitmiyordu. Kendini geliştirecek ne varsa kendini o kursta buluyor veya o kitaplarla haşır neşir oluyordu. Biliyordu ki, insan merak ettikçe öğrenir.

İdeal bir anneydi artık, kimse kusur bulamazdı. Niye bulsunlar ki, kızının beslenme çantasına her gün tertemiz beyaz peçete koyar, her gün temiz temiz giyebileceği beyaz gömlekleri ve beyaz çoraplarını giydirirdi. Sıkıntı yaşamamak için her birinden beşer adet almıştı. Çocuğu okula kirli geliyor veya annesi ilgilenmiyor denilecek her türlü olasılığı yok etmişti. Yıllar sonra anlayacaktı ki bu ‘mükemmel anne’, çocuğuna eşyalarını temiz tutmasını öğretmekten aciz bir anne idi. Yapması gerekenin temiz bir çocuk büyütmek değil, temiz kalanlardan olabilen bir çocuk yetiştirmek olması gerektiğini çok geç anlayacaktı.

Ece’nin her doğum gününde değişik figürlü pastalar alırdı. Başkalarından farklı olabilmek çabası ile sunulan farklı farklı ikramlar yapardı.

Çocuğunun istediği her şeye “Evet” diyen, “Hayır” demeyi beceremeyen, ‘hayır’sız bir anne olduğunu, kendi elleri ile ‘hayır’sız bir evlat yetiştirdiğini fark edemiyordu.

Elbette bunları iyi niyetli olduğu için yaptığını söylüyordu. Ya da kendinin dahi fark edemediği “Beni en iyi anne olarak bilsinler.” düşüncesi ile hareket ediyordu.

Bazı insanların her yerde en iyi olayım derdi vardır. Neden en iyi olmak ister, iyilerden olmak varken? Neden kendisini ayrıştırmak ister, ben farklıyım diye düşünür zihninde?

Zeynep de ilk çocuğunu bu mantıkla yetiştirirken bir anda tüm dengeleri alt üst edecek olan ikinci çocuğu olacağını öğrenmiş ve işte üzerinden de on yıl geçmişti bile. Ve hayat ona bu ikinci çocuğu ile “Hayır” demesini öğretmek için bu fırsatı önüne koymuştu belli ki. O da bunu değerlendirerek hayırlarla dolu bir yolda ilerlemeyi seçmişti.

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla çocuğuyla nasıl daha iyi bir ilişki kurabilir, eşiyle nasıl mutlu olabilir, patronuyla iş arkadaşıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabiliri öğrenir. 

Bu yazıyı beğendiyseniz benzer yazılarımızı  buradan okuyabilirsiniz.