"Z" Kuşağı

 "Z" KUŞAĞI

Kimsenin düşüncelerini kontrol edemiyor olması çok garip değil mi?… Aklımızdan akıp giden cümleleri sanki biz yönetemiyoruz, huzurumuzu bozmak için en güzel zamanlarımızda özenle, koşa koşa geliyorlar sağ olsunlar. “Çılgın düşünceler aleminden merhaba! Sizin beyne ışınlanmaya geldik, fazla kalmayacağız çarşaf sermenize gerek yok.” dercesine akıyorlar zihnimize. Şimdi kendimize baksak ya, en son neyi düşündük mesela?

 

Beğendiğimiz çantayı almayı mı, yoksa çok istediğimiz o seyahate çıkmayı mı Yoksa biraz önce arayıp da ulaşamadığımız eşimiz, çocuğumuz ya da annemizde mi aklımız? Kimi mutlu edebiliriz diye düşündük mü hiç? Kendimizden başkasını düşündük mü? Başkalarını düşünürken bile aslında hep kendi açımızdan düşünmüyor muyuz? Bize bakan kısımlarla ilgilenmiyor muyuz sadece?

İnsan düşüncelerini, beyninden geçtiği sırada yönetemez; doğru. Aklıma tıpa takıp “Hayır, şu andan itibaren düşünmeyeceğim, geçmeyin buradan kardeşim, yol kapalı. Asfalt döküyoruz!” diyemiyoruz; evet. Hatta düşünmemeye çalıştıkça zihnimiz daha da oraya saplanıyor. Ama aslında beynimiz, algıladıklarımıza göre düşünceler üretir. Yani toplamda ilgi alanlarımı, gördüğümü duyduğumu değiştirdiğimde, zihnimden geçen düşüncelerin de yönü değişmeye başlıyor. Sürekli İnstagram’da evi harika kadınları takip edince, “Ben, bizim salona neler alsam?” diye düşünüyoruz. Sürekli sabah kuşağı programları izleyince “Pazara gideceğim ama bana saldırıp beni kaçıran olur  mu acaba?” diye düşünüyoruz. Tıp okumaya başlayınca “Hormonlar ne kadar tuhaf şeyler, her şeyi yöneten nasıl bir sıvı olabilir? Bir kimyasal formülü olan sıvı, ne hissedeceğimi nasıl belirleyebilir?” diye düşünüyoruz.

Marangoz’un yanına çırak girdiğimizde “En dayanıklı koltuk hangi ağaçtan olur acaba?” diye düşünüyoruz. Bu çırak, o anda bu düşüncenin aklına gelmesini engelleyemez ama onu ağaçlarla ilgili düşündüren şey, o sırada gördükleri, işittikleri, yani algıladıkları…

İşte bu noktada, insanın canını şu sıkıyor, hani diyoruz ya; “Yeni nesil çok düşüncesiz...” diye. Acaba neden karşılarındaki insanı düşünmezler? Neden asansöre bindiklerinde kenara kayıp yeni gelenlere yer açmayı akıl edemezler? Neden amcalarının halini hatırını sormak akıllarına gelmez? Neden annelerinin de bir insan olduğunu, bu hayata sadece ona hizmet etmek için gelmediğini anlayamazlar?

Çünkü, hayatlarında bu zamana kadar hiçbir gencin hayatında olmayan bir şey var: (a)sosyal medya… Onların algıladıklarıyla annelerinin, babalarının algıladıkları o kadar farklı ki, haliyle düşünceleri de bambaşka oluyor. Benzer şeyler düşünemeyen insanlar da ister istemez yarışıyorlar. “Benim kafamda olmayan biriyle ne konuşacağım ki? Hele ki benzer şeyleri konuşabileceğim milyonlarca alternatif kişi varken, bir tık uzağımdayken…” diyorlar, dile getirmeseler bile. 

Eskiden değil genç, bir çocuk bile, annesinin üzgün olduğunu anlar, ona göre davranırdı. Çünkü algılayacağı başka bir şey yoktu ki. Tüm dünyası anası, babası, varsa kardeşleri ve okuluydu…

Şimdi bizim gençlerimiz yanımızda otururken bile kafayı gömüyor telefona. Bizimleyken bile bizi algılamıyor ki, nasıl bizi düşünsün? Hiç amcasının halini hatrını soran birisini görmedi ki, kendi aklına da bunu yapmak düşüncesi düşsün. Tam aksine, aile ziyaretine gidileceğinde kendini yerden yere vuruyor ben gelemeyeceğim diye. Çünkü evde kaldığında gezeceği web siteleri, amcasında çay koymaktan çok daha keyifli…

Can sıkıcı mı? Evet.  Kendilerine çeki düzen mi vermeliler? Kesinlikle… Ama bizim de üzerimize düşenler var… Sadece onların günahı değil bu. Onlar bu sistemin içine doğdular. Dünyayı bu zannediyorlar. Kendi algıladıkları dünyaya göre normal tepkiler veriyorlar aslında. 

Eğer biz onların hayatına gerçeklik katmazsak, bizim gerçeklikle dolduramadığımız her yeri birileri sanallık ile dolduracak. Yani hayatlarına dolan sanallığın bir nedeni de bizim zıddını, yani gerçekliği onların hayatına ekleyemememiz. Şöyle düşünelim; nasıl ki güneş ışınlarını gönderdiğinde karanlık orayı terk etmek zorunda kalıyor. Hayatına gerçeklik giren herkesin de hayatından sanallık çıkmak zorunda kalıyor. Bunun için gerçek hayata karışmalı, gerçek problemleri çözmek üzere gerçek bedeller ödemeli bir çocuk, hem de çocukluğundan itibaren… Yaşı, gelişmişliği ne kadarına müsaade ediyorsa, o kadar hayata karışacak. Ne kadar bilinci varsa, o kadar problem çözecek. Kardeşine temiz bez getirmekten, göbeğini kendi sabunlamaya kadar, ne kadar kendi bedellerini ödeyen, kendi problemlerini çözen çocuklar yetiştirirsek, o kadar görevimizi doğru yapmış oluruz. Kendi arkadaşlarına bakıp “Bunlar neden böyle yahu?” diye düşünen, onların yanlışlarını görebilen ve bunun bir parçası olmak istemeyen çocuklar yetiştirebilirsek, biz üzerimize düşeni doğru yaptık demektir. Gerçek bir çocuk yetiştirdik demektir. Bunu yapmadığımız müddetçe, şikayet etmeye de hakkımız yok. Bedellerini elinden aldığımız bir çocuk, asla gelişemez, asla başkalarını düşünemez…

Bedelinden keyif alan, yaşamı gerçeklikle dolu olan, düşünceleri doğru yöne yönelmiş çocuklar yetiştirmek duasıyla…