Tanışıyor Muyuz?

 TANIŞIYOR MUYUZ?

Merhaba!

Ben… Ben...

Adımı söylememe gerek var mı?

Bence gerek yok...

Aslında tanışıyoruz.

Hepiniz beni tanıyorsunuz ama…

Ama…

Çoğunuz tanımamazlıktan geliyorsunuz.

Nasıl anlıyorum tanımamazlıktan geldiğinizi?

Çok kolay…

Benden izler görünce yolunuzu değiştirmenizden.

Bana dair herhangi bir şeyi farkettiğinizde başınızı çevirmenizden.

Bazen mecburen beni hatırlatan şeylere yaklaşıyorsunuz,

O zaman da başınız hep önünüzde.

Pek varlığımı kabul ettiğiniz söylenemez yani!

Geçerken beni farkettiği halde kafasını kaldıran, selam veren var mı?

Var tabii, ama az…

Onların da beni farkedince yüzlerinde güller açmıyor.

Yüzleri asılıyor, gözlerde acı var, umutsuzluk var,

Neşe yok, rahatlama yok...

Yani beni farkettikleri için pek memnun değiller.

Ben varsam siz mutsuzsunuz, üzgünsünüz.

Benimle beraber olanları ziyarete geldiğinizde hep başınız önünüzde.

Tamam, çiçek getiriyorsunuz ama yüzler asık, bazen gözlerde yaşlar...

Neden böyle üzüldüğünüzü anlamıyorum.

Halbuki ben acıların sonuyum,

Ben kurtuluşum, rahatlamayım,

Ben sıkıntıları giderenim,

Sakinlik, huzur getirenim.

O yüzden hiç anlamıyorum neden benden hoşlanmadığınızı?

Benim olmadığım bir dünya düşündünüz mü hiç?

Yaşlandığınızı ama benim gelmediğimi?

Hastalandınız, acı içindesiniz ama acılarınız hiç dinmiyor

Hayal edebiliyor musunuz?

Tanıdınız değil mi beni?

Kimim ben ya da neyim ben?

Ben son nefesinizim,

Bu dünyadaki sonunuzum,

Sınavınızın sonuyum,

Sürenizin bittiği yerde yanınızda olanım,

Ben en sonda sizi kurtaranım.

Selam... Ben, ölüm…

Bak, ürperdiniz değil mi?

“Bu da nereden çıktı?” dediniz mi?

Evde televizyon karşısında takılırken,

Telefona gelen bir mesaja tıklayınca

Karşınıza çıkmam çok mu şaşırttı sizi?

Halbuki az önce...

Yeni bir tencere seti almak için tıklamıştınız

Çeyiziniz için 

Ya da almak istediğiniz ayakkabıya tıklayıp…

Fiyatını görüp de alamayınca moraliniz mi bozulmuştu?

Üzülmüş müydünüz?

Belki de telefonu elinize almadan önce eşinizle tartıştınız

İncir çekirdeğini bile doldurmayacak bir sebepten.

Ya da çocuğunuza bağırdınız az önce

Ders çalışmadığı için.

Biraz kafam dağılsın diye aldınız telefonu elinize

Sosyal medyada iki köpek videosu izlerim mi dediniz?

Ya da bir dizi açarım;

Onların hayatı daha eğlenceli,

Kendi sıkıcı hayatım yerine onları izlerim mi dediniz?

Biraz sakinleşmek içindi hepsi ama 

Gelen bir mesaja tıklayınca

Ben mi çıktım karşınıza?

Çok mu şaşırttım sizi?

Neden o kadar şaşırdınız?

Aslında hep yanınızda değil miyim?

Sadece bir nefes kadar uzak değil miyim?

Hangi nefesin son nefesiniz olduğunu nasıl biliyorsunuz?

Bilmiyorsunuz değil mi?

Şimdi mi?

Ya da az sonra mı?

Şu anda tencere setinin taksitleri hala önemli mi?

Ya da alamadığınız ayakkabının fiyatı?

Ya eşiniz; onunla neden tartıştığınızı hatırlıyor musunuz?

Peki ya o söylediğiniz cümleler eşinize söylediğiniz son sözlerse…

Çocuğunuza son cümleleriniz ders çalışmadığı için

kızgınlıkla ağzınızdan dükülen kelimelerse...

Ben gelene kadar bunların son sözler olduğunu da bilmiyorduk ki!

Şimdi hala anlamlı mı o kavgalar, telaşlar, üzüntüler?

Şimdi oturup düşünmeye başladık mı, biz ne yapıyoruz burada diye?

Sınavım ve ben; ne durumdayız?

Şu an son nefesimi versem arkamda ne bırakıyorum?

Çocuğuma, eşime, aileme, arkadaşlarıma benden ne kalacak?

Mal, mülk, para mı yoksa bir güzel söz, iyi bir davranış mı?

Çocuğum beni ne zaman hatırlayacak?

Güzel bir kitap okurken okumayı ona öğrettiğimi mi hatırlayacak?

Yoksa...

Artık istediğimi yapabilirim, attığım her adıma karışanım yok diye mi anacak?

Etrafımdaki insanların üzerinden bir yük mü kalkacak 

Yoksa…

Bir desteklerini mi kaybedecekler?

Ne yaptım bu hayatın içinde?

Attığım taşlar üst üste gelip bir duvar mı oldu 

Yoksa…

Sağa sola dağılmış halde mi kaldı?