O'nun Yanı...

O’NUN YANI…

Selam verdi, o da selamını almıştır diye düşündü. Ne de olsa karşılıklı oturmuyorlardı. O yüzden tam emin değildi. Onu direk görmüyordu ama etrafındaki varlığından emindi. Her gün buluşuyorlardı. Aynı saatte değil ama yakın saatlerde. Bir olmuyordu da bire beş kala oluyordu, dört olmuyordu da dörde çeyrek kala oluyordu. Elif aynı saatte olmasa bile günde en azından beş defa onunla buluşmaya çalışıyordu.

O hep ordaydı da; Elif O’nun yanına gitmeye uğraşıyordu. Bazen gece de birden uyanırdı Elif. Uyanır uyanmaz saate bakar, saate göre ya yavaşça ya hızla O’nun yanına koşardı. Korktuğunda ya da sevindiğinde de giderdi yanına. Özellikle zorda kaldığı, isteyeceği bir şey olduğunda, yardıma ihtiyacı olduğunda giderdi.  Bazen de bir sıkıntıdan kurtulamadığında, problemine çözüm bulamadığında koşardı O’na. O’na seslenirdi “Senden gelecek her türlü yardıma muhtacım, çıkamıyorum bu işin içinden, bana gösterdiğin yolları görmeyi nasip et!” diye.

O ise hep oradaydı. Elif’i hep orada beklerdi. Gerçekten de beklerdi. Elif anlatırdı, O dinlerdi. Her zaman onu duyardı, her sorusuna cevap verirdi. Elif bazen ağlardı. Bazen öyle ağlardı ki dizlerinin üzerine eğilip başını gömdüğü örtü bile ıslanırdı. O örtü de önemliydi. Elif onu her yere taşırdı, sanki O’nunla buluşma noktasıydı. O minik dikdörtgen örtü, Elif’in boyundan daha kısa olan örtüyü nereye serse O’nunla arasında bir kanal açılıyordu sanki. Etraftaki her şey siliniyordu, yok oluyordu o zaman. Sadece Elif ve O vardı o zaman. Hani devlet başkanlarının kırmızı telefon hattı vardır ya, onun gibi. O her yerdeydi. Elif de biliyordu bunu ama yine de işte sanki o örtüye eğilmeden konuşamıyorlardı. Elif’e öyle geliyordu. 
 
Yere oturup başını öne eğip başlardı anlatmaya, bazen bir yandan ağlar bir yandan anlatırdı. O gözyaşlarını silerdi. “Ağlama...” derdi, “Her şeyin çaresi bende. Bende her şeyin çaresi ve Ben sana yeterim. Ben her şeyi gören ve işitenim. Senin görmediğini, senin duymadığını, sana yapılanı, senin yaptığını da görenim, duyanım. Ben, senin pişmanlıklarını da bilirim, çabanı da görürüm, tövbeni de duyarım. Çektiğin acıları da hissederim. Ben senle beraberim, Ben sabredenlerle beraberim."
 
Elif o zaman gözyaşlarını silerdi. O’na açtığı avuçlarında, O’na dayadığı sırtında sıcaklığını hissederdi. Keşke sadece bu anlarda değil de her zaman O’nun varlığını böyle hissetseydi ama günlük hayatın içinde olmuyordu. O telaşta da yanında olduğunu biliyordu. Ama işte yanındaki varlığını unutuyordu arada bir koşturmaktan. 

Dostuna içini dökmenin verdiği rahatlamaya kalkardı. Hazırdı artık dünyayı karşılamaya. Sırtını O’na dayadıktan sonra, O’nu yanına aldıktan sonra kim Elif’e ne yapabilirdi. “İyi ki seni tanımışım.” derdi. Ya O’nu hiç tanımamış olsaydı hali nasıl olurdu? Diğer insanlara mı derdini anlatacaktı? O’ndan başka kim Elif’e yol gösterebilirdi? O’nu bulana kadar geçirdiği zamanı, o dönemdeki arayışları aklına geldikçe soğuk soğuk terliyordu. Keşke herkes onu tanısaydı Elif’in tanıdığı gibi. 

Elif, soran herkese O’ndan bahsederdi. O’nu tanıdığından beri hayatının nasıl değiştiğini, hayatına nasıl sakinlik ve huzur geldiğini anlatırdı. Bütün problemlerin çözümünün O’nda olduğunu, şu hayatta O’ndan başka destekçi aramaya gerek olmadığını söylerdi. Kimi merak eder, daha fazla anlat derdi. Kimi de “Aman Elif, sen de biraz fazla mı kafayı taktın O’na. Bütün hayat O’nunla geçer mi?” derdi. Elif için cevap basitti ama arkadaşlarına anlatması zordu. “O’nsuz hayat düşünülemez ki!” diye çığlıklar atmak isterdi ama atamazdı. Sadece “Bir daha ki buluşmamızda O’na sizden söz edeceğim, belki dönersiniz diye...” diyiverir ve O’nunla buluşmak üzere kalkardı masadan…