Hayatı Okumak

HAYATI OKUMAK

 "Aaaaa Nilay, bu bizim ortak edebiyat dersinden Esma değil mi?"

"Evet evet, kesin o. Hadi gidip selam verelim."

Tebessümlerini takınmış, öğle yemeği yemek için gittikleri kafede gördükleri Esma’ya selam vermeye giden bu iki genç kız, birazdan şunu fark edeceklerdi. Esma telefonda babasıyla konuşuyor, hem de yalan söylüyordu… “Olsun” diye düşündü Nilay. “Arada sırada kim babasına yalan söylemiyor ki?”

Halbuki hayatın ona bu sahneyi göstermesi, boşuna değildi. 

Hayat, bir nehirden akan deli su misali hızlı adımlarla akıp giderken, ne çok işaret kaçırıyoruz…

Gözümüzün önünde olup biten her şey bize bir şey anlatıyor ama kaçını yakalayabiliyoruz?

Bugüne kadar hiç bunu düşünmediğimizin farkında bile değiliz…

Düşünsek, duyduklarımızın bilmek olmadığını fark edecektik.

Aslında sağlığımız bile bozulmadan önce bize sinyaller, işaretler gönderir. Örneğin her abur cubur yediğimizde, içindeki katkı maddeleri yüzünden midemiz yanar. Biz de sodayla geçiştirmeye çalışıyoruz. Bu uyarıyı fark etmemek en tehlikeli mide rahatsızlıklarına sebep olabilir. 

Veya vereceğimiz bir hediyenin, karşımızdakini bozacak bir hediye olduğunun işareti var. En çok annesinin yaklaşan doğum günü için ona alacağım dediği arabayı düşünüyorsa bir insan; kesinlikle o araba geldiğinde bir süre ne dersine ne de eve odaklanmayacak demektir… 

“Arabayı alsam, sonra doğum günü partime aracımla gitsem. Ayyyy çok heyecanlandım vallahi, içim kıpır kıpır oldu şimdiden. Hele bir de o yeni elbisemi de giysem… Ayyyyy kız düşünsene ya…” 

Daha gelmeyen arabayla havaya girdi bu çocuk. Araba gelince nasıl toparlanacak? Etrafındakiler de onu gaza getirmeye çalışır; “Sen ne diyorsun? Bizim kızlar çatlar, kanka çatlar. Ben olacakları hiç düşünemiyorum şu an, olay olursun olay...” Bu kızcağıza, arkadaşının somut imkanlara çok değer verdiğinin işareti geldi aslında. Ama kendisi arabasıyla o kadar meşguldü ki arkadaşının gözündeki kıskançlığı görememişti, izleri görememişti… Belki de düşünse neleri fark edecekti...

Çalan zil ile okuldan çıkıp kafeye geçtiler tam oturup soluklanıyorlardı ki; sınıf arkadaşlarının telefonda babasına yalan söylediğini fark ettiler. Telefonu kapatıp, hiç bir şey yokmuş gibi bir de  üzerine pişkin pişkin güldüğünü gördüğünde dayanamadılar ve: “Neden yalan söyledin? Yalanı söyledin ve üzerine de hala gülebiliyorsun, nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorsun?” dediler.

Gördükleri kız, hiç anlamamış boş bakan gözlerle “Ya size ne? Size hesap mı vereceğim ben?” dedi. Bizim kızlar sinirlenmişti. “Sen hiç düşünmez misin, bu sahte söz ağızdan çıkar, nerelere varır…” dedi içlerinden biri.

Nereden bilecekti ki söylediği şeyin dönüp dolaşıp kendi canını acıtacağını. Bir an durdu ve tekrar etti, içinden geçirdi o sözleri tekrar: “Sen hiç düşünmez misin?”

O halde kalakaldı… Nutku tutulmuş gibiydi. “Ne oldu?” diye sordu arkadaşı ama cevap vermeden önce zihnini toplaması gerekiyordu. O anda aslında kendisiyle yüzleşmişti. Kendisi de çok sıkıştığı zaman annesine yalan söyler, sonra bir daha üzerine düşünmezdi. Yaptığı şeyin dışarıdan bu kadar çirkin gözüktüğünün farkında değildi. Sadece gördüğü bir yanlışa itiraz ediyordu ki şunu anlamıştı: “Hiç bir şey anlamsız değildi, tıpkı öğle arasında buraya gelmesi gibi, her şey ama her şeyin bir sebebi vardı. Hayat sanki onunla konuşuyordu yaşadığı olaylar ile…”