Beni Yıka

BENİ YIKA

“Saç diplerim bile ağrıyor doktor,” dedi. Elini saçına götürecek enerjisi bile yoktu. Salgından o da nasibini almış ve hayatının en ağır gribini yaşadığını söylüyordu. Vitaminler, ilaçlar verdi ve bol bol istirahat etmesi gerektiğini söyledi doktor. 

Üzerinden bir hafta geçmiş artık yavaş yavaş kalkarken tüm ev nasıl da kirli diye ağlamaya başladı Oya... Baktığında kendisinden başka kimse yoktu. dağınık olan sadece yatağıydı... Doğru düzgün bir şey yemediği için bulaşık da yoktu, oraya buraya bırakılan kitaplar da... Kanepede oturma izi bile yok olmuştu. 

Peki ne oluyor da Oya evin temizlenmesi gibi bir şeyi kalbine koca bir dağ gibi yük yapıyordu? 

Sosyal medyada paylaştığı yeşilçay bardağının altına yazılan "Geçmiş olsun"lara acı acı baktı. Öylesine bir kalabalık ama öylesine yalnız hissediyordu ki... Bir çorba bile yapmaya gelmemişti kimse. Kapıdan halini hatrını soran olmamıştı. 

Neyse en iyisi temizlik yapmaktı. Daha geçen hafta boşaltılıp tekrar düzenlenen çekmeceler, dolaplar, sandıklar açıldı. Sandıkta anneciğinin pasta tarif defteri vardı. Eski günlerini anımsadı, annesinin  kıyır kıyır yaptığı elmalı kurabiyeyi çok severdi. Kazağını kıvırıp içine doldurduğu bu nefis kurabiyeleri koşarak Azra ile paylaştığı anılar canlandı gözünde. 

“Keşke o günlere dönebilseydim.” derken yuvarlandı yaşlar gözlerinden... “Dönebilmiş ve tekrar bu zamana gelmiş olsaydım, neyi değiştirirdim?” diye bir soru düştü aklına. Düşündü Oya, hakikaten gerçekten özlediği şey neydi?

Kurabiyelerimi paylaşmaya devam ederdim...

Sadece Azra ile değil, tüm çevremle. Hatta kurabiyeyi yapan ben olurdum. “Kirlenir her yer” demeden çağırır ikram ederdim sevdiklerime. “Offf çok uzak, kim gidecek şimdi, dünyanın öbür ucu.” demez, kurabiyelerimi alır giderdim. 

“Bu değerler yerini kuru telefon aramalarına, ruhsuz mesajlara, samimiyetsiz videolara bıraktı.” diye geçirdi içinden. Sosyal medyada bir çok arkadaşı vardı ama realiteye gelince en zor zamanında bile kapısını çalan yoktu. Bu insanın canını acıtırdı elbette. “Belkide iç dünyamda temizleyip düzenleyemediğim bu ilişkileri, dışarıyı fazladan temizleyerek kapatmaya çalışıyorum.” dedi. Birden temizliği bıraktı. Annesinin pasta tarifi defterinden elmalı kurabiye tarifini buldu ve yapıp Azra’ya gitmeye karar verdi.

İki haftadır yerinden oynatmadığı arabanın camları tozla dolmuş, mahallenin afacan çocukları “Beni Yıka :) ” yazmışlardı. Gülümsedi Oya...

Yıkamalıydı insan hayatını.. İhtiyacı olmayan eşyalardan, gereksiz konuşmalardan, zarar veren uğraşlardan, insanlardan...

Ya da zihnini yıkamalı mesela... Ona zarar veren düşünceleri, umutsuzluğa düşüren fikirleri, faydası olmayan bilgileri yıkamalıydı..

İlla yıkayacaksa insan ilk önce kalbini yıkamalıydı...