Ben mi, Sen mi?

 BEN Mİ, SEN Mİ?

İnsan bir tiyatro oyununun içinde gibi değil mi?

Hayatta roller üstleniyor ve son perdeye kadar bu rolleri sergiliyor.

İşin güzel tarafı birden çok rol sergiliyor ve sergileyeceği rolün detaylarını kendisi seçebiliyor.

Nasıl bir ebeveyn olacak, nasıl bir komşu olacak, nasıl bir esnaf veya müşteri olacak bunları yaşadığı her an kendisi seçiyor.

Her an bir seçim yapıyor ve gelecekteki rolünü tasarlıyor.

İnsanların aleyhine mi olacak lehine mi; kendisi seçiyor.

Kendi lehine mi olacak aleyhine mi; bunu da kendisi seçiyor.

Peki insan başkasının lehine nasıl olur ki?

Çocuğumun istediği arabayı ona alsam,

Eşime istediği pırlantayı hediye etsem,

Arkadaşıma morali bozukken, duymak istediği şeyleri söylesem "Kızım o kaybeder, senin gibisini nereden bulacak." desem,

Patronumu yağlasam ballasam "İyi ki sizin gibi biriyle çalışıyorum. Çok şanslıyım. Mükemmel bir patronsunuz." falan desem,

Yani insanlara hep istediklerini sunsam, onların lehine olmuş olur muyum?

 İnsan insanın lehine nasıl olur ki?

Hayat sahnesinde, herkes kendi istediklerine göre hareket ediyor aslında.

Çocuğuma o arabayı alınca, "En kral baba BEN olacağım."

 Patronumu yağlayıp gözüne gireceğim, "En iyi çalışan BEN olacağım." diye düşünüyor. 

SEN’in için yaptığını sandığın şeyi aslında SEN’in için yapmıyor, başkaları görsün diye yapıyor, beğenilmek için yapıyor.

Karşısındakinin kendi istekleriyle uyumlu olan isteklerini yerine getiriyor ve başkası için bir şeyler yaptığını sanıyor.

Yani işin sonunda yine BEN diyor.

Peki insan, gerçekten nasıl başkasının lehine olur?

Etrafındaki insanların isteklerini karşılayarak mı?

İnsanların her istedikleri gerçekten ihtiyaçları mıdır?

İstekleri karşılandığında insanların gerçek ihtiyaçları da giderilmiş olur mu?

Şuan hayat sahnesinde herkes bir rol sergiliyor. Sergilenen roller "BEN’im isteklerim, BEN’im sahip olduklarım, BEN’im mevkim, BEN’im beğenilmem", üzerine kuruluyken, SEN'in isteklerini bile duymazken, umursamazken, SEN’in gerçek ihtiyaçlarına nasıl odaklanabilirim ki?

Gerçekten BEN değil de SEN nasıl diyebilirim ki?

Sadece BEN diyen bir insan hep kendi istediklerine odaklanır. Herkes onun için var, dünya onun etrafında dönüyor zanneder.

BEN diyen bir çocuk, annesinin ve babasının sadece onun anne ve  babası olmak için varolduğunu düşünür. Onların da kendi hayatları olduğunu düşünmez. Annesi hastayken bile, annesinin kendisine  hizmet etmesini bekler.

BEN diyen bir müşteri, satıcı sadece kendisi için var zanneder. Kendisi olmazsa o satıcının aç kalacağını düşünür. O yüzden onun hakkını gözetmez. Çocuk okutuyor mu, dükkanının kirasını ödeyebiliyor mu diye düşünmez. İstediği ürüne çok ucuza sahip olmaya çalışır. 

BEN diyen bir patron çalışanının rızkını kendisi veriyor zanneder. Onun çıkarlarını ihtiyaçlarını gözetmez."Parasıyla çalışıyorsun, ne diyorsam yapacaksın tabi." diye düşünür. 

Ama hayat; insan, "BEN" değil de "SEN" diyebildiğinde başka bir boyuta geçer.

Bir anda milyarlarca insanın önüne geçer insan.

SEN’in isteklerin neler?

Bunlar SEN’in faydana mı?

SEN’i dününden daha iyi yapacak mı? 

Peki BEN, SEN’i  dününden daha iyi yapacak ne yapabilirim?

SEN’in faydana nasıl olabilirim?

SEN’in gerçek ihtiyacını nasıl giderebilirim?

İnsana direkt lig atlatacak sorular bunlar.

İşte insan bu soruları sorabildiğinde, bu soruların cevaplarına göre karşısındakine davranabildiğinde başkasının lehine olabilir.

BEN sana iyi görünmek istemiyorum, sana iyi gelmek istiyorum diyebildiğinde..

Hayat sahnesinde bir kural vardır. "İhtiyaç giderirsen, ihtiyacın giderilir."

O zaman ben bu sahnede ihtiyaç giderme rolü üstlenmeliyim. İnsanların lehine olabilmeliyim.

Peki, benim neye gerçekten ihtiyacım olduğunu  en iyi bilen kim?

O zaman rolü kime oynayacağım, samimi olduğuma kimi ikna etmeye çalışacağım açık , değil mi?