ŞİKAYETPEREST

Yan komşusu yine çat kapı gelmişti. Hiç arayıp sormazdı "Müsait misin? Evin toplu mu? Eşin evde mi?" diye. Gelir, saatlerce şikayetlerini sıralardı. Başlarda komşusuna iyi geldiğini düşünüyordu. Verdiği tavsiyelerle ona faydalı olacağını zannediyordu ama zamanla konuşmalarının hiç etki etmediğini fark etti. Komşusu ona içini döktükçe biraz rahatlıyor ama bir süre sonra daha da dertlenmiş olarak geri geliyordu.

Bütün hikayesi kocası, kaynanası ve eltisi arasında geçiyordu. Artık tüm hikayeye hakimdi. Başroller değişmiyor ama hikaye gittikçe dallanıp budaklanıyordu.

Neriman daha buyur etmeden, Serpil salona yönelmişti bile. Neriman kapıda kalakalmıştı. "Neyse, geç bari." dedi Serpil'in duyamayacağı bir sesle. Serpil gidip her zamanki yerine oturdu, o koltuğu sahiplenmişti resmen. Ayağını da altına kıvırdı, daha Neriman’ın oturmasını beklemeden başladı anlatmaya:

"Kız Neriman, gözü kör olmayasıca kaynanamın son vukuatını anlatmaya geldim. Sen gel, benim saf kocama ajitasyon yap, neymiş biricik oğlu Şevket çok zor durumdaymış. Var ya küçük kaynım Şevket; kaynanamın gözdesi. Heh, işte o çok zor durumdaymış da, paraya sıkışmış da, ne yiyip içeceklermiş de, iyice acındır, benim saf kocam da buna kan, git kredi çek. Tabii benim haberim yok. Söylemez bana, dırdırımdan korkar. Neyse benim adam gitmiş çekmiş krediyi. Anasına yaranacak ya. Kadının gözü Şevket'ten başkasını görmüyor ki, varsa yoksa Şevket, sanki diğerleri evlatlık."

"Ay Serpil gerçekten anlayamıyorum kayınvalideni, ne kadar..."

"Kız dur daha esas meseleyi söylemedim." 

Serpil her zamanki gibi ağzına tıkmıştı lafını Neriman'ın. Huyu buydu. Başladı mı bir solukta anlatacaktı ki rahatlasın.

"Benim o çok bilmiş eltim yok mu Şevket'in karısı. Nasıl becermişse sen çel kaynanamın aklını, kocamın çektiği kredinin parasıyla kendisine koca bir burma bilezik aldırmış. Bir de gelip bana söylüyor pişkin pişkin. Neymiş altın değerlenecekmiş de borcu öyle kapatacaklarmış. Gel külahıma anlat. Ay kız çayın yok mu? Hararet bastı yine beni. Tabii bunu duyunca kıyameti kopardım. Şimdi böyle anlattığıma bakma hışmımdan herkes bir odaya kapandı. Kendi başıma bağırdım bağırdım hırsım hala geçmedi de neyse gelip bir de sana anlatayım dedim."

"İyi yaptın, dur çay koyayım." 

"Dur, dur daha bitmedi, koyarsın çayı, hemen gitmiyorum ya. Sonra ben o sinirle başladım ta düğünümde altınlarımı alıp vermemelerini, Şevket'in karısına doğumundan sonra kaynanamın bilezik takmasını bana takmamasını…"

Neriman dalıp gitmişti. Serpil'in yüzüne bakıyor ama Serpil'i görmüyor, söylediklerini duymuyordu. On yıldır tanıyorlardı birbirlerini. On yıldır Serpil bu eve gelirdi de bir kez olsun olumlu bir şey, mutlu bir şey anlattığını görmedi. Kocası pısırıktı, kaynanası şeytan, eltisi de yılandı Serpil'e göre.

Sahi bu kadın niye hep şikayet ediyordu? Hiç mi mutlu bir şey yoktu hayatlarında? Aslında oluyordu. Neriman bile şahit olmuştu. Kocası terfi almıştı da "Şimdi bu adamı terfi ettirdiler ya gidip annesine yaranmaya çalışacak, bizi gören yok." diye şikayet etmişti. Bir keresinde de oğlu onur belgesi almıştı; "Bak eltimi görüyor musun, oğlumu çekemiyor da surat asıyor, suratsız." demişti. Kocası çöp atsa "Suyunu yerlere dökmüş," bulaşıkları yıkasa "Tezgahı ıslak bırakmış," oğlu odasını toplasa "Baksana ne biçim katlamış," derdi.

Her şeyde şikayet edecek bir şey bulurdu. Ona göre dünyanın tüm yükü omuzlarındaydı, felek ona hiç gülmüyordu. Felekte gülecek hal mi bıraktı ki suratına bakan mutsuzluğundan mutsuz oluyordu. Artık Neriman da yorulmuştu, bir insan hiç mi karşısındakini mutlu etmez hep şikayet hep şikayet.

"Kız Neriman, nereye daldın gittin öyle? Nereden sonrasını duyamadın? Dur, baştan anlatayım. Hırsım geçmedi zaten."

Sahiden insan neden şikayet eder? Tatminsizliğini neden dile getirir?

Rahatlamak için mi? Oysa o rahatlama geçici bir rahatlama değil mi?

Probleminin şikayet ederek çözüleceğini sandığı için mi? Ama bugüne kadar çözüldüğünü de hiç görmedi ki.

Kendisini acındırmak için mi? "Bakın benim ne dertlerim var. Ben bunlarla uğraşıyorum, hayat size güzel" demek için mi? İnsanların acıması neyi çözer ki?

İlgi çekmek için mi? Mutsuz olduktan sonra herkesin ilgisi üzerinde olsa neye yarar ki?

Aslında sonuç insanın elinde değildir. Oysa insan hep sonuca odaklanır, ona sevinir, ona üzülür, ondan şikayet eder. İnsan sebep oluşturmaktan sorumludur. Sonuç istediği gibi olur ya da olmaz. İnsanın sonucunu değiştirebilmesinin tek yolu sebeplerini değiştirmesidir.

Şikayet eden neye isyan eder aslında hiç düşündü mü? Bu şikayet onu nerelere götürür nelerden mahrum bırakır?

Şikayet, bana verdiklerinden razı değilim demek değil midir? Peki razı olmayandan razı olunur mu?

“Onlar O’ndan razıdır, O da onlardan?” 

Ne güzel bir makam değil mi?