Savaşçılık (2)

SAVAŞÇILIK (2)

"Evet çocuklar hazır mısınıızz?" diye bağırdı Necla öğretmen.

Bir sınıf dolusu ortaokul öğrencisi “Eveett!” diyerek var gücüyle bağırıyordu. İçlerinden meraklı olanı;

"Öğretmenim nereye gidiyoruz?”

"Şehrimizde bulunan Savaş Müzesine yavrum, Kurtuluş Savaşında atalarımız ülkemizi nasıl savundular görmek istemez misiniz?"

"İsterriiizz!"

"Hadi o zaman yola çıkalım… Ay akşamdan ışıktır! Yaylalar yaylalar!" diyerek sevinçle müzeye doğru ilerliyorlardı. Sanki bir sınıf öğrenci değil bir grup askerdiler. Savaşın insan üzerindeki etkisi bu kadar keyfe dönüşebilirdi.

Caminin yanında bulunan tarihi taş bir ev müzeye dönüştürülmüş, Kurtuluş Savaşı döneminde yaşananlar delilleri ile birlikte anlatılmaya çalışılıyordu.

İçeri girer girmez öncelikle o dönemde kullanılan çakı, kılıçlar ve az miktarda tüfekleri gördüler. Hiçbiri şimdi kullanılan son model savaş aletlerine benzemiyordu. Hasan şaşırmıştı; demek ki savaş zamanı insanlar en ilkel haliyle ne yapabilirlerse onu yapmaya çalışıyorlardı.

Daha sonra evlere düşen güllelerin olduğu bir bölüm bulunuyordu. Bunun ne olduğunu anlayamayan bir öğrenci sordu:

"Öğretmenim! Bu yuvarlak taşlar nedir?"

"Onların ismi “gülle” yavrum, düşman askerleri toplarla bu gülleleri o dönem yaşayan insanların üzerine fırlatmış. Şimdiki bombalar gibi… Biliyorum savaş sizin daha çok televizyonda gördüğünüz ve bize uzak olan kavramlar, ama hayatın bir gerçeği. Dünyanın her döneminde insanlar farklı farklı savaşlar yaşamışlar. Bunlardan kimi topla tüfekle yapılmış, kimiyse sadece minik virüslerle… Adına filmler yapılıp romanlar yazılmış bir kavram savaş…

Öğretmen sınıfını toplamış bilgi vermeye devam ediyordu:

"Çocuklar görüyorsunuz ki o dönemde elektrik, teknolojik aletler yoktu. Hoş, savaş zamanı zaten elektrik imkanı pek olmaz, insanlar sadece hayatta kalmaya çalışırlar.

"Peki hayatta kalmak için neler yapılması gerekiyor öğretmenim?"

"En basiti undur. Çünkü buğdayı öğütüp un yapar ve suyla karıştırarak sıvı bir şekilde içebilirsiniz. Ve hareketi hiç bırakmamak lazım. İnsanlar bir yandan durumlarına alışmaya çalışırlar bir yandan da çözüm üretmeye çalışırlar."

"Öğretmenim savaş dönemi insanlar bu kadar çaresiz mi kalmış? Peki örneğin çocuklar okuldayken bir saldırı olduğunda nasıl ailelerini bulacaklar?

"Çocuklar, o dönemler şimdiyle kıyaslanamayacak kadar zordu. Ama tabi savaşın hiçbir türü kolay değildir. O nedenle anne babalar olabildiğince tedbir almaya çalışırlar. Örneğin minik parçalara bölünebilen altın, gümüş gibi değerli eşya taşıyorlardı. Çünkü bazen tek bir ekmek bir parça altına denk olabilir. Ayrıca çocukları bu duruma hazırlamak, iç ceplerine altın veya gümüş parçaları bulundurmak gerekir. Anne babalar evlatlarına olası bir baskın, bombalanma gibi acil durumlarda belli bir nokta tayin edip orada buluşalım diye anlatıp öğretmeleri gerekir."

Şarkı söyleyerek geldikleri savaş müzesinde herkesin içine bir kasvet çökmüştü. Çocuklardan en geveze olanları bile öyle etkilenmişti ki sus pus olmuşlardı. Hasan söz aldı ve;

"O zaman insanlar şehirlerden köylere mi göç ederler öğretmenim?"

"Elbette yavrum, herkes varsa köyleri yoksa da bulabildiği kadar korunaklı ve şehirden uzak yerlere kaçarlar."

"Orada nasıl geçinirler ki öğretmenim?"

"İnsan öyle bir canlıdır ki yavrum, çabucak ortama uyum sağlayabilir. Şehirde masa başında çalışan birçok erkek hızlı bir şekilde avlanma ve barınak kurmayı öğrenebilir. Ayrıca doğada yenilebilir bitkilerle ilgili bilgi edinilebilir. Hatta imkan varsa karavan elde etmek de savaş döneminde çok işe yarar."

"Yani basbayağı ilkel bir hayat, doğayla iç içe öğretmenim. Peki ateşi nasıl yakacaklar?"

"Evet, o da büyük bir sorun, güneş ışınlarını bir noktada odaklayarak ateş yakmayı öğrenmek lazım. Ateş yakmak için karpit denilen bir şey var o güzel olur. 

Hatice baygın bakışları ile içerlemiş bir şekilde sordu:

"Ah öğretmenim, peki kadınlar ne yapacaklar?"

"Kadınlara da arka planda çok iş düşüyor. Hasta tedavileri yapabilirler, toprağı ekip biçebilirler, dağlardan yiyecek ve ot toplayabilirler. Ayrıca buzdolabı olmadığı için sebze ve etlerin nasıl kurutulduğunu öğrenmeleri gerekir. Kadınlara da çok iş düşüyor anlayacağınız. Yeter ki birlik olsun insan ve ümit kesmesin… Yani çocuklar insanoğlu bu hayatta her şartta yaşayabilir. Siz bunları görün diye ziyaret ediyoruz, üzülmeniz için değil… Hadi bakalım toparlanın! Daha gezecek çok yerimiz var."

"Nereye gidiyoruz öğretmenim?"

"Tabii ki bu eşyaların kullanıldığı, savaş zamanı insanların sığındığı yerlerden biri olan şehir kalesine çıkıyoruz ne dersiniz?"

Çocuklar hep bir ağızdan heyecanla:

"Olur öğretmenim!" diyerek yavaş yavaş kaleye tırmanmaya başladılar. Kim bilir onları orada ne sürprizler bekliyordu…