Sahi, Niye Varız?

 

SAHİ, NİYE VARIZ?

Şehrin, en yoğun trafiğinin olduğu bölgeydi. Vızır vızır arabalar geçer, korna sesleri, insan seli hiç bitmezdi. İnsanlar, kendileri için yeşil ışık yanmasını bekler, ışık yanar yanmaz hemen akınlar halinde karşıdan karşıya geçerdi. Caddelerin sağına soluna dizilmiş devasa plazalardaki iş yerlerine gider, akşama kadar çalışır, amaçlarına bir adım daha yaklaşıp akşam tekrar trafiğe karışırlardı.

Yerin altında da bu kargaşanın ve kaosun bir izdüşümü mevcuttu.

"İsmail ağabey! Hadi ama hadi, bak daha bir sürü işimiz var. Acele et!"

"Geliyorum Mecnun ya, sanki dünyayı kurtaracağız. Hiç anlamıyorum senin bu işkolikliğini."

"Kurtarırız belki abi. Ne yani, benden Usta Splinter olmaz mı?"

"Yahu kardeşim, gerçekten artık, gerçek ile sahteyi karıştırır oldun. İzleme diyorum sana şunları."

"Abi ne yapayım, hayal kurmak da mı suç? Zaten ben kahraman, ninja falan olmak istemiyorum ki. Benim hayalim şef olup kendi restoranımı açmak."

"Tövbe tövbeee. Yavrum, burası bizim yuvamız olmasa, kanalizasyon kokusu beynini sulandırdı diyeceğim ama bizim normalimiz bu. Yine gittin 'Ratatuy' izledin değil mi? Sana yasaklıyorum artık o eve gitmeni. Amacından şaşıyorsun. O ev için Yavuz'u görevlendireceğim artık. Zaten onun eli de çabuk, hemen ne var ne yok toparlayıp getiriyor."

"Ama İsmail abi."

"Aması maması yok. Seni yiyecek bul gel diye gönderiyoruz. Sen gidip evin ufaklığıyla televizyon izliyorsun. Sadece izlesen neyse. Bir de olur olmadık hayallere kapılıyorsun. Onlar gerçek değil. İnsanların uydurmaları. Senin gibi bir fareyi gerçekten mutfağa sokacaklarını, şef yapacaklarını mı sanıyorsun?"

"Evet niye olmasın? Ellerimi yıkarım. Ağzıma maske, başıma bone taktım mı tamamdır."

"Aa evet, ben niye düşünemedim bunu? Şimdi oldu. İnsanlar şimdi senin pişirdiğini yiyebilirler."

"İşte İsmail abi her şeyin çözümü var. Sana diyorum bu iş bende diye. Sen bana güvenmiyorsun.

"Yavrum sana değil insanlara güvenmiyorum. İçeceğine ilaç katarlar."

"Ooo İsmail abi, hani sen televizyon izlemiyordun?"

"Fare zehrinden bahsediyorum yavrucuğum, sen hiç duymadın mı? İnsanlar, farelerin yiyeceğine içeceğine katıp zehirliyorlar. Erdal’ın karısı Nurten yok mu? O öyle vefat etmişti. Hem de hamileydi."

"Yaa, bilmiyordum öyle olduğunu. Fare kapanını gördüm de zehrini hiç duymadım. Tom ve Jerry’de görmüştüm. Bazen oradaki fareyi çok kıskanıyorum. Ne güzel her istediğini yapabiliyor. Ben de yapmak istiyorum."

"Tom ve Jerry mi? Başka neler izliyorsun acaba? Camdaki Kız’ı izledin mi?"

"Yooo, o ne ki? Yeni bir çizgi film mi? Hiç denk gelmedim."

"Dalga geçiyorum yavrum. Gerçek hayata dön artık. Biz fareyiz. Kanalizasyonda yaşarız. Bazen evlere girer yiyecek alır çıkarız. Bu kadar işte. Amacımız belli"

"Yahu İsmail abi, sen hiç hayal kurmaz mısın?"

"Kurmam."

"Ne demek kurmam. Nasıl hayata tutunuyorsun o  zaman? Hiç bir amacın yok mu senin?"

"Var; karnımı doyurmak."

"Ama bir ömür, sadece günlük rızkın için çalışmak saçma değil mi? Başka şeyler, daha büyük amaçlar için de çabalamak gerekmez mi?"

"Yooo. Başımı sokacak evim var. Arada evlere girip istediğim yiyecekleri de yiyorum. Daha ne isteyeyim ki?"

"Yapma abim benim.  Amaçsız hayat mı olur? Hiç hayalin de mi yok? Hayatı niye sıkıcı hale getiriyorsun? Hem sadece yiyip, içip, yatmak için var olduğumuzu düşünmek çok saçma değil mi?"

"Onun için varız zaten. Ya ne için varız?"