İYİLİK

 Sizin hayatınızda hiç unutamadığınız, hayatınıza derinden dokunmuş kişiler kim?

"Dünyalara değişmem,"  denilenler kim?

Diğer insanlardan ne farkları var?

"Ölsem beni üzdüğü o günü unutmayacağım," dediklerimiz kim?

Bizden farkları ne?

Başarısız not aldığım o gün, annemin; "Olsun kuzum benim, sen çalıştın, ben şahidim,” demesini unutamıyorum mesela…

Ve o gün babamın; "Senden bir şey olmayacağı belli" demesini de unutamıyorum…

İkisinin de izi var, ama bambaşka…

Bugün bunları bana hatırlatan, sunumda bir hatamdan ötürü, satışı yapamadığımızda, Patronun ekibe:

"Olsun çocuklar, hayat böyle bir yer. İnişi var, çıkışı var. Siz çok hazırlandınız, ben şahidim," demesi… Ona hissettiğim minneti, ölünceye dek unutmayacağım herhalde. Üzüntüyle karışık mahcupluk ama en çok da anlaşılmanın verdiği minnet ve sevinç…

Sahi, bu kadar zor mu tüm olumsuzluklara rağmen, takılmadan iyiyi görebilmek? Güzele odaklanabilmek? Hepimiz unutulmaz olmak istiyoruz ama bunun yolunun "O benim içimdeki iyiyi gördü," denilen bir insan olmaktan geçtiğinin farkında değiliz.

Zihnimiz bir oyun oynuyor bize; "İyi tarafını söylersen kendini bir şey zanneder, beni küçük görür," sanıyoruz.

Peki, bizim hep yanında olmak istediklerimiz kim? Bizdeki iyi tarafları bulup görenler!

Biz onlardan kaçtık mı? Yoksa onların gözündeki 'iyi' halimizi korumak için daha mı çok uğraştık?

Hani annemin altın gününe sarma sarıp götürmüştüm de; “Kız bunları sen mi sardın? Elin ne lezzetliymiş, bir de incecik sarmışsın maşallah," demişlerdi de aklıma şunu koymuştum: "Artık gidemesem bile bir çeşit bir şey yapıp mutlaka göndereceğim." Üstelik en özendiğim yemekler de oraya gönderdiklerim oldu. Hiç demedim; "Ay ne özenmiş, bizi ne kadar önemsiyor artık yok sayalım," diye düşünürler mi diye.

 Yani insan; onurlandırıldığı, kendindeki iyiyi gören insanların yanında olmak ve hatta, onların yanında daha iyi olmak istiyor. İtibarını devam ettirmek istiyor.

Dolayısıyla bir insanı başarılı yapmanın yolu, onun başarılarını görüp, öne çıkarabilmekte; bir insanı güzel yapmanın yolu, önce ondaki güzelliği görüp ortaya çıkarabilmekte…

Ne kadar süredir içimizdeki iyi kısımları biri öne çıkarsın da, fark etsin de, anlasın da bize kıymet versin diye bekliyoruz…

Hayatımıza giren herkesten bir parça bunu bekledik aslında "Ne kadar iyi olduğumu anlayacak, iyi niyetimi anlayacak, o tarafımı görecek ve çok sevecek," diye bekledik. Biri bunu gerçekten gördüğünde de onu tuttuk, bırakmadık. Çünkü biliyoruz ki, ondan o kadar az var ki…

Herkesin kendine odaklandığı, kendindeki güzelliklere bakmaktan karşısındakinin güzelliklerine bakmayı, unuttuğu bu dünyada,

İyileri gören,

Güzelliklere odaklanabilen,

Doğrulukları çoğaltabilenlerden olmak dileğiyle…