Bu Bir Oyun

 

BİR OYUN 

Fark ettim ki hayatım; çoğu yanlış eşleştirilmiş bir eşleştirme oyunundan ibaretmiş...

Kabul ettim ki, yanlış eşleştiren benmişim..

İnsan bu hayata gelir; doğar, yaşar ve ölür... Süresi olan bir varlıktır.

Ve verilen süre içerisinde öğrenir hayatı.

Doğrusu nedir?

Yanlışı nedir?

Güzeli nedir?

Çirkini nedir?

Zihnini kirletir onca sahte bilgiyle. 

Kalbi paslanır sahte duygularla.

Sonra...

Hayat bir şans sunar.

Ümit verir insana.

Kaybolmuşken ormanın içinde bulur birileri seni.

Düşmüşken kuyunun içine uzatır elini.

Şaşırmışken yolunu, sıkıştırır eline haritayı.

Düşmüşken kaldırır...

Her gecenin ardından bir sabahın olduğunu hatırlatır...

Her zorluğun ardından kolaylık olduğunu.

Kalabalık yığınının içinde tek başına kalmışken tek olmadığını ..

Yanlış eşleştirmişken hayatını, kapatır kartlarını.

Hadi der, süreli bir varlıksın ve süren devam ediyor.

Bitmedi. Bitmedin.

Kapat kartlarını, yeniden öğren, yeniden eşleştir.

Bu sefer doğru!

Panik olur insan bildiği çoğu şeyi terk etme düşüncesine. Biraz da yakıştıramaz kendine yıllarca savunduğu yanlışları...

"Bu sefer doğru!" ise eğer bu saatten sonra niyeti, vazgeçmeli yanlışlarından. Çünkü her seçim aynı zamanda bir vazgeçiştir zıddından.

Peki neye göre eşleştirecek onca bilgiyi?

Gerçeklere göre... İnsanı darmadağın eden gerçeklere göre.

Bazen acı olan ve mutlaka rahatını bozacak olan gerçeklere göre.

Sil baştan yürümeyi öğrenir insan. Koşmayı, acele etmeden sadece bir adım atarak öncelikle.

Çünkü hatırlar, ne geliyorsa başına aceleciliğinden geldiğini...

Düzensizliği düzen haline getirmişken tek bir adım atarak dengesini bulmaya çalışır.

Çabalar, düşer, yapamaz yapmak istediği gibi...

Sonra bir "EVVET!" ile kendine gelir. Kalkar düştüğü yerden.

Evet, hala sürem var.

Evet, düştüm ama kalkabilirim.

Evet, kalktım ama adımımı yine yanlış atabilirim.

Evet, tekrar baştan alabilirim. Başarısızlığıma çok üzülmeden, başarıma aşırı sevinmeden.

Kaygıyla ümit arasında gider gelir...

Aşılmaz gelir önce dağlar, sonra aşağı bakar çıktığı yerden. İnanamaz neler başardığına. Sadece bir adımla der. İlk adımla. Oyunun tam ortasındayken tek bir kararıyla, oyunda yönünü değiştirmesiyle. Bu kadar yol geldik artık dönülmez ki dememesiyle.

Umuduyla tırmanır o dağı, her an düşebilirim kaygısıyla.

Doğru sebepler oluşturup, ümit ettiği sonuca ulaşma duasıyla...

Ve sahnede kalır perdeler kapanana dek. Gözlerini kapatana dek. Süre bitene dek.

Sonra anlar insan.

Evet, bu bir eşleştirme oyunu. 

Gerçeklere göre mi eşleştiriyorsun?

Sahteye göre mi?

Ümidini neye bağlıyorsun? Gerçeğe mi? Sahteye mi?

İsteklerini ne oluşturuyor? Gerçek mi? Sahte mi?

Kalbini zihnini neyle dolduruyorsun? Gerçekle mi? Sahteyle mi?