Mühlet

Mühlet

Gecenin kör saati çalan telefonu açarken, Bismillah demişti Ayşe, çok hayır haber beklemese de… Ne diyorsun diye çığlığı atınca, ev halkı ayaklanmıştı. Yüzüne bakılırsa, eve kara haber düşmüştü. Olduğu yere yığılmıştı Ayşe daha ne olduğunu söyleyemeden…

"Merhume Ayla’ya haklarınızı helal ediyor musunuz?"

"Helal olsun."

"Helal ediyor musunuz?" Helal olsun.

"Helal ediyor musunuz? Helal olsun."

O günden sonra uzun süre Ayşe kendine gelememişti. Yıllardır küs olduğu kız kardeşinin, ani kalp krizi ile hayatını kaybettiğini öğrenmişti o gece. Yıllar önce, incir çekirdeğini doldurmayacak bir konu ile küslük girmişti iki kardeşin arasına. Büyükler bir iki deneseler de, bir araya gelmemişlerdi. Ve kız kardeşinin ölüm haberini alan Ayşe, hiç beklemediği kadar yıkılmıştı.

Ayla’m… yazıyordu günlüğünün başında.

İşte bu yıllar süren küslüğün, acı sonuydu. 

Bu bir yüzleşmeydi.

Bu; vicdan azabının en acı haliydi.

Bu; yıllardır bir sayfası bile açılmamış romandı, tozlu raflarda bekleyen

Hani yarın başlarım dediğimiz diyetler vardır ya, bir türlü başlayamadığımız

İşte o erteleyişlerin en sertiydi.

Telefonda beş dakika arayla kurulmuş alarmlar gibiydi. 

İşte bu; o uyanamayışların en ağırıydı.

İnsan ertelemeye başlamaya görsün.

Sanki vadesinden eminmiş gibi erteler de erteler.

Erteledikleriyse, büyür de büyür…

Oysa bu kez, ertelemenin dönüşünün olmayacağı bir andı.

İşte bu; mühletin bittiği anın ta kendisiydi.

Şimdi özür dile, ayaklarına kapan eğer bulabilirsen sevdiğini

Hatta hadi avun o melek oldu, burada beni duyuyor diye

Özür dile şimdi haykıra haykıra…

Yıllarca uzatmadığın zeytin dalı, artık solmuştu.

İşte bu acıyla yazmıştı Ayşe bu satırları…

Beni affet Ayla’m…

Şimdi eski bir fotoğrafımız elimde

Çocukluk yıllarımızı anımsıyorum, gözlerim yaşlı

Ne oldu, neydi gözlerime perdeyi düşüren? Bilmiyorum.

Onca bayram, onca düğünü nasıl da vesile etmedim? Bilmiyorum.

Elimi uzatmama kimse mani olamazdı oysa…

Şimdi ben bu ellerimi neyleyim? Bilmiyorum.

Sesini unuttum, kokunu anımsayamıyorum bile

Şimdi bu kulaklarımla kimin sesini duyayım? Bilmiyorum.

Görmediğim yıllarda saçlarına beyazlar düşmüş müydü? Bilmiyorum.

Neler yaşamıştın, ben senden bihaberken… Bilmiyorum.

En son dokunduğum gül kokulu yüzün oldu, buz gibi…

Ölüm; ani, soğuk, ürkütücü bir veda olarak gösterdi yüzünü

Yıllarca ölüm düğündür.

Hayat, kendinin en iyi haline erişmektir derken ben

Nasıl oldu da seni görmedi gözlerim? Bilmiyorum…

Nasıl oldu da böylesine bir küslükle ben yola devam edebildim? Bilmiyorum…

Nasıl oldu da seni yok sayarak, öyküyü kazanacağımı zannettim? Bilmiyorum…

Kelam bu kadar önemliyken, nasıl oldu da selamı es geçtim!

Nasıl bir ego savaşıydı yaşanan?

İki dikenli telin birbirine sürtmesi gibiydi çıkan kıvılcım

Sen öyle dedin, yok sen öyle anladın

 “En” olma savaşlarıydı belki de…

Sahiden kim kazandı bu çatışmayı şimdi? Bilmiyorum…

Ayla’m…

İkimizde öldük, ama seni gömdüler…

Bu, Ayşe’nin onlarca geç kalışından biriydi oysa… Bu kadar sert tokat yememişti hiç.

İşte mühlet bu kadar önemliydi! Zaman var zannederken, ne malum belki de uzaklar yakındı.

En doğru zamanı beklemeli derken… Artık hayaller, cennet komşuluğuna evrildi.

İşte kıssadan hisse bu ola ki…

Doğru zaman, tam da bu zaman!

Ertelenenlere hemen şimdi başlanmalı,

Sırtımızı döndüğümüz o kapıları, hemen şimdi çalmalı,

Çalmalı, pişmanlık kapıya dayanmadan,

Öyküler yarım kalmadan,

Mühlet tamamlanmadan, 

Hayattan azlolun emri gelmeden!

Kim bilir belki de bu sözler vesile!

Kim bilir belki de bu son çağrı!