İçi Dışı Bir!

 

İÇİ DIŞI BİR!

Metronun durağa yanaştığını görünce merdivenlerden koşarak inmeye başladı. Son anda en yakın vagona atabilmişti kendini. Kalabalık onu, cüce vatoz balığı gibi yapıştırmıştı cama.

"Ne diye koşuyorsam, sanki on dakika sonra gelene binsem ne kaybedeceğim; kalabalık aynı kalabalık. En azından nefes nefese kalmazdım." diye düşündü. Resmen burnundan verdiği soluk cama buğu yapıyordu.

Bu saatlerde böyle olurdu metro; kalabalıkta tutunmasına bile gerek kalmaz, sağından solundan, önünden arkasından insanlarca desteklenirdi. Bir durak sonra bir adım geriye atıp kapıdan anca uzaklaşabildi. Hala hızlı hızlı soluyordu, nefesi tam düzelmemişti.

"Hamlamışım, alt tarafı üç beş merdivenden koştum nefes nefese kaldım." diye düşünürken birden ufak bir boşluktan camdaki yansımasını gördü. Yüzünde, ortamın havasızlığından ve nahoş kokusundan dolayı oluşan tiksinme ifadesi vardı. Dışarıdan bakınca bunun mimiklerine yansıyabileceğini düşünmemişti. Daha doğrusu şuan tiksindiğinin bile farkında değildi. 

"Tiksinirim tabi, bir deodorant kullanmak bu kadar mı zor,” diye düşündü mimiklerini haklı çıkarmak için. Sonra aklına bir soru takıldı…

"İnsan dışarıya yansıttığı her davranışını kontrol edebilir mi acaba?"

Bunu düşünürken hafiften boşalan vagonda etrafına bakmaya başladı. Köşede oturan yirmilerinde kız elinde telefon, yüzünde samimi bir gülümseme ve hoş bir kızarıklık vardı; "Kiminle mesajlaştığını tahmin etmek pek zor değil," diye düşündü.

Hafifçe sola dönerek çaprazında ayakta duran şık giyimli adama baktı. Onda da kendisininkine benzer bir tiksinme ifadesi vardı. Kılığı kıyafeti jilet gibi, takımı ortamla tezatlık oluşturuyordu. 

"Acaba bu adam da yansımasını görse benim gibi şaşırır mı yüzündeki ifadeye. Yoksa dışa yansıyan görüntüsünün farkında mı? Bence değildir ya," diye düşünceler geçiyordu  içinden.

Hemen adamın önündeki koltukta oturan iki kadına kaydı gözleri. Fısır fısır bir şeyler konuşuyorlardı. Az daha izleyince karşı koltuktaki mavi saçlı kızla alay ettikleri anlaşılıyordu bakışlarından ve yüzlerindeki alaycı ifadeden.

"İnsanlar hiç dışarıdan nasıl görünüyorum diye düşünmüşler miydi acaba? Hiç kendilerine başka birinin gözüyle bakabilmişler miydi? Peki ben nasıl görünüyordum acaba? İnsan sürekli bunu düşünerek yaşayamaz ki."

Bir arkadaşım vardı; poz verirken hep aynı pozu verirdi, çok da güzel çıkardı, imrenirdim.  Bir gün sordum; nasıl hep aynı fotojenik pozu verebiliyorsun diye? Meğer aynanın karşısına geçip günlerce çalışmış en güzel nasıl poz verebilirim diye.

Her hareketimiz için böyle mi yapmak lazım? Kızgınlığımı, gülüşümü, alayımı, dedikodumu, iğrenmemi en estetik şekilde nasıl yansıtırım diye çalışmak mı lazım? Ama insan her davranışını kontrol edemez ki. Buna etki eden gerçekten bir şey olmalı.

Bazı insanlar kızmaları gerektiğinde bile sakin kalabiliyorken, bazıları nasıl tüm köprüleri yıkıyor. Bazıları çok nahoş bir durumla bile karşılaşsa olgunlukla karşılayabiliyorken, bazıları da ufacık bir şeyi bile kınıyor. Nasıl oluyor da aynı duruma bazıları çok güzel tepki verirken, bazıları eline yüzüne bulaştırıyor. Bunun bir sebebi olmalı.

Bunları düşünürken yan tarafta boşalan koltuğa oturdu.

Oturmuş olmanın verdiği rahatlıkla, geçen bir sohbet ortamında bir arkadaşının söylediği cümleleri hatırladı. "Benim kalbim temiz diyenleri hiç anlamıyorum. Dışardan bakınca bir sürü yamukluğu var. Ama nasıl oluyorsa kalbi temiz. Bir kere insan içindeki en kötü düşünceleri, hisleri en derinlere gizler. Başka insanların şahit oldukları içindeki günah dağının sadece görünen kısmıdır. Çok daha fazlası kalbinde saklıdır. Yani çok net bir şekilde diyebiliriz ki insanın kalbi davranışlarından daha kirlidir. Bir insanın davranışlarındaki kire bak; kalbi ne kadar temiz oradan anla."

Şimdi anladım onun ne demek istediğini. İnsan içinde ne varsa dışarıya da onun seyrelmiş halini yansıtıyor. Ne kadar kontrol etmeye çalışsa da elinde değil, kalbi davranışlarına yansıyor. O zaman davranışları da kalbini ele veriyor.

Peki bu döngüyü nasıl kırar insan? Acaba davranışlarında sakınma yoluna gitse kalbi de temizlenir mi? Kalbi temizlenirse davranışları da güzelleşir mi?

Evet evet, davranışlarını güzelleştirmeye niyet etse, kötü davranışlarından da sakınma yoluna gitse, davranışları güzelleşir. Kalbi temizlenir. Kalbi temizlendikçe davranışları daha da güzelleşir. Demek ki; içi dışı bir insan yok. İçi davranışlarına elinde olmadan yansıyan insan var. Bu yansımayı düzeltmek de insanın elinde.

Uzun zamandır bu kadar irdelememişti hayatı. Sıradaki istasyonda inmek için kapıya yöneldi. Yorgun ama huzurluydu.