Ey İsraf Neredesin?

İsraf var yine ülkemin sokaklarında

Tüketmek, hayat refleksimiz oldu bu günlerde!

Ekmeğin bayatını çöpe atmak,

Modası geçen kıyafetten tek seferde vazgeçmek,

Topuklu ayakkabının bilmem kaçıncı tonuna sahip olmak,

Pek olağan gelir oldu hepimizin gündemine.

Mutluluğu objeye bağlayalı,

Gülmez oldu yüzlerimiz eski insanlar gibi!

Her yeni aldığımız yetmedi mutluluğumuza, bir daha aldık.

Sonra bir daha... Bir daha…

Alınan her yeni eşya dolaplarımızı biraz daha şişirdi,

Şişirdi de mutluluğumuza yetmedi!

Oysa yıllar birbiri ardına devrilirken,

Mutluluk, ne umdun ne buldun meselesiydi sadece

Umdukları o kadar çoktu ki insanın,

Buldukları ona yetmedi.

Oysa almak kolaylaştıkça, harcamak da kolaylaşmıştı!

Vazgeçmek kolaylaştıkça, sevmek…

Sever gibi yapmak… Hisleri tüketmek belki de…

“Duygu müsrifliği, trend hastalığı hayatımızın!” dedi adam.

Sahi ne ağır sözdü bu böyle!

Sözleri, eşyaları, parayı harcarken, duyguları da es geçmedi insan.

Sınırsızca aldı, sınırsızca hayatına kattı birilerini.

Aynı şekilde fütursuzca da çıkardı.

Sağlığını bile müsrifçe harcadı insan…

Yedikçe yedi… Yedi de doymadı, durmadı bir an olsun.

Yaşlılık vücudun kapısını elbette ki çaldı.

Gün doğmadan uyanmaya başladı son zamanlarda

Oysa yıllar önce uyanamazdı bir türlü.

Aynada gördüğü kadına baktı.

Gözlerinin ışığını nerede kaybetmişti acaba?

Ellerini inceledi dikkatlice, kırış kırıştı…

Dolaplarına baktı, hiç kimseye verilmemiş onlarca çul…

Bunlar nerelerde, kimlerle giyilmişti, ne zamandı?

Adetlerce tabaklar vardı mutfakta, kimsenin kullanmadığı…

Baktı telefon rehberine, kimsenin aramadığı, aranmadığı kayıtlara

Sahi kim kalmıştı ki yanında?

Keşke ilk söylenenler, ilk söylenildiğinde anlaşılsaydı!