Dünyayı Sen Mi Kurtaracaksın?

 

DÜNYAYI SEN Mİ KURTARACAKSIN?

Esra, hayatın içinde hiç durmadan koşturan, dinlenmeyi çok beceremeyen bir insandı. Bir yandan okulda öğretmen, bir yandan evinde çocuklarının annesi, bir yandan iyi bir komşu, bir yandan da sürekli akrabalarına ve çevresine faydalı olmaya çalışan bir insandı. Nörolojik olarak bir işten başka bir işe geçince dinlenmiş olmaya kodlanmıştı.

Etrafındaki insanlardan sık sık duyardı bu sözleri; "Ne kadar çok çalışıyorsun, yeter dur biraz. Hiç yorulmuyor musun? Sen durmak nedir bilmez misin? Hala kişisel gelişemedin mi; nedir bu eğitimler? Dünyayı sen mi kurtaracaksın?"

Çocukları uyutmuş, akşamdan pazar kahvaltısının alt yapısını hazırlamış, makinadan çamaşırları çıkarıp sermiş, evi toplamıştı. Her günün sonunda olduğu gibi yine yorgundu, yastığa beş kala eklem ağrılarından imkan bulabilirse uyuyacaktı. Ama adından mı nedir, gece yolculuklarını sever, kendi iç aleminde gezinip her akşam yatmadan önce bir durum değerlendirmesi yapardı.

Çayını yudumlarken düşündü.

Okulda bu kadar çalışan, bir yandan öğrencileriyle ilgilenip bir yandan sosyal faaliyetler yapan, güler yüzlü, öğrencinin derdiyle dertlenen bir öğretmen olduğu için kendi zümresinden birkaç öğretmenin gözüne batıyordu. Onunla alay edip, "Dünyayı sen mi kurtaracaksın?" diyorlardı.

Hakikaten dünyayı o mu kurtaracaktı?

Evet, dünyayı kurtarmayacaktı belki ama bir gencin hayata hazırlanmasına, toprağının güçlenmesine katkıda bulunacak, belki dünyayı kurtaracak olan neslin yetişmesini sağlayacaktı.

Aslında dünyayı kurtarma gibi bir derdi yoktu; tek derdi kendini kurtarmaktı…

Çünkü bu hayatın bir oyalanma yeri olduğunu bildiği için; oyalanmadan, yaşam amacına uygun deliller ve ispatlar ortaya koymaya çalışıyordu. Tek derdi, önü ve başı belli olmayan hayat yolculuğunda sadece bir durak hükmünde olan dünya hayatının hakkını verebilmek, tek bir durakta yapıp ettikleri ile bundan sonraki durakları iyi bir şekilde dizayn edebilmekti.

Akrabaları ona kızıyor, neden bu kadar koşturup yoruluyorsun, evin aşevi gibi, sürekli misafir. Dünyayı sen mi kurtaracaksın Esra?

Hayır, benim kimsenin kurtarıcısı olmak gibi bir derdim yok. Tek istediğim şey bir insanın hayır öyküsünde adımın geçmesi… Köyden şehre gelen akrabaların kalacak yeri yoktu, hayat çok pahalıydı, gurbeti bilirdi, buna rağmen o insanlar zor durumdayken sıcacık evinde çayını konforlu bir şekilde yudumlayamazdı.

İçine sindiremiyordu, neden insanlar onu anlamıyordu. Dünyayı o kurtarmayacaktı ama dünya hayatında yapıp ettikleriyle daha sonraki hayatını kurtarabilirdi…

Kimileri onu sonuç odaklı olmakla suçluyordu, bir sürü eğitim versen ne olacak, önce kendini toparla diyorlardı. Ama Esra şunu çok iyi biliyordu ki; insanın şifası insandı. İnsan insanın elinden tuttukça kalbindeki parçalar yerine oturup eller birleşecek ve yeniden kardeş olacaklardı. Tüm yapıp ettiklerinin içindeki insan sevgisinden kaynaklandığını anladı. İnsanı sevmeyenin anlayamayacağı bir şeydi bu.

O nedenle gülümsedi. İçi rahattı. Kim ne derse desin bildiği yoldan devam etmeye kararlıydı. En son gittiği bir eğitimde ne duymuştu:

"İnsanlar baskı anında dönüp sebeplerine bakarlar. Sebebiniz ne kadar sağlamsa o kadar baskıya karşı dayanıklı ve sağlam durabilirsiniz."

Esra kalbini yokladı, sebeplerine baktı, çok sağlamdı.