Acı Makinası

 

ACI MAKİNASI

En sevdiği arkadaşının havaalanında kendini karşılayacak olması ne güzeldi. Keyifli bir uçak yolcuğundan sonra aşık olduğu şehre, İstanbul’a inmişti. Güzel olmasına güzel ama bir o kadar korkutucu, karmaşık ve yorucuydu. Tıpkı arkadaşı gibi… Kapıda bekleyen arabaya biner binmez can dostu ile sarılmış koklaşmışlardı. Yasemin çıtı pıtı sevecen bir mühendis idi. Ama hayatından hep bir memnuniyetsizliği vardı. Hiç ağzından şöyle kendini öven, hayata dair olumlu bir şey çıkmazdı. Ayşe en yakın arkadaşını yol boyunca sadece izledi, aradan o kadar zaman geçmesine rağmen hiçbir şeyin değişmemiş olması onu şaşırttı. Çocukken de ağlak, memnuniyetsiz olan ruh hali hiç terk etmemişti sevdiği dostunu. Her şeye bir bahane buluyor, yolda giden adamlara saydırıyor, etrafındaki insanlara ayar olup duruyordu. Can çıkmayınca huy çıkmaz diye buna denirdi. Neyse konuyu değiştireyim diye düşündü ve;

- "Eee, gönül işleri nasıl gidiyor? Anlat bakalım, var mı birileri?"

- "Aman, beni kim ne yapsın? Yok tabi."

- "Niye öyle diyorsun, hoş bir hatunsun, mesleğin var, okuyan kafa yoran birisin, bir sürü güzel yönlerin var."

- "Aman ne bileyim! Sıkıcı bir insanım, sanki kimseyi mutlu edemezmişim gibi geliyor…"

- "Kimseyi mutlu etmene gerek yok ki! Sen kendin mutlu ol yeter."

- "İyi de o dediğin öyle kolay olsa…"

Oysa ne kadar kolaydı. Mutlu olmak için her an aldığımız nefes yetmez miydi? Baktı olmayacak, "Hayırlısı olsun," diyerek konuyu kapattı. Sonra içinden gelen sesi dinleyerek bir can havliyle;

"Canım arkadaşım, sen içindeki o acı makinasını ne zaman kapatmayı düşünüyorsun? Bunun bir aç kapa ya da durdurma tuşu yok mu?" dedi.

Arkadaşı şaşkınlık içinde gözlerini belertip;

- "Ne nasıl yani?" diyebildi.

- "Ne bileyim, kendimi bildim bileli seni tanırım, farkında mısın hiç kendine merhamet etmiyorsun. Sanki içinde bir acı makinası var sürekli olumsuz düşünceler, negatif duygular, bir eleştiri hali… Neden kendine eziyet ediyorsun?"

Bunu duyan can dostunun o güzel gözleri dolmuştu. Bu sefer de teselli etmeye çalışarak ellerini tuttu ve;

- "Ya bak, ne olur üzülme, seni üzmek için söylemedim, sadece bunu bir düşün…"

- "Haklısın aslında, ben de biliyorum çok yorucu bir insan olduğumu. Biliyor musun iş yerinde çalışanlar da benden kaçıyor. Hiç arkadaşım yok. O kadar mutsuzum ki her yere mutsuzluk saçıyorum."

- "Hayır, mutlu olmak insanın içinde olan bir şey, dışarda aranıp da bulunacak bir şey değil ki! Belki, bu kadar mükemmeliyetçi olmasan…”

- "O nedenle yuva kuramadım, her şeyin olmuşken en güzeli olsun kafasından…"

- "Ama insanın egosu öyledir ya; "Ya hep ya hiç!" ister, "Olmuşken iyisi olsun," der. Basite, aza disipline olmakta güçlük çeker. Oysa hayat öyle değil ki, insanın olduğu her yerde eksiklik var. Az az çoğalır her şey…"

- "Peki ben bu acı makinasını nasıl susturacağım? Neden başkaları gibi mutlu olamıyorum?"

- "Öncelikle her fırsatta kendini hor görmeyi bırakmalısın. Sen kendine ne kadar değer verirsen çevren de sana o değeri verir. Sen kendini beğenmezsen, kim seni beğenir? O kadar acımasızsın ki sana senden başka düşmana gerek yok vallahi. Kendine merhameti olmayanın bir başkasına merhameti nasıl olabilir?"

- "Merhamet… Bana ne kadar uzak bir kelime…"

- "Evet, şimdi uzak ama dediğim gibi, tek bir adımla başlayabilirsin. Nefsine zulmetmeden bu hayatı yaşamanın yollarını arayalım mı beraber?"

-"Olur, nasıl yapacağız?"

-"Öncelikle gülümseme ile başlayabiliriz, aklıma ilk gelen bu oldu. Çünkü gülümseme kadar insana iyi gelen bir şey yok. En masrafsız, en kolay, en rahatlatıcı faaliyet. Ve biliyor musun sana da çok yakışıyor!"

-"Gerçekten mi? Şöyle doya doya gülümsemeyeli ne kadar zaman olmuş… İyi ki geldin arkadaşım, azar azar bu makinanın sesini kısmanın zamanı geldi o halde! Hadi sahile gidip gülümseyerek bir balık ekmek yiyelim!"