PEMBE PANJUR

Sabah saat ondu, aile apartmanı çok sessizdi çünkü herkes işe gitmişti. Görümcesi de tam o saatte evden çıkıyordu. Üçüncü kattan inerken ağlayan gelini kapıda buldu. Bu olay onu hiç şaşırtmadı çünkü son üç aydır sık sık onu bu şekilde buluyordu.

Ayşe, Mehmet’le altı ay önce evlenmişti. Zorla mı evlendirdiler diye merak ediyorsanız, hayır. Birbirlerini severek evlendiler. Mutlu olmak için evlendiler. Peki o zaman bu kız niye kapıda oturup ağlıyordu? Ayşe’nin zihninde hayal ettiği evlilik ile yaşadığı hayat arasında çok büyük bir fark vardı da ondan. Denizler kadar büyük bir fark...

İnsanlar evlendiğinde ne ister? Karşıdaki kişi beni mutlu etsin, gezdirsin, bütün isteklerimi yerine getirsin, değil mi? Bazı şeyleri de ben söylemeden yapsın, kendisi düşünsün diye bekler. Gerçek hayat böyle mi peki? O güzel hayallerden sonra gerçek hayata dönmek çok acı olabiliyor. Evliliklerinde hiç mutlu olmadı mı bunlar? Oldular tabii... Ama bu yaklaşık balayı bitimine kadar sürdü. O zamanlar haftada üç kez dışarda yemek yeniyordu. Mehmet işten erken çıkıyordu, koşarak eve geliyordu. Arada birbirlerine küçük sürprizler yapıyorlardı. Hafta sonu hep gezmeye gidiyorlardı. Peki şimdi ne değişti? İnsanlar aynı insanlar, ev aynı ev ama yaşanan olaylar bambaşka. Mehmet bırak işten erken çıkmayı eve sürekli geç geliyor. Artık dışarda yemek yemek istemiyor. Ayşe’ye “Annem gibi lahana çorbası yap” diyor. Ayşe’ye yaptığı en büyük sürprizi de eve giderken ekmek alması oluyordu. Gezmeleri de yavaş yavaş sıfıra geldi. Nereden nereye…Hayaller... Hayatlar...

Ayşe de hep evliliklerindeki bu problemleri çözmeye çalışıyordu. Ne yapabilirim, nasıl düzeltebilirim? Neyi yanlış yapıyoruz? Bu adamı nasıl eve sokabilirim? Bir sürü şey deniyordu ama hiçbir şey işe yaramıyordu. Ayşe de aslında çok akıllı bir kızdı. Üniversiteyi iyi bir derece ile bitirmişti. Matematikte çok zor soruları çözebiliyordu, bir sürü formülü aklında tutabiliyordu ama evlilikte mutluluğun formülünü bulamıyordu. Evliliğin soruları ona çok zor geliyordu. Bir türlü gerçek cevabı bulamıyordu. Bu yüzden de artık Mehmet işe gittikten sonra kapıda oturup ağlıyordu. Ne yapacağını bilemiyordu. Dışarıda cevabı bulmaya çalıştı.

Annesine gitti, annesi “Geçer alışırsın, sabırlı ol” dedi. İnternette aramaya başladı “Evliliğin başı kötü ise devamı daha da kötü olur” diye bir bilgi buldu. Ama onlarınki kötü başlamamıştı. İyi başlamıştı sonra kötü olmuştu. Bu da işine yaramadı. Kayınvalidesine gitti, o da “Kızım sen uyumlu ol, yuvayı dişi kuş kurar” tavsiyesinde bulundu. Kafası daha da karıştı, neye uyumlu olacaktı, yuva yapmak ne demekti? Gerçekten bir evliliğin ne olduğunu bilmeye ihtiyacı vardı. Kadının yapacakları neler, erkeğin görevleri nedir? Gerçek ailenin ne olduğu bilmeden aile olmak çok zordu. Okulda, işyerlerinde görevler, sorumluluklar net, hatta bazen kâğıda yazıp eline veriyorlar insanın. Evlilikte ise yok böyle bir şey. Nereye bakacak, nereden öğrenecek insan, gerçek bir aile nasıl olur? Eğer bunların gerçeğini bilmiyorsa, insan evlenir ama aile olamaz, evi alır ama yuvayı kuramaz. Çocuk sahibi olur ama o çocuğu yetiştiremez.

Hayatta çok şey ile ilgili bilgi sahibiz. Üçgenin iç açılarını kolayca hesaplayabiliriz, bir havuz kaç saatte dolar, kaç saatte boşalır hesaplarız. Tarihten insanların neler yaşadığını anlatabiliriz, savaşların yıllarını bilebiliriz. Ama ne yazık ki yaşarken işimize yarayacak en önemli dersleri okulda bize öğretmiyorlar. Aile nasıl oluruz, evi nasıl kururuz, çocuğumuzu nasıl yetişmeliyiz? Peki bunları nereden öğreneceğiz, kimden öğreneceğiz? Gerçekleri nerde bulacağız?

Bunları düşünürken Ayşe görümcesinin kendisine uzanan elini fark etti. “Gel, kalk artık” diyordu gülümseyerek. Eve geçtiler. Ayşe elini yüzünü yıkadı. Görümcesi konuşmaya devam etti. “Bir problemi çözebilmek için önce onun gerçeği bulmamız lazım.” Ayşe “Problemin gerçeği mi var?” diye şaşırarak sordu. Görümcesi “Evet ve her gerçek problemin yanında mutlaka gerçek çözüm saklıdır.” Ayşe daha da şaşırdı “Keşke bize bu gerçekleri öğretselerdi!”