Ne Fark Eder

 

NE FARK EDER

Gülfidan yedi kardeşin üçüncüsü olarak dünyaya gelmişti. Annesi son kardeşinin doğumu sırasında vefat etmişti. Toprağa annesini ve kardeşini birlikte vermişlerdi.

Henüz on iki yaşında iken en küçüğü iki yaşında olan kendisinden küçük dört kardeşine annelik yaparak büyümüştü.

Babası merhametli yumuşak huylu bir insandı ve evlatlarını da pek severdi. Türkiye'nin 1940’lı yıllarında yaşayan bu aile ortalama olarak bütün ülkenin yaşadığı yokluk ve sıkıntıları birebir yaşıyorlardı. Kendisinden büyük iki ablası on dört, on beş yaşlarında evlendirilmiş. Kendisi evin en büyük ablası olmuştu. Kardeşlerine çok düşkün, onlarla elinden geldiğince ilgilenmeye çalışan biriydi Gülfidan. On sekiz yaşında o da  kendisinden on iki yaş büyük birisiyle evlendi.

Gülfidan; hareketli, canlı, kıpır kıpır, yerinde duramayan, sürekli dışarıda olmayı seven, insanlarla iletişim kurmayı seven biriydi. Evlendiği kişi ise kendisinin tam zıttı; yavaş hareketi çok sevmeyen, dışarıda olmaktan çok hoşlanmayan, temizliği seven, düzen tertip arayışında olan bir insandı. Birbirlerinden farklı özelliklerinden dolayı sıkıntı yaşıyorlardı. Gülfidan dışarıda da vakit geçirmek istiyordu. Eşi ise daha çok evde vakit geçirmeyi isterdi. Hatta bu istek o kadar fazlaydı ki; evin geçimi ile ilgili, çocukların ihtiyaçları ile ilgili belli sıkıntılar yaşanmasına sebep olmuştu.

Her ikisi de kendi dediğinin olmasını istiyordu. Diğeri acaba ne istiyor, neye ihtiyacı var diye hiç düşünmüyorlardı. Yıllar, artan maddi sıkıntılarla, birbirlerine uyum sağlamakla uğraşırken geçmişti ve bu arada yedi çocukları olmuştu. Gerçi Gülfidan on doğum yapmıştı ama üç tanesini kaybetmişlerdi, diğer yedisi hayata tutunmayı başarmışlardı.

Çocuklardan kimi mutfağı üstlenmişti, kimi yemek yapmayı, kimi temizliği, kimi bulaşığı... Büyükler küçüklere baka baka yıllar birbirini kovaladı. Çocuklar büyürken bir şekilde annelerinin evdeki boşluğunu doldurmaları gerektiğini çabuk öğrenmişlerdi. Çocukların hepsi bir şekilde marifetlerini geliştirip, kendi yeteneğine göre kendini geliştirip hayata atıldı. Hepsi evlendi, kendi yuvasını kurdu. Onların da çocukları oldu. Büyüdükleri evde yaşanan eksiklikleri gören çocuklar, o eksiklikleri kendi yuvalarında yaşatmamak adına, tam da zıttı yönde kendilerini yetiştirdiler. Kırklı yılların yokluğu sıkıntıları, doksanlı yılların imkanlarına evrilmişti. Çalışan herkesin bir şekilde o çalışmanın karşılığını aldığı, maddi refahın olduğu ve kendi hayatlarında geçmişlerine göre ekonomik seviyesi yüksek imkanlara sahip yuvalar kurmuşlardı. Babaları öldükten sonra annelerini yanlarına almışlardı. Kardeşler bir süre sonra annelerinin Alzheimer olması sebebiyle onun sağlığı ve bakımı ile ilgili birbirlerine dayanışmaları sırasında yaptıkları sohbetler çok manidar olmaya başlamıştı.

Yokluk sadece maddi yokluk değildi. O yıllardaki elektriğin yokluğu, paran olsa da alamadığın tüpün yokluğu, alamadığın yağın yokluğu, alamadığın gaz yağının yokluğuyla, ekmeğin yokluğuyla ve benzeri yokluklarla birbirinden değişik imtihanlar yaşamışlardı.

İmkanların arttığı bolluk ve refahlı yıllar başladığında herkes rahatlığa alışmıştı. Biri bir tane bir şey yaptığında diğerinin ne kadar az şey yaptığını görmeye başlamışlardı. Herkes kendi yapıp ettiklerini ortaya koyup karşı tarafla ilgili suçlayıcı konuşmaları oluyordu.

Gülfidan artık onca yıldan hiçbir şeyi hatırlamıyor; anıları, geçmişi tamamen silinmiş, sadece yatıyor ve mecburi ihtiyaçları karşılanıyordu. Annelerinin başında birbirleriyle sohbet ederken şunu fark ettiler. Aslında insanın varlıklı ya da varlıksız oluşu, genç ya da yaşlı oluşu, zengin ya da fakir oluşu yaşayacağı olayları pek de değiştirmiyor.

Olaylar insanlar ne olursa olsun yaşanacak şeyler çok da farklı değildi.

Herkes ve hepimiz bu hayata sınanmak üzere gelmiştik ve herkes bir şekilde sınavını vermeye çalışıyor.

Bu hayatta sınavımızı verirken bizim tepkilerimizin ne olduğu, imkanlarımızdan çok daha önemli.

Acıyla ve hazla test edildiğimiz bu hayatta hangi yılda doğduğumuz, hangi cinsiyette olduğumuz, hangi ülkede yaşadığımız, hangi aileye mensup olduğumuz ne fark eder ki?

Sonuçta bizden beklenen doğru yerde, doğru zamanda, doğru tepkiyi vermek.

Peki, insan nasıl doğru tepki verebilir?