Hedefine Neden Varamaz İnsan?

 HEDEFİNE NEDEN VARAMAZ İNSAN?

Ahmet bilgisayar başında yapacağı işleri listelerken bir yandan da çayından bir yudum aldı. Çayını yudumlarken gözü bilgisayarın arkasındaki fotoğrafa takıldı. Fotoğraf bundan beş yıl önce çekilmişti. Fotoğrafta beş kişi vardı, yemyeşil arka fonuyla tam bir kartpostal gibi duruyordu. Arkadaşlarıyla günübirlik gittiği bir kamp sırasında çekilmişlerdi o fotoğrafı. O zamanlarda yaşadıklarını düşürdü aklına o kare. Yaşadığı sevinçleri, kalbini sıkıştıran olayları hatırladı. Ne garip diye geçirdi içinden. İnsan en çok canı yandığı olayları hatırlıyor, o sıkışıklıkları hatırlıyor. Mutlu anlar ise çoğunlukla daha arka planda kalıyordu.

Ahmet de o vakitler yaşadığı o sıkışık hallerini, o bunalmış ruh halini hatırladı. Çok keskin bir his olmasa da arka planda hep açık kalan bir şarkı gibiydi hissettiği aslında. Varlığını sürdüren ama kendini çok göstermeyen bir his. Bu hissin tanımını şimdi yapabiliyordu çünkü şu an o his hakimiyetini kaybetmişti.  O zamandan bu zamana ne değişti diye sordu kendi kendine. Detaylıca düşünmeye koyuldu.

Üniversiteden mezun olduktan sonra iş arayışına başlamıştı. Bir süre iş ile ilgili süreci ilerlemeyince en azından boş kalmayayım diyerek yüksek lisansa başvurdu. Başvurularından çok ümitli değildi, deneyim kazanmaktı önceliği. Mülakatlar nasıl oluyor, öğreneyim sonrakilere de hazırlıklı girerim diyordu. Ama ilk başvurusu, mülakatı olumlu geçti ve yüksek lisansa başladı. Çok hızlı olmuştu her şey. Onun öncelikli planında yüksek lisansa başlamak yoktu ama bir anda kendini yine okul sürecinde bulmuştu.

Ahmet’in hala bir işi yoktu. Ama en azından bir meşguliyeti vardı. Belki yüksek lisansı bitirir, doktoraya devam eder, okulda kalır, öğretim görevlisi olurdu. Bu da iş için bir seçenekti onun için. Ahmet önünde bir sürü seçenek olduğunu düşünüyordu o zamanlar. O olmazsa bu, bu olmazsa şu, şu olmazsa onu yaparım ya diyordu. Ama unuttuğu bir şey vardı.

    Hayat seçimlerimizden ibaret.

Bir seçeneği seçtiğimizde diğerinden vazgeçmek zorundayız.

Her seçim bir vazgeçiştir.

Ahmet ne serden, ne yardan geçmek istiyordu. Tüm seçenekleri önünde dursun istiyordu. Her an her istediğine ulaşmak istiyordu. Ama bu da olmuyordu. O kendine en uygun seçeneği seçip, risk alıp birini kendine hedef olarak seçmedikten sonra hayatında hiçbir ilerleme olmuyordu. Hep durgun bir su gibi kalıyordu. Arada yağan yağmurlar hareketlendiriyordu onu. Ama kendi akışı yoktu hayatta. Kendi akışını sağlayamamış bir insan hayatı dışarıdan da müdahaleye çok müsaitti. Etrafından “Bence sen öğretim görevlisi ol, sana çok yakışır.”, “Bak bunca yıl okudun, boş yere mi dirsek çürüttün onca sene okullarda, artık mesleğini eline alma vakti. Bak amcanın oğlu ne güzel polis oldu. Örnek al biraz.” gibi cümleleri çok sık duymaya başlamıştı. O kendine bir yol çizmedikçe, etrafındakiler onun yolunu çizmeye çok meyilli oluyorlardı.

Ahmet masasının sağında kalan pencereden gelen korna sesleriyle düşüncelerinden uzaklaştı. Çayından bir yudum daha aldı. Yaptığı listesine tekrar odaklandı. İşini tamamlamak için içinde daha büyük bir heves geldi. “Bu benim hayatım.” dedi içinden, “Hayatımın sorumluluğu, gittiğim yön, hedeflediğim yol da benim.” Daha önce de pek çok kere kendine hedef belirlemişti ama hedefi yolundaki sürece değil de hedefin sonucuna o kadar takılmıştı ki bir adım ilerleme kaydedemiyordu. Sonuca odaklanmak onu daha da geri düşürüyordu. Şimdi ise onda farklı olan şey, ulaşmak istediği sonuca takılmadan, o sonuca yaklaşabilmek için elinden ne gelirse yapmaya çalışıyordu. Sürecin keyfini yaşamaya çalışıyordu.

Sonuçlar bizim elimizde değil çünkü biz sadece sebebi oluşturmaktan sorumluyuz bu hayatta.

Ahmet bu cümleleri tekrarladı içinden. Vereceği kararların sorumluluğu, neyi neden seçtiği kendisine aitti. Bu düşünceler onu rahatlamaya başladı. Aslında ne de çok kasılmıştı, her şeyi yapmaya çalışırken. Ne kadar çok sonuçları kontrol etmeye çalışmıştı. Halbuki sadece sebepleri oluşturacak adımları atacaktı, hedefine uygun şekilde.

Bu farkındalıklar Ahmet’e iyi gelmişti. Çünkü artık hedefine yaklaşabilmek için daha çok motivasyona sahipti. Sanki ortalıkta debeleniyordu da, şimdi bir yol, bir yön bulmuştu.

Artık neyi neden istediğini düşünerek, hedefine uygun adımlar atacaktı. Hedefine ulaşmak için elinden geleni yapacak ama sonucuyla da o kadar da ilgilenmeyecekti. Çünkü o hedefe yaklaşmanın vermiş olduğu hazzı da deneyimleyecekti.

Ve önünde onu bekleyen upuzun yolun, ilk adımını atıyordu…