Af Yolculuğu

 

Yıllardır ertelenmiş yolculuğa çıkmanın şimdi tam sırası…

Zaman, sadece yüzümüze kırışıklıklar mı düşürüyor dersiniz?

Peki ya diğer izler?

Hayat amacımı sorgulamaya başladığım yerde, kendimi bambaşka bir eşikte bulmuştum.

Şimdi tüm koşturmalardan sıyrılmak gerekti. 

Vakit hesaplaşma zamanı…

Bu seyahatin adı “AF YOLCULUĞU”

Yolculuğa çıkabilmek bir hayli zaman aldı.

Yıllardır istediğim ama harekete geçemediğim bir düğümdü sanki geçmiş.

Bir türlü el frenini indirip, gaza basamamıştım.

Ta ki o sözleri duyana kadar…

“ Hey insan. Ne sandın kendini?

Eşin hata yapsa ve bunu umursamasa, ağzının ucuyla özür dilese

Ne kadar memnun olurdun?

Ya sen hata yaptığında?

Bir özürle kapansın her şey,

Isıtıp ısıtıp önüne getirilmesin, uzatılmasın isterdin, öyle değil mi?

Peki defalarca hata yaptığın kapıya nasıl gideceksin, bunca yığıntı ile?

Bir mahcubiyet duydun mu?

Pişman oldun mu yaptıklarından?

Vicdanının ipine sarıl da, bir düşün bakalım.”

Bu sözler tokat gibi çarpmıştı yüzüme 

Ne dedi bu adam şimdi?

Neydi affetmek? Nasıl olurdu?

Affetmeyen…

Affedemeyen…

Affedilebilir miydi?

 

Sahi affetmeyerek, kime kafa tutuyordum?

Ne sandım ben kendimi?

Önce fark ettim!

Her gün aynı konuya söylenerek uyanır mı insan?

Yıllarca bıkmadan, usanmadan aynı konunun çevresinde döner mi?

Yirmi yıllık olay hala nasıl ilk gün gibi öfkelendirebilir birini?

Hayatın bana verdiği her şeyle barıştım sonraları…

Kolay olmadı elbet ama… Kabul ettim!

Eşelemeyi bıraktım!

Herkes hayatın ona sunduğu soruya cevap veriyordu.

O cevap, bir seçimdi.

Ve seçimlerimiz bizleri bir kavşağa taşıyordu o kadar!

Bunu anlayınca, bir soluklandım.

Ve yaşadığım her şeyi, herkesi

Başta kendimi affettim!

Sildim çocukluk yıllarımın gözyaşlarını…

Gitmek istediğim yere baktım, bir de sırtımdaki yükü tarttım.

Anladım ki, bu yol bu yükle gidilmez!

Anladım ki, o yere bu yükle varılmaz!

Sonra döndüm içime

Ben de affettim…

Beni oyalayan en büyük hesaplaşmamı, affettim.

Beni hırpalayan en büyük terk edilişimi, affettim.

Dost kazıklarını, kayıplarımı, öfkelerimi, kırgınlıklarımı affettim.

Anladım ki;

Kurduğumuz her cümle, her varsayım, yaşadığımız her olumsuz anı

Biriktikçe küf tutuyor kalbimizde…

Takılı kaldıkça, süpürmeyince kapının önünü

Yığılıyormuş toz toprak eşikte…

Örümcek ağı bağlayan bir kalpten, daha iyilik sızar mı damarlarına?

Affettim.

Yarınları düşündüm, affettim.

Kendim için, hafiflemek için affettim.

Hesap günü affedilmek umuduyla, afettim.

Bu kadar kirli insan arasında,

Her geçen gün kararan dünya içinde,

Temiz kalma çabasında olanlara selam olsun…

Affetmek, affedilmek duasıyla…