Tek Olmak Yalnız Olmak Değildir

O HEP BENİMLE

Yalnızım ben, çok yalnızım. Kaderimmiş bu benim.

Bu boş duvarların arasında tutturduğum yalnızlık türküsüyle, kimsesizim.

Duymuyorlar benim çığlığımı! Sesim uzanmıyor hiçbir yere…

Sizlere söylüyorum, çok yalnızım…

Artık aynı sabahlara uyanmaktan, aynı geceleri devirmekten yorgun düştüm.

Günlerce üzerimden çıkmayan hırkamla, sindiğim koltuğun çukuru ve elime yapışmış kumanda…

En yakın arkadaş oldular bana.

Hey komşular size söylüyorum, ben çok yalnızım.

Yok mu kapımı çalacak kimse bu koca dünyada?

Yalnızlık sindi tüm evin duvarlarına.

Annem gittiğinden beri, anlamı kalmadı yaşamanın.

Ne yemek istiyorum, ne uyanmak bu yaşama.

Hatta nefes almak bile gelmiyor içimden.

Annecim sen neredesin, ben sensiz çok yalnızım!

Yazdığı bu şiiri okudu Eda günlüğünden. O günlerini anımsadı.

Nasıl da sıkışmıştı o günlerde yüreği. Annesini kaybetmesinin üzerinden birkaç ay geçmişti henüz. Atlatamamıştı bu kaybın üzüntüsünü. Uzun yıllardır annesiyle birlikte yaşadıkları eve sığamamıştı tek başına. Günler böylece sürüp gitmişti. Yas havası iliklerine kadar işlemişti.

Bir gün güneşin ilk ışıkları doğmuştu şehre. Uyur uyanık koltukta uzanıyordu. Sanki annesinin sesini duydu dışarıdan. Sıçradı bir anda.

Anneee…?

Günler sonra, kapının kenarında duran terliği ayağına taktığı gibi dışarı çıktı.

Anneee… Anneeemm nerdesin?

Yürüdü, yürüdü… Baya uzaklaştı evinden.

Sahile vardığında, işe giden insanların kalabalığına karıştı bir anda. Başı döndü. Herkesin yüzünde annesini aradı, ama O yoktu. Annesi hiç bir yerde değildi.  Kimse annesi değildi.

Yeni bir gün başlıyordu. Her yeni gün, yeniliklere gebeydi.

O an fark etti işte.. Koşturan insanları, minibüse tıklım tıkış binenleri, uçuşan kuşları, gezinen kedileri…

Herkes tek başına mücadele veriyordu. Aslında herkes tekti.

"Onlar da tekler" dedi gayrı ihtiyari yüksek sesle. Evet aslında herkes tek başınaydı.

Tek olmak bu kadar mı kötüydü? Ya da gerçekten bu kadar mı tekti? Bir sürü arkadaşı, akrabaları da vardı.

Rüzgar yüzüne vurdukça, nefes aldı derin derin.

Onca sıkışıklıktan çıkarmıştı hayat onu, bunu da atlatabilirdi.

Daha önce ne zor zamanları olmamış mıydı? Onca kez yükü omuzlarına ağır gelmemiş miydi?
Hepsinde hayat ona bir yolunu göstermişti, elbet yine çıkış yolu vardı.

Umut yayıldı damarlarında.

Hissettiği duyguları anlamlandıramadı. Eve gitti. Günlüğünü açtı..

Annecimmm sensiz nasıl yaşanır henüz bilmiyorum! Var olduğum ilk andan beri seninleyim.

Ama artık tek yaşamanın bir yolunu bulmam gerekiyor.

Herkes bir miktar tek aslında ve tek olmak yalnız olmak değil, öyle değil mi?

Hep söylemez misin sen? Gün gelir devran döner, gülenler ağlar, ağlayanlar da güler diye…

Anneciğim inanıyorum ki, günü geldi.

Devran kendi başına dönmüyorsa, koca dünyayı döndüren beni de mutlu günlere döndürür, değil mi?

Sabahki kuşlar cıvıl cıvıl uçuşabiliyorsa, ben de ayaklanırım yine, değil mi?

Sensiz yaşamak, seninle yaşamaya benzemeyecek biliyorum.

Yeni hayatıma bugün uyandım. Senin sesin vesile oldu bana.

Günaydın annecim! Bir gün kavuşuncaya dek, duam hep seninle.

Gözün arkada kalmasın. Derin uykudan ayıldım.

Ve fark ettim ki, ben yalnız değilim! Hiç bir zaman da yalnız olmadım.

İnsan sevdiği ile beraberdir, değil mi?

O hep benimle!  Benden öte, benden derinde…