Siz Hiç Gelincik Çiçeği Gördünüz Mü?

Siz Hiç Gelincik Çiçeği Gördünüz Mü?

Mevsimi bilmeseydiniz o geceyi Eylül’e ait sanırdınız. Serin bir Haziran akşamıydı.

Esen rüzgarın etkisiyle pencere ansızın açılarak genç kadını uyandırdı. Gözlerini açmasıyla kapatmak istemesi bir oldu. Duvarlara vuran ışığın yansıması yüzünü rahatsız etmişti. Oda dağınıktı. Belli ki yine geç saatte gelmiş ve hemen kendini yatağa atmıştı.

Burası bir otel odasıydı. Peki neredeydi? Bir an düşündü. O kadar çok seyahat ediyordu ki bazen hangi şehirde olduğunu hatırlamak için düşünmesi gerekirdi. Bu hareketliliğin ne zaman biteceğini düşünmek içinse artık geç kalmıştı. İş nedeniyle her hafta bir seyahat programı vardı. En sık zaman geçirdiği yerler havaalanları ve otel odalarıydı.

Farklı ülkeler görmek başta ona eğlenceli gelmişti. Ama zamanla eğlence bitmiş. Tüm renkler griye dönmüştü. Bu hareketlilik nedeniyle yaşlandığını ve yıprandığını düşünüyordu. Ayaklarında geçici de olsa biriken şişlikler onu geceleri rahatsız eder olmuştu. Bazense kalbi sıkışır gibi oluyordu. 

İnsan anatomisi, yüksek frekanslı hareketlere, hızlı değişen iklim, saat ve sıcaklıklara uyum sağlamakta zorlanabilir.  Uyumlanabilmesi ve belli bir dengeye gelebilmesi için belli bir süreye ihtiyacı vardır. Bu süreyi geçirmeden yeni coğrafya değişikliğinin yaşanması insanı zorlayıcı olabilir.

Genç kadın artık her gidiş yolunda, dönüş yolunu dört gözle bekler olmuştu. Bazen kendini zırhı pas tutmuş bir kahraman gibi, bazen de büyük bir yükün altında ezilmiş gelincik çiçeği gibi hissediyordu.

Bu hisler her defasında onu yoklardı. Ancak, o, bunları yokmuş gibi davranmayı seçiyordu. Şikayet etmeyi de bırakalı epey olmuştu. Daha çok sürece uyumlu olmayı seçmişti. Peki ona zarar veren bir sürece uyumlanması ne kadar doğruydu? Artık bunu bile düşünmez olmuştu.  Zira çok da farklı seçeneği yoktu. Hem insan uyum sağlamadığı bir şeyi değiştirebilir miydi ki ?

İnsan sadece uyum sağladığı ortamı değiştirmeye hak kazanır.

 Her süreç önce uyum ister.

 Uyumlu olan hayatta kalır.

Uyumsuz kaldığımızda sistem bizi eler.

Süreçlere şikayet edip uyum sağlamadan başlamak kısa sürede oradan yok olacağımızın işaretidir.

Seyahatler genç kadının bedeninde kronik ödemlere yol açmıştı. Bunda atardamar ve toplardamarlarının pek de suçu yoktu. Onlar, temiz ve temizlenecek kan akışını sağlar. Bu yolculukta, organlara gidip geri dönen kanın bir kısmı damar duvarından sızarak dokuların arasına karışabilir. Hemen her döngüde dokular arasına sızma olurken sızan miktar artarsa ödem oluşur. Bunlar bir çeşit göllenmeler oluşturur.

Dokulara sızan miktar üç temel nedenle artabilir:

1- Atardamarlarla gelen kanın fazla olması

2- Toplardamarlarda tıkanıklık veya yetmezlik gibi nedenlerle dönen kanın az olması

3- Damar duvarı geçirgenliğinin artması

Uzun süre aynı pozisyonda hareketsiz kalmak toplar damardaki kanın birikmesine neden olur. Böylece dokular arasına geçen sıvı miktarı artar ve ödem oluşur. Özellikle uzun süren yolculuklarda bu duruma sıkça rastlanır. Seyahat sıklığı arttıkça da vücut buna uyum sağlamakta zorlanır. Sıvı miktarı azalmadan üzerine yenisi eklendiği için göllenmeler artar.

Doğada uyumsuz olan bir şey görmek zordur. Varsa bile mutlaka zorlama yöntemler sonucu oluşturulmuştur. Baharda ormanda yürürüz ve renklerin tonları bize sakinlik verir. Hiçbir renk, hiçbir ağaç, hiçbir çiçek gözümüze batmaz. Hepsi belli bir ahenk içinde uyumlu yaşamlarını sürdürür. Tıpkı gelincik çiçeği gibi... Pek de bakıma muhtaç olmayan, masrafsız diyebileceğimiz ama ona inat, çok da güzel açan yegane çiçeklerden. Çoğu zaman onları yol kenarlarında kendiliğinden dans ettiğini görürsünüz. Sevdiği toprak yapısını bulursa orada bir süreliğine kalıcı olmak ister. Yaprakları hassas ve ince yapılıdır. Rüzgardan ve hava akımından etkilenir. Yapraklarına dokunursanız geri dönüşü olmayan hasar verebilirsiniz. Hemen solar. Tıpkı genç kadının yıllardır aldığı geçmek bilmeyen hasar gibi…

Gözlerini kapatmak istiyordu ancak uykusu bir kere kaçmıştı. Artık alıştığı vücudundaki şişliklerin de bunda payı vardı. En iyisi kalkıp en azından yarınki toplantı için biraz hazırlık yapmaktı. Yataktan çıktı. Lambayı yaktı ve masaya doğru yürüdü. Masada bir su bardağı vardı. Akşamdan içtiği kahve fincanına gözü ilişti. Kaçıncı kahvesini içtiğini hatırlamıyordu artık. Acaba bu kadar kahve de, bende ödeme neden oluyor olabilir mi diye düşündü. En iyisi bu seyahat bitiminde bir yolunu bulup bir hastaneye gidip baktırmaktı. Sandalyeye oturup çalışmaya başladı bu düşüncelerle... Klavyedeki tuşlarının sesine vurdukça odadaki sessizlik bozuluyordu. Aradan geçen bir kaç saat sonunda eline notlarını aldı ve tekli mavi koltuğa yerleşti. Okuduğu notun ağırlığı bedeninin ağırlığı ile birleşince kısa zamanda uykuya daldı…

Acaba yarın onu neler bekliyordu?