Kuş Yuvadan Uçmalı

Gerçek Sevgi

Bir tohum düşer toprağa ve gününü bekler.. Bu bekleyiş sessizdir. Bununla beraber fırtına kopar,  yağmur  yağar, gök gürler.

Toprağın altındaki sessizlik dışarıdaki şiddetli havadan habersiz değildir. 

Şimşekler çaktıkça toprağın altındaki tohumlar, çekirdekler çatlar. Ardından yağan yağmur damlaları çatlaktan içeri sızar. Suyu emen çekirdek şişer. Sonra kabına  sığmaz ve yol arar büyümüş serpilmiş filizler toprağın üzerine  çıkmak için.

Yorucu, acılı, uzun bir yolculukla beraber içinde saklanmış potansiyeline ulaşır her bir tohum tanesi.

İçinde ne gizlendiği bellidir her bir çekirdeğin. 

Minicik incir çekirdeğinin potansiyeli, kocaman bir incir ağacına ve iri yaprakların arasındaki şifalı incirlere işaret eder. 

Kayısı, şeftali ve kiraz çekirdekleri de tahta birer sandık gibiler.

Sandıklara özenle yerleştirilmiş eşsiz değerli eşyalar gibi vakti gelince açılıp saçılmayı bekler her biri.. 

Bu ufak tahta sandıkların içinde  kocaman meyve bahçeleri gizli.. Kar suyunu emip kızgın ateşiyle güneş yakmaya başladığında her biri boy verip binlerce meyve çıkacak içlerinden. 

Çekirdeklerime yazık olmasın, onları kaybetmeyeyim diyerek her biri çekirdeği saklamak, aslında onları yok sayıp işe yaramaz hale getirmektir. Ziyandır bekletmek hiç dokunmadan onlara. 

Bir taneden binler tane oluşur. Tadı ile, kokusu ile, aroması ile, her bir meyve tanesi şifa deposu olur fırsat verildiğinde.

Yeni doğan dünya tatlısı bebeğini kucağına alınca onun için her şeyi yaparım demişti annesi.

Öyle seviyordu ki, kimselere dokundurmuyordu harika yavrusunu.

O rahat etsin diye tüm konforunu düşünmüştü.

Daha ağlamadan memesini ağzına veriyordu. Uyanmadan altını temizliyordu pişik olmasın narin cildi diye. Terlemeden tulumunu değiştiriyordu ıslak kalmasın mis kokulu yavrusu diye. 

Köşe bucak saklıyordu herkesten. 

Aylar bu şekilde geçiyordu. Ona hizmet etmekten çok keyif alıyordu annesi. Evlat sevgisi başka bir şeymiş diyordu. 

Büyürken de yemeğini kendi elleri ile yediriyor, ayakkabısını bağlıyor, banyosunu yaptırıyordu. 

Tüm ihtiyacını eksiksiz karşılıyordu. Eksiği kalmamalı, tüm yeni çıkan oyuncakları bulup almalıydı. 

İyi anne, fedakar anne olmak böyle olur diye biliyordu.

İçinde var olan şefkat duygusuydu bunu yaptıran. Anne sevgisi bunu gerektirir sanıyordu. 

Oysa gerçekte, sevip şefkatle kucaklamanın yavrusunun gelişimine fırsat vermekle olacağını düşünemiyordu. 

Onu çok seviyorum,  onun için en iyi imkanları hazırlıyorum diyordu  bir gurur edasıyla.

Anne sevgisi ile yaptıkça yapıyordu bunları. 

Benim çocuğum en iyisi olacak diye en iyi imkanları hazırladığında aslında kendisi çocuğundan fazla mutlu oluyordu. Çocuğun hiç de o kadar keyfi yerinde değildi.. Bunu göremiyordu. 

Daha ne yapalım, bir dediğini iki etmedik ama senin yüzünü güldüremedik demeye başladığında çocuk çoktan asi, güçsüz, mutsuz, tembel biri olmuştu bile. 

Gerçekten tüm  bunları sevdiği için yapmıştı. 

Ama bir şeyler yanlıştı. 

Sevgi ile bu sonuca varmış olduğuna inanamıyordu. 

Besle kargayı oysun gözünü buydu demek ki! 

Gerçek sevginin böyle olmaması gerektiğini geç de olsa fark etti.

Çocuğu büyümüş ama yetişmemişti. 

Büyütüp yetiştirmek için, sulamak, çapalamak, gübrelemek lazımdı. 

Yoksa nasıl meyve vermesi beklenebilirdi ki? 

Her insan içinde onlarca potansiyeli ile geliyor dünyaya.  Anne babası ya onu açığa çıkarmasına destek oluyor ya da üzerini örtüp tembelleştiriyor, nankörleştiriyor. 

Gerçekten seviyorsa çocuğunu, yetişmesini ister. Her yavru elbet büyüyecek. Değişim durdurulamaz ama dönüşmek, yetişkin olmak, birey olmak emek ister, çaba ister, zaman isterdi. 

Gerçek sevgi onu geliştirir, yetiştirir, güçlendirir, hayata hazırlar, dik durmasını sağlar.

Onun çabalamasına, yorulmasına, terlemesine, düşmesine izin verir. 

Çözüm aramasına, basamakları çıkmasına, mücadelesine zemin hazırlar. 

Bunlar olmuyorsa sevgi, sahte ve çocuğa değil anneliğine bilmeden yöneltilmiş olur. 

İyi anneyim, fedakar anneyim, iyi baktım demenin vereceği bir gururla sahte sevgi yaşanır. 

Tıpkı toprağa bırakılıp işleme tabi tutulan çekirdekler gibi.. 

Bu yavrunun da zorlu işlemlerden geçmesine izin vermek daha sonrasında ağaç olup meyve vermesine yol açmaktı aslında gerçek sevgi. 

Doğru yapmadığını, gerçek sevginin bu olmadığını yıllar sonra anladığında çok geç olmuştu.

Çalışmayan, başaramayan, nankör, zalim, mutsuz, problemlerini görmezden gelen bi genç vardı karşısında. 

Nerede yanlış yaptım dediğinde,  evlat sevgisini yanlış kullanmış olduğunu anladı ve çok acı çekmeye başladı.

Anne yüreğininin sesini şefkat, merhamet, sevgi zannederek üzerine titrediği çocuğunu  yetiştiremediğini gördü. Kendisini iyi anne olduğunu sanıyordu tüm bunları yaparken. Doğru olmadığını anladığında aslında kendi egosunu beslediğini kabul etti acı da olsa. 

Gerçekten sevince ona farklı bedel ödemesi ve ödetmesi gerektiğini anlamıştı. 

Şimdi zarardan geri dönmek için sabırla yavrusu uçabilsin diye yuvadan atan anne kuş gibi onu uçurmaya çalışıyordu.